zondag 2 november 2008 : TT Middelkerke

Zoals verwacht veel te laat vertrokken.... en pas om 09:15 uur, met veel te hoge verwachtingen, kunnen vertrekken aan 'De Branding'. De eerste 15 kilometer waren ronduit schitterend: zon, zee, zand, golfbrekers en duinen! Spijtig dat er door de grote massa regelmatig onverklaarbare files waren. De daaropvolgende lus van 15 kilometer rond Nieuwpoort kon mij wel nog bekoren maar na kilometer 30 volgde een ellenlange strook naast het water waar ik menig bik(st)er de grond heb zien kussen..... Al vlug bleek dat het zand plaats moest maken voor vettige modder en daarvoor was ik nie naar hier gekomen. De vettige lus ergens halverwege was er voor mij te veel aan. Dan nog tot aan de volgende bevoorrading geploeterd en toen ik merkte dat het dan nog 25 km was had ik er genoeg van. Dan maar in rechte lijn naar Middelkerke..... en met zo'n goeie 62 km op de teller ontgoocheld naar huis vertrokken. Ik was naar hier afgekomen in de hoop van veel zand en duinen te mogen trotseren, maar 't was vooral andere koek: modder. En naar mijn bescheiden mening hoef je voor dergelijk recept niet naar 't midden van de belgische kust af te zakken.
Tot zondag op de parcourverkenning....
Door bikske


Gisteren om 8u30 gestart samen met mijn broer na eerst een goeden dag gezegd te hebben tegen Ricardo en zijn zoon. eerste 15km waren subliem. 17 golfbrekers overwonnen en dan nog dat schitterende singletrackje na het strand. Hier hadden wij totaal geen file. Hebben deze ganse singletrack alleen gereden en niemand gezien. Na de eerste bevoorrading volgende dat lange kanaalstuk. Hier begon het al wat glibberig te worden. Juist voor de tweede bevoorrading begon het pas echt een moddertocht te worden. Niet echt mijn ding maar dat hoort bij het mtbiken. De strook langs de snelweg was bijna niet berijdbaar. Hier heeft mijn broer mij losgereden. Het stadsrandbos was terug glijden maar was wel tof. De Schorre was subliem. Bergje op en af en slingeren tussen de bomen. I like that. Dan volgde nog de afrastering van het vliegveld. Deze was één modderpoel. Na dit stuk terug mij broer tegen gekomen de wel 10keer heeft moeten stoppen om de modder van tussen zijn v-brakes te halen. Lang leve de schijfremmen dacht ik. Na de luchthaven was het in gestrekte draf nnar Middelkerke waar het nog 1 uur aanschuiven was aan de bikewash. Nog een warme douche genomen en dan het apres leven ingedoken met Siegfried. Volgend jaar kom ik zeker terug. Is een klassieker geworden voor mij.
Door Rhumboy

Steeds een plezier om naar Middelkerke te komen. Hoewel de meesten voor het strand en de duinenbossen (eerste derde van de tocht) komen, kan ik het tweede deel ook best smaken. Ik behoor wellicht tot de minderheid van de bikers die niet op een vettige strook kijken en die eindeloos op grasstroken en ploeterstroken blijf rijden, m.a.w. ik heb me weer 'vortgeamuseerd' en hoewel ik ook blij was toen ik aankwam en gerust wil toegeven dat deze editie zwaar was, vond ik hem precies goed.

Gelukkig weinig wind (vorig jaar mijn dooddoener) en de strandstrook ging redelijk vlot, duinenstrook kurkdroog. Na de bevoorrading gingen de jaagpaden uitzonderlijk vlot : geen wind, redelijk droog, ging goed vooruit. Ik was mee met de B-ploeg van de forumbikers en nogal verrassend dat ik ze daar achter me liet. Soit, later volgde de omgekeerde beweging. De lange doorsteek naar Oostende werd enkele keren onderbroken en vooral die lange weidestrook kan me uiteraard bekoren. Loodzwaar, maar mijn reputatie indachtig wou ik niet plooien en eigenlijk iedereen inhalen die ik maar zag.

De wel zeer verhoogde berm langs de autostrade zal wellicht menig discussie ontwikkelen. Voor mij aanvaardbaar, nog doenbaar, voor verschillende wellicht erover, mede door het slechtere weer van gisteren. Waarom iedereen daar beneden te voet ging begrijp ik niet. Daarna nog een nieuwe strook, wellicht dat stadsrandbos dat wat zachter begon te liggen na de vele passages. Prachtig nieuw stuk! Raar genoeg daar weer op de rest van de groep moeten wachten. Dan volgde de Schorre waar het kaf van het koren werd gescheiden. Groot was mijn consternatie dat vele bikers, om niet te zeggen bijna allemaal, stukken en zelfs grote stukken oversloegen. Pijl dan eens een technisch en mooi parcours uit. Fantastische zone met veel afwisseling. Na de Schorre veel lijken opgeraapt en na een zware grasdoorsteek de rest van de groep bijgehaald (die ook stukken had overgeslagen). Ze besloten allemaal op de baan terug te keren : sta me toe om één woord te gebruiken : SOFTIES !

De rest alleen afgehaspeld, nog die zware luchthavenstrook, maar ettelijke keren lichter dan vorig jaar. Geen last van wandelaars (2-tal die opzij konden gaan toen ik passeerde). Niet voor beginners uiteraard, maar op de 62 zitten volgens mij toch redelijk getrainde bikers?

Daarna langzaam terug en ik begon de beentjes nu ook wel te voelen, niettemin toch de mtb-strook en niet de 'jeannette'strook genomen (gras laat je niet liggen). Het mtb-parcours van Middelkerke zit er blijkbaar niet meer in (exclusief voor de kortere afstanden, wat eigenlijk ook wel goed is voor deze groep).

Bikewash niet gebruikt, douches wel. Après uitvoerig gebruikt. Organisatie zeer goed, bepijling OK, bevoorradingen grote luxe (alhoewel die tweede mss wel ietsje later mocht staan), ...
Een zeer goede tocht voor de liefhebbers van een verrassende en unieke strandzone, gecombineerd met het 'veldrijden' en wat technisch werk
Volgend jaar zeker terug!
Door Siegfried

Read more...

zaterdag 1 november 2008 TT : Ruiselede

En ik naar ruiselede geweest uiteraard alleen door het slechte weer maar omdat ik wat vermoeid was na een zware werkweek mijn startuur wat aangepast en daar ter plaatse gestart om 11u30 bij droog weer. Het was een vt met een grote aan en afloop van asfalt maar het kwam toch beregoed in de bossen van wingene en omstreken.
Na bevoorrading terug watergieten en dan maar besloten het parkoer van de 30 km aan te houden. Dan nog een van 48jaar kunnen oversteken die mij een lesje ging leren in een off-road strook. Da heeft toch een goed gevoel dat men voelt dat de fysiek niet achterruit gaat. En zo dit weekend ook mijne sport had.
Dan nog ene mtber gezien van de weretrekkers uit aarsele die ook naar moen gaat komen.
Mij goed geamuseerd.
Tot een volgende.
gr bruno
Door Bruno

Ik was toch ter plaatse voor de 15km met Sander.
Gelukkig bleef het overwegend droog, maar het was toch van het goede te veel.
Voor Sander waren de km geen probleem maar de combinatie van vochtig -en koud weer waren iets anders. De modderige off-road stukken heeft hij echter wel goed doorstaan, een toekomstige steenbakker????
Toch een trotse vader dat hij deze tocht heeft doorstaan.
De vrouw heeft ook wel een mooie bijdrage bij deze
Door Andy

Read more...

zondag 19 oktober 2008 : TT Oostrozebeke

Voor de 3e keer alweer een schitterende rit gereden , deze blijft voor mij nog steeds een topper !!
Verschoten dat we toch met 10 Steenbakkers present waren , weliswaar een beetje verspreid .
Het ging heel goed na een afwezigheid van 2maand half , maar de laatste 5km's deden de benen wel wat pijn en zo de gebroeders Mylle ( trouwens beiden in supervorm !!! ) toch een kleine voorsprong moeten laten tot de finish .
Op de aprés veel bekende gezichten , redelijk blijven hangen en zo nen heel leuke voormiddag gehad !!!!!!!!
Gasten tot de volgende !

Door Moonrider


Ewel zunne nog maar weinig zulke organisatie meegemaakt
Proficiat aan vtttje en pepeetje en hun ploeg voor al het werk.
De veradelijke gladde boomwortels in ooigembos ook witgespijt om die tijdig te ontwijken.
Volgend jaar zeker terug
Ik deze morgen 15 MIN later vertrokken door missinge met mijne gps en zat off-road met mijne fiat
Al verdeeld in tijd toch veel steenbakkers gezien
berre,steven,pascal,crusader mij voorbijgestoken,aircoboy en op den aprés ook beast,wouter,siegfried,en rumboy gezien
Was dik in orde diene tocht

door zenit

De technische stukjes waren weeral om duimen en vingers bij af te likken. Vooral de extreme downhill tracks mét matrasbescherming waren subliem. En vooral, geen kat die in mijne weg reed. De flow en adrenaline waren dus ongeëvenaard.
Dit is op en top technisch rijden. Zelfs tochten in de Ardennen kunnen hier een puntje aan zuigen. We mogen hier zeker een voorbeeld aan nemen.
Enjoy!

door Wouter

Ik had eerlijk gezegd voordien wat gevreesd voor deze tocht. Was al een tijdje een van mijn favorieten in W-Vl, maar door de aangekondigde vernieuwingen, vnl. op technisch vlak, toch een beetje bang dat het erover zou zijn.

Niets bleek minder waar, deze tocht werd verder geperfectioneerd, toch zeker voor de liefhebbers van dit genre tochten met veel draaiwerk. Door de hervorming van het parcours met drie afstanden waarbij de kleinste afstand zoveel mogelijk uit de technische stukken gehaald werd en ook op de andere afstanden moeilijkere technische stukken konden vermeden worden, werd het fileprobleem van voorbije edities ingeperkt.

Door onze (Rhumboy, Gelmir en ikzelf) late start maar weinig bikers tegengekomen en één kat op een oranje velo met oranje helm die me heel bekend voor kwam. Het fantastische weer zorgde voor een grotendeels droog en vlot berijdbaar parcours wat deze tocht extra aangenaam maakte. Wouter beschikte duidelijk over de beste benen en de hoogste technische vaardigheden. Pascal en ikzelf deden de meeste technische stukken, maar een drietal lieten we toch over. De rest was goed te doen. (en als ik dat al zeg) Op het laatste begon het wel wat te wegen, maar dat lag vooral aan een veel te korte nachtrust na onze TOF-avondsmulwandeling en de opkuis van de voormiddag.

Nog een korte après (allé toch voor Pascal en Wouter - zelf tien keer klaar gestaan om te vertrekken, maar pas een beetje voor 22u vertrokken en zo een aangenaam weekend voltooid waarin ik met moeite mijn kot gezien heb, laat staan mijn bed. 't Waren kleine oogjes deze morgen in de archiefleeszaal

door Siegfried

Read more...

zaterdag 04 oktober 2008 : TT Beveren Leie

Eerder een uitzondering, maar vandaag gestart om 13u30 en dan nog op een zaterdag. Morgen Open Bedrijvendag, dus vandaag gaan biken en morgen op bedrijvenbezoek...

Beveren Leie stond op het programma, mijn nieuwe werkplaats, ik verander dinsdag immers van werk en ben helemaal klaar voor de nieuwe uitdaging, maar dit ter zijde...

Samen met Rudy, Siegfried en Fred VDB vertrokken voor de 50 km. Het werd al direct duidelijk dat het een redelijk tempo zou worden op een redelijk vettig parcours. Niet echt heel vuil, maar toch wel weer efkes wennen na de zomer. Het zou de eerste "modder"tocht worden.
Na enkele 100-den meters kwamen we al direct in een dreefke richting een boerderij. Aan de boerderij stond een plakkaatje "modder" met een gevarendriehoek... Ietske te laat? De modder was juist gepasseerd...

Net na de boerderij haalden we alweer Bruno en zijn moedige dochter bij. Chapeau voor da meisken, 15 km voor de eerste keer op een mtb tocht en dan nog in zo'n weer!
De gavers kwamen beetje per beetje dichter. Siegfried kwam hier en daar effen achter, maar dat was natuurlijk normaal voor zijnen diesel...

Beetje per beetje bleek het toch wel goed te zijn dat de winterbanden er weer op lagen! Na het vele draaien en keren waren we bijna halverwege de Gavers toen ik eens besloot om mijn fiets toch wel loodrecht op de grond te plaatsen... 't is te zeggen, ik sprong over een boomstam, maar had nooit den tweeden zien liggen er direct na. Voorwiel tussen de twee en hop achterwiel de hoogte in... Efkes was acrobatische toeren om op den bike te blijven en achterwiel weer naar beneden (met dank aan de zwaartekracht...).
Dan maar weer weg...

Na de Gavers weer richting Beveren Leie waar we dan de eerste bevoorrading kregen. Daarna gingen we al gauw weer op baan richting Wielsbeke en Ooigem (waar Frederik om de één of andere reden al gepasseerd was met de auto????).
Hier werden het vooral de gekende stukken van enkele andere tochten zoals Brigandbikers en zo... Daarom wel niet minder leuk, helemaal niet!

Dit is natuurlijk het risico door de wildgroei aan allerhande organisaties die tochten organiseren. Gelijk waar je naartoe trekt, veel bikers krijgen op den duur een dèjà vu gevoel. Ik vond dit echter helemaal niet erg vandaag...

Het crossparcours in Ooigem... Gekend door velen natuurlijk... Draaien, keren, op en neer,... Overal mooi te doen, maar toch wel ergens precies bruine zeep. Ik geraakte juist niet boven en begon naar beneden te glijden tot ik viel en met mijn klieken en mijn klakken in de netels terecht kwam. Voor de tweede keer vandaag zorgde ik voor de animatie van de anderen... Na het crossparcours ging de snelheid weer de hoogte in.

Geleidelijk aan voelde ik dat ik zou mogen pompen op het einde om mee te kunnen... De wind speelde mij toch wel parten... Het is ook weer wennen aan de modder, want dat is toch ook al een tijdje geleden.

Soit, geen excuses, vandaag waren de benen de beste niet... Toen Rudy en Frederik langs het kanaal gingen inbeuken tegen de wind, moest ik ze laten gaan. Ik en tegen de wind in beuken, da zijn nu ne keer twee dingen die niet samen gaan!
Bewust niet echt doorgeduwd, want met mijn knieprobleem wil ik ook nog niet tot het uiterste gaan!

Geleidelijk aan zag ik ook Siegfried een gaatje laten vallen en dan uiteindelijk zelfs wachten op mij, waarvoor dank...

Naar het einde toe kregen we nog enkele veld-doorsteken, die voor mij echt den dooddoender waren. De laatste anderhalve kilometer ging ook Siegfried nog wat versnellen omdat hij dacht Bucky gezien te hebben, maar het bleek iemand anders te zijn...

Soit, mij toch wel goed geamuseerd! Leuke tocht die zeker voor herhaling vatbaar is!


Te downloaden GPS, IGN en andere parcoursinfo

Read more...

zondag 28 september 2008 : TT Zwevezele (2)

Deze morgen afgesproken me teen 10-tal Steenbakkers om voor de 2de keer de ‘Hillestampers VTT’ te rijden.

Kwa parcours lagen de verwachtingen niet erg hoog, vorig jaar waren de eerste 10Km volledig over de weg, maar de organisatie had dit jaar beter beloofd!

Om 7.30U kwam Berre mij thuis ophalen en na de kop koffie vertrokken we in de dichte mist naar Zwevezele. Niet alleen de mist hinderde ons om op ons bestemming te geraken, ook een plaatselijke omleiding deed ons ietwat later dan voorzien op ‘ De Hille ‘ arriveren.

Ondertussen waren er reeds 3 Steenbakkers ( Bruno, Nico en Ricardo ) van tussenuit geknepen, de sloebers, zomaar voorsprong pakken !

Ondertussen was het reeds 8.45U geworden en vertrokken we met de rest ( Nick, Bikske, Rudy, Berre, Yoerik, Siegfried, Bram en gelegenheidssteenbakkers Filiberke ) van de groep voor een mistige tocht van 50Km.

Het parcours was idd al veel beter dan vorig jaar, na een 2-tal Km diende zich een eerste off-road stuk aan en na een 7-tal Km kregen we een mooie lange dreef voorgeschoteld om zo richting Hertsberghse bossen te trekken.

Na wat gekende stukken van verschillende TT’s in de buurt te hebben aangedaan, kwamen we na ong. 17Km aan de eerste BV, er was voldoende van alles, banaan – appelsien, wafels – sportdrank …..

Daar kwamen we ook voor de eerste keer onze ‘ voorlopers’ tegen.

Die eerste kilometers werd er geregeld op den enen of den anderen gewacht, temeer daar verschillende brildragers last hadden van de mist.

Zo verlieten we Hertsbeghe om via een heleboel toch wel aangename off-road stukken tussen de mais en andere velden naar Zwevezele-veld te biken.alwaar ook de 2de BV was na zo’n 38Km!

Dat 2de stuk tussen de bevoorradingen was best aangenaam kwa parcours. Ook het tempo werd een klein beetje opgedreven,onze ‘voorlopers’ werden ingehaald, hier en daar moest er iemand een gaatje laten vallen!

Na de 2de BV zat het tempo er meteen goed in, mede door de vele asfaltwegen !

Na Km 40 besloot ik me eens op kop van de groep te zetten en er ne keer ne ferme ‘snok’ aan te geven, ik voelde me goed en wou eens testen hoelang ik het zou volhouden. Tot m’n eigen verbazing tot het einde, ‘k wist niet dat ik dat nog kon : ik denk da we die laatste 10 Km nie onder de 30 per uur zijn gegaan ( behalve in de bochten )

Uiteindelijk bleken er nog 5 Steenbakkers mee te gaan ( Berre, Nick, Yoerik, Bram en Rudy ) de anderen arriveerden allemaal wat later !

In die laatste 10 Km zat wel verschrikkelijk veel asfalt, daar kan de organisatie volgend jar nog wat aan doen, maar deze tocht was al bij al toch veel beter dan vorig jaar.

Ook de rest was in orde : inschrijvingen, bevoorradigen, ………. Tip-top ! Alleen jammer van het weer.

Dan nog nen aangenamen apres gehad, met zowaar het zonnetje dat tevoorschijn kwam : misschien lag dat wel aan Fabrice ( en zoon ) die we ook nog tegen het ‘lijf’ liepen !!

Tot de volgende !

Steven

Cijfertjes :
51Km à 23.3 avs

Read more...

zondag 28 september 2008 : TT Zwevezele (1)

De tweede editie van de Hillestamperstocht op den Hille in Zwevezele. Vorig jaar kregen we na 12km baan een bosrijk parcours à la Hertsberge. Niet echt dat, maar de organisatie had beloofd uit haar fouten te leren en het roer compleet om te gooien. Iedereen verdient een tweede kans, dus opnieuw present. (ook al omdat het nog geen 6km van mijn deur is en ik vroeg thuis moest zijn want ’t was Lichtervelde kermis met feestmaal thuis – weeral 2kg bij).

Net als vorig jaar stond er weer een grote groep Steenbakkers op het lijst om hier te rijden. Tot mijn verrassing was ik de eerste. Na een tijdje arriveerden Ricardo en Bruno en werd duidelijk waarom iedereen zo lang weg bleef : de wegenwerken op de Brugsebaan tussen Pittem en Zwevezele. Als streekbewoner die baan niet nodig en nooit aan gedacht. Stilaan kwam iedereen aan. Ricardo, Bruno en Nico verkozen om al eerder te starten om op een eigen gezapig tempo te rijden.

Een kwartiertje later vertrokken we met de rest van de groep : Steven, Berre, Nick, Yourik, Rudy, Rik, Bram, ikzelf en gelegenheidssteenbakker Filiberke. Meteen stoten we op het tweede probleem van de dag : de hardnekkige mist. Die belemmerde niet alleen het zicht op de weg en de streek, maar zorgde voor de nodige miserie voor de brillendragers. Vooral Rik leek hier last mee te hebben. Zelf ook de nodige last daar ik met bril niet veel meer zag en zonder last kreeg met mijn lenzen. Uiteindelijk voor de pijnlijke ogen gekozen.

De tocht ging aanvankelijk richting Wingene en Hertsberge. We kregen in het begin verschillende offroaddreven en boerenslagen, eigen aan de streek. Enkele herkende ik niet en dat lag waarschijnlijk niet alleen aan de mist. Het werd duidelijk dat de organisatie inderdaad het parcours omgegooid had. We kregen ook een mooi technisch bosje, daarna werd het ietsje minder met wat meer baan tot aan de bevoorrading in Hertsberge. De tocht verliep volgens het ‘nieuw systeem biken’. Zo lang mogelijk samen blijven, tempo wat aanpassen en soms een wachten op eventuele achterblijvers (veelal door de mist of kleine technische probleempjes). Zo was er ook tijd voor gezapige babbeltjes, die even gestoord werden door een wilde groep renners van WTC Jabbeke, die we later op het parcours met sprekend gemak opnieuw inhaalden…

Na de bevoorrading kregen we eerst nog wat baan om uit Hertsberge te raken, maar bereikten we waar ik al een tijdje naar uitkeek : de velddreven van Ruddervoorde en Zwevezele. Mits goed gekozen is dit een aaneenschakeling van mooie dreven en boerenslagen. Ze lagen er nu nog droog bij in vergelijking met de tocht van de KWB-Lichtervelde in maart dit jaar toen ik deze dreven mocht herontdekken. Het tempo van de groep ging stilaan ook wat omhoog, maar niettemin kwamen we toch kort achter elkaar aan bij de tweede bevoorrading. Hier was het behoorlijk druk, wat laat vermoeden dat er veel volk op de kleinere afstanden zat. Ondertussen waren ook de vroege starters gegrepen.

Na de bevoorrading kwam echter waar ik voor vreesde. Zwevezele-Veld is mooi, maar we hadden bijna alles gehad en we moesten nog naar het centrum van Zwevezele en daar ligt niet zoveel wist ik. Toch wel lange baanstroken met sporadisch nog een dreef. Op een van die dreven kregen we plots een versnellende Steven, wat niet echt zijn gewoonte is. Blijkbaar ken ik Stevens fietsgewoonten nog niet goed genoeg, of toch niet zoals de rest van de Steenbakkersgroep. De fout gemaakt om mee te versnellen en zo plots opgebrand, terwijl de rest wel in zijn alsmaar sneller gaande wiel kon blijven. Stilaan naderden we Zwevezele-centrum en kon ik nog net aansluiten bij Katrien20.

We kregen nog kort het Kasteelpark om dan via kleine aardewegen, smalle wijkwegeltjes en verkavelingen (wist niet dat er zoveel in Zwevezele lagen) terug den Hille te bereiken. Nog geprobeerd aan te sluiten, maar blijkbaar was het Steenbakkerskoers door de wijken. Toen ik mijn bike afgespoten had (allé die van mijn vader, want de mijne was na Kruiskerke in groot onderhoud) zaten de meeste Steenbakkers al in de après onder het nu pas doorbrekende zonnetje. In het andere hoekje zaten mijn kersverse schoonbroer met zijn bikecompagnon. Ze hadden maar de 30 gedaan (de jeugd van tegenwoordig hé) en daar zat toch meer baan in naar hun zeggen.

De tocht was merkbaar beter dan vorig jaar en er was ook meer energie ingestoken. Een supertocht qua parcours zal het wel nooit worden, gezien ik de streek zo een beetje ken.’t Is geen Heuvelland, Vlaamse Ardennen of het golvende terrein van Zwevegem-Avelgem (my favourite). Niettemin als er nog wat aan de start en vooral aan de laatste 10kms wordt gewerkt, kan het wel iets worden. We zien wel of het volgend jaar opnieuw betert. Deze editie me toch bijzonder goed geamuseerd, al zat dat waarschijnlijk vooral aan de groep gelegen hebben.

door Siegfried

Read more...

zaterdag 27 september 2008 : TT Kruiskerke

verslagske :

Vrijdag afgesproken om rond 12u samen met Rudy in Kruiskerke te starten. Uiteindelijk maar om 12.30 vertrokken voor een ritje in een zonovergoten streek. Een mens zou al vergeten dat het een winterrit was.

In het begin de klassieke stroken uit de streek. Na enkele kilometers kregen we het eerste technische bos. Het was een stuk dat wel in meer tochten uit de regio zit, maar aanvankelijk herkende ik het niet. De parcoursbouwers hadden zich niets aangetrokken van de standaard singletrack, maar een nieuw aangelegd. Zeer verdienstelijk en vernieuwend, zeker daar dit stuk ook in hun zomertocht begin augustus zat. Meteen vielen er nog twee zaken op : 1. Rudy had duidelijk de betere benen, 2. mijn bike moest dringend in onderhoud. Het was me al opgevallen dat mijn ketting er wat losjes op lag. Nu is hij duidelijk aan vervanging toe. Op het middelste blad continu gekraak en bij de technische bulten vloog hij er meermaals af. Al snel besloten dat de rest van de tocht op het groot blad afgewerkt moest worden en dat was niet altijd even simpel. Tot overmaat van ramp begon ook een van mijn pedalen te kraken.

Daarna ging het via verschillende dreven en mooie offroadstroken naar Maria-Aalter en het traditionele domein van de Broeders van Liefde. Ook hier werd van het traditionele parcours afgeweken. We kregen zowaar een nieuw stukje! Op het einde van het domein kregen we de eerste bevoorrading die zeer goed voorzien was (oa Aquarius). De start kort na de middag bleek een goede keuze. Hoewel het over de hele lijn niet echt druk was in Kruiskerke, was het nu zeer kalm en rustig op de weg.

Na de bevoorrading kregen we bij de spoorweg nog een technisch bosje, waarna langzaam terug naar Ruiselede en Beernem (denk ik toch) werd teruggekeerd. We doorkruisten Bulskampveld waar we op één strook de oranje pijltes van de TT Hille-Zwevezele zagen. Het parcours voor morgen zal dus wel degelijk grondig gewijzigd zijn.

Na de splitsing ging het richting Hertsberge en Wingene. Na een best wel zwaar stuk (allé toch op een groot blad) stond Rudy plots stil met een lekkende band. Handig als je wel een reserveband meehebt, maar geen pomp of lepels. Dit was meteen de gelegenheid om mijn nieuwe pomp eens te laten testen. Bleek zeer goed te werken tot Rudy hem weer aftrok. 'Soupape' mee afgetrokken en opnieuw plat. Wellicht record in het platvallen, nog voor de band de grond raakte, al plat. #-o Niet getreurd en mijn reserveband uitgehaald, die gelukkig wel heel bleef onder het groot geweld van Rudy :wink:

Daarna zakten we af naar de tweede bevoorrading. Bij een bocht zagen we nog een koppel waarvan de vrouw aan het kijken was of haar tanden er nog allemaal in zaten. Wellicht gevallen (zonder helm, tss tss). De tweede bevoorrading bij Sint-Pieters-Veld was opnieuw in orde en zeer vriendelijk bediend. Daarna was het nog maar een 7-tal kilometers terug via de rest van Sint-Pieters-Veld en een mooie private strook die ik nog maar alleen in de rit van Doomkerke had gezien.

Het stof van onze bike wat afgespoeld. Toen ik naar mijn auto wou rijden, gebeurde dan toch wat al een tijdje zat aan te komen : de helft van mijn pedaal kraakte af. Kosten dus. Niet getreurd, 't weer was te mooi, net als de rit, dus afgesloten met een korte après in de zon. Aanvankelijk zat er nog niet veel volk, maar tegen dat we vertrokken begon het toch wat vol te lopen op het gelegenheidsterras.

Morgen op den Hille hopelijk even goed, het weer zal wellicht meezitten, hopelijk het parcours ook.

door Siegfried

Read more...

zondag 14 september 2008 : TT Peruwelz

’t Was weer de tweede zondag van september. Traditioneel Openmonumentendag, maar sedert vorig jaar ook dé datum van La Dinosaurienne, een tocht georganiseerd door de politie van Péruwelz-Bernissart. Als lid van heemkundige kringen en culturele raden schaamteloos forfait gegeven en voluit voor deze monumentale TT gekozen.

Er waren veel andere goede tochten die dag en sommige steenbakkers moesten forfait geven, waardoor de steenbakkersdelegatie klein leek te worden. Volgens het forum zouden enkel Ricardo en dit ‘TOF’ exemplaar aanwezig zijn. Rond 8.30 stonden we vertrekkensklaar, tot we telefoon kregen van Berre dat hij in Péruwelz hopeloos op zoek was naar een TT. De start was in tegenstelling tot vorig jaar, niet meer in die stad, maar in Bernissart. Na enige tijd waren we dan toch maar vertrokken, maar na 500m stonden we alweer stil toen we bericht kregen dat Berre al gearriveerd was. Toen hij kwam aansluiten, had hij ook Philippe in zijn wiel – in Daikintenue zowaar. Met zijn vieren de rit verder gezet. Die Daikintenue was welgekomen. Zo hadden we steeds een goed zichtbaar punt voor ons…

We kregen al meteen een technisch stukje. In een bebost gebied met wat gras en een hoop bulten werden heel wat singletracks uitgetekend. Na een schalkse bocht naar links werden we verrast door een kanjer van een helling waar we niet op voorbereid waren – lees : niet in de juiste versnelling. Als rechtgeaarde bikers niet willen plooien, dus op een veel te grote steek naar boven en meteen werd duidelijk dat we al snel aan recuperatie mochten denken. Het was ook duidelijk te zien dat Berre de man met de beste form zou zijn. Heel de rit gezwind vooraan, terwijl achteraan iedereen elkaar wel afwisselde.

Na dit technisch stuk volgde er wat gewone offroad en een doortocht door Harchies. Mooi en leuk, maar niet zo spectaculair als de startkilometers. Niettemin ging het niet echt vooruit. Ondanks de stralende zon had het al de hele week geregend, waardoor het parcours er behoorlijk vettig bij lag.

Plots kwamen we aan bij de steengroeve die vorig jaar ook in deze tocht zat. Lange en mooie doortocht en eigenlijk zeer droog in vergelijking met de rest van het parcours. Paar mooie klimmen en dito afdalingen (allé voor de liefhebbers toch). Na een mooie passage wachtte ons de eerste bevoorrading die zeer goed voorzien was. Daar Fritsie van het forum en zijn bikecompagnons tegengekomen. Ze waren zowat drie kwartier voor ons vertrokken, maar door materiaalpech allerhande serieus wat opgehouden.

Na de bevoorrading mochten we ons stilaan opmaken voor het grote bos. Van vorige jaar wisten we dat dit er nog zou aankomen, een kanjer van een bos met heel wat singletracks. Ik had de indruk dat het aantal nog hoger lag dan vorig jaar. Soms wat kleine, pittige hellingen, soms wat draaiwerk, maar steeds even leuk. Een paar keer van de bike gemoeten, maar dat viel al bij al nog mee. Gelukkig was het niet echt druk. Berre en Philippe hadden duidelijk de betere benen, Rik en ikzelf zaten in het tweede peloton. In een van de steile afdalingen over kop gegaan. Eigen schuld. Ben geen daler, maar wou het toch proberen. Halfweg in paniek geschoten en in een reflex de voorrem dichtgetrokken. NOOIT doen! Gezellig overkop gegaan, nadien terug recht, maar tien meter verder opnieuw tegen dek.

Wat verder was er plots een breder stuk, waar ik iedereen rechts zag sukkelen op een smal stuk met boomwortels, terwijl er links een brede avenue lag. Natuurlijk links gereden en nog geen halve meter verder, goed vast in het slijk, tot groot jolijt van Rik! Wat verderop wachtten Berre en Philippe ons op. Berre eiste een onmiddellijke controle van de voeten ; ik was dan ook bijzonder verheugd dat Philippes schoenen even zwart zagen.

Na kilometers en kilometers singletrack kwamen we uit langs een oude spoorweg die we even volgden. Plots moesten we links een soort natuurdomein in. Het was helemaal anders dan wat we tot dan toe gereden hadden : veel zandgrond, heidevegetatie en vooral kurkdroog in vergelijking met de rest van het parcours. Mooi lang stuk dat er vorig jaar niet bij was.

Na nog wat oude spoorwegbedding en kanaaloevers kwamen we bij de splitsing. De 40 keerde direct terug naar de startplaats, maar hoewel we het al wat begonnen te voelen, smaakte de tocht naar meer. Allen dus voor de 60 gegaan en al snel kregen we de tweede bevoorrading. De camionette van de politie deed hiervoor dienst en zorgde voor de muzikale omlijsting. De agenten van dienst meldden ons dat er nog wat technisch bos en een terrilleke zouden volgen.

Dat technisch bosje kregen we algauw. ’t Was vlug voorbij want het was maar enkele kilometers lang. Tijdens deze passage ontmoetten we Fritsie en zijn bikepartners opnieuw. De zoveelste materiaalpech. Waren wij even blij dat we zelf geen enkele keer in panne waren gevallen. Na deze strook was het nog even hergroeperen. Lees : Berre wachtte op iedereen en vooral Rik begon het al wat moeilijk te krijgen.

Daarna werd het voor de laatste 10km een beetje ieder voor zich. Iedereen begon zijn eigen tempo te rijden. Na een tijdje kregen we een oud terril. Niet opvallend in de hoogte, maar ’t was er wel degelijk een. Het was een zwaar technisch stuk dat er bij momenten vettig bij lag. De vermoeidheid begon toe te slaan en ik moest Philippe – die ik tot dan toe nog in het vizier had – definitief laten gaan. Ik zat er zelfs zover door dat ik vele kleine bulten te voet omhoog moest. De gevaarlijke afdalingen waren zeer goed aangeduid en een waarschuwing was her en der wel op zijn plaats. Daarna was het langzaam terugkeren naar Bernissart, maar steeds met veel offroad. Over het gemiddelde zullen we het maar niet hebben. Vier uur onderweg voor 63km, zegt genoeg zeker?

Uiteindelijk als derde, moe maar voldaan toegekomen. De bikewash niet geprobeerd, want het was een hogedrukreiniger. Daarna nog de après ingedoken, zelf eerst met Katrien20 en Traxer die als enige ‘forumbikers’ nog fris aanwezig waren, daarna met de rest van de Steenbakkers (da’s nu eenmaal het nadeel van in twee clubs te zitten, waar breng je de après door?).

Een fantastische tocht, veel offroad, technische stukjes, veel afwisseling, mooie natuur in weinig aangedane streek, goed gezelschap en mooi weer. Wat moet een mens meer hebben op een zondagmorgen (en middag)?

door Siegfried

Read more...

zondag 14 september 2008 : TT Wetteren

Ik ben zoals gezegd naar wetteren getrokken bij de sympathieke mtb-club "2 many bikers".Om 10 voor 8 stond ik al paraat aan de inschrijving,die echter om klokslag 8 uur,maar van start ging.Eerst nog even gebruik gemaakt van de gratis koffie en na het betalen van 3 euro het ros op om deze streek ne keer te verkennen!!Over het parcour kunnen we duidelijk zijn:70 a 75% off-road waaronder hobbelig,zuigend en door het lange gras...stoempen!!Het lag er zwaar bij...mede door de hevige regenval van de voorbije dagen maar ook door mijn fluwelen benen,die maar niet mee wilden!!Ik kon geen trap teveel geven en echt géén macht steken,wat toch wel een beetje mijn kenmerk is!! Deze twee factoren deden me dan ook besluiten om de langste tocht van 70 km te laten liggen en voor de 50 km te gaan!!In het begin van de rit moesten we een smal pad nemen die smaller en smaller werd,en je op een bepaald moment in een niet zo diepe dijk moest rijden!!Daar ging het natuurlijk mis!! Ik bleef in de prikkeldraad haperen met m'n sok en kon me nog net losrukken!!gevolg:een vernielde sok en slechts een klein wondje!!Oef...effen chance gehad dus Dit kon veel slechter afgelopen zijn!!Met de nadruk op "afgelopen"!! Ze bleven ons maar off-road onder de dikken banden schuiven en het viel al op dat er hier en daar eentje aan het sneuvelen was!!'Stervende zwanen' zoals we ook wel eens durven zeggen.Toen we ook nog een 2e ravito kregen,waren we al op 18 km van het einde.Terug even goed en verzorgd als de eerste,met hier ook een instalatie waar menig dj jaloers zou op zijn!! en een vertegenwoordiging van "aquarius".Wijle terug weg...de laatste loodjes!!Nog enkele veldwegen en mooie singeltjes verder en het einde kwam in zicht.Nog de laatste jus uit de benen gereden en we kwamen terug aan het sportcenter "de warande".Hier kregen we nog een kort technisch parcour als dessert aangeboden en de toertocht zat er op!!Aan de afspuitstand was het nog redelijk kalm.Daar zal m'n vroeg vertrekuur wel voor een deel tussengezeten hebben!!De bike netjes gereinigd en met mijn inschijvingsbonnetje kon ik een potje aiki noodles gaan afhalen aan één van de opgestelde tentjes!!Allemaal héél mooi gedaan...precies ne kerstmarkt voor bikers in een aangenaam,lekker weertje!!Een tentje van breydelham,eentje met drank,een vip tent,een stand van een fietsboer en natuurlijk de niet te ontbreken dj!!Wat hebben die "2 many bikers" toch met muziek en dj's?Misschien moet je wel een minimum aantal cd's hebben om lid te geraken van deze club?? Enfin...mijn voormiddag was zéker geslaagd,al had ik liever met betere benen aan de start verschenen.En volgend jaar??Ja,waarom niet...al is de concurentie op die dag wel enorm groot
"2 many bikers" bedankt voor jullie inzet en organisatietalent!!
sportieve groeten...
dingo

Read more...

zondag 14 september 2008 : TT Peruwelz (2)

het was super!!!!
Vanmorgen aan de inschrijving berrie gezien, die blijkbaar Ricardo en Lichterveldenare had gebeld, die ons iets voorbij de start stonden op te wachten.
Als we geen 90 tot 95% offroad hebben gehad, dan weet ik het niet.
De enige stroken asfalt waren, behalve msschn de laatste kms, verbindingsstukken tussen twee offroadstukken.
Uren in het bos gereden, zalig gewoonweg, zelfs voor iemand die niet echt technisch rijd.
Menige moeilijke stroken, en af en toe wel eens serieus baggeren, met hier en daar een venijnig klimmetje (zoals in die steengroeve en op dienen mini-terril).

Bijzonder goed meegevallen, ook het gezelschap

Volgend jaar met stip op mijne kalender, weer of geen weer

over een gemiddeld zullen we hier wel niet moeten spreken, we hebben goed en wel 4 uur op de bike gezeten voor 63 kms, wat meer dan genoeg zegt over de aard van het parkoers


door Philippe

Na enige moeite te hebben gehad om de startplaats te vinden (bedankt Ricardo en Siegfried) toch aangekomen en na 'Airco' gezien te hebben aan de start vertrokken. Siegfried en Ricardo stonden ons 500 m verder op te wachten, waarvoor dank. Dan vertrokken voor wat een schitterende tocht zou worden. Zoals Airco zei: 90 tot 95 % onverhard, waarvan toch 60 % single-tracks waren. Schitterend gewoon Let wel: het was gene zever want het gemiddelde liegt er ook niet om, en dit omdat het zeer technisch was en ook op bepaalde stroken heel modderig. Een ding weet ik zeker: bij leven en welzijn sta ik er volgend jaar zeker terug. Aan de aankomst ook nog Beasty gezien, was laat gestart en mocht de 60 niet meer doen (vroeger opstaan??)

door Berrie

Ja, is echt de moeite om daar te biken. Een zeer bosrijke streek. Sommige stukken waren wel gevaarlijk - Lichterveldenaerke en Aircoboy toch een paar keer de grond zien kussen, gelukkig zonder veel erg.
Laatste loodjes wel erg zwaar.
Aangenaam weer voor den après, dan nog mijn bike afgespuit en om 3u15 pas thuisgekomen.
Is wel de moeite geweest, maar als het volgend jaar er weer zo zwaar bij ligt kies ik misschien voor de 40.
We zijn goed samen gebleven vind ik, alleen de laatste kms heb ik toch op eigen tempo gereden, om mij niet op te blazen. Het was immers al een tijdje geleden dat ik nog een toertocht gereden heb. Volgende week ga ik naar Brugge naar de kroenkel en vanaf dan weer tochten in eigen streek.
See you on the road.

door Ricardo

Read more...

zondag 7 september 2008 : TT Lozer

Awel,
Lozer in de (bij wijlen gietende) regen, dat hadden we nog niet meegemaakt.
De vorige edities altijd mooi weer gehad, maar nu...... regen van begin tot einde ('t stopte natuurlijk met regenen toen we aankwamen in lozer Twisted Evil )!

Het gekende parkoers, weliswaar met enkele nieuwigheden (zoals in oa Mullem) en enkele passages in tegengesteld richting van andere jaren waren goed genoeg bepijld.
Gestart met 8, maar het bleek al snel dat bikske zijnen dag niet had.
Wevelgem zat msschn nog een beetje in de benen.
Steven blijkbaar onderweg lekgereden waardoor er in de buurt van de splitsing 50/39 een redeljk groot gat ontstaatn was tussen de 'koplopers' en de achtervolgers.
Tot aan de bevoorrading echter "redelijk" samen kunnen blijven, al is dat dus niet altijd zo evident als dat het op papier (allez op 't computerscherm) lijkt.

Na de splitsing tussen 50 en 39 met Berrie en John er toch wel een aardig tempo op nagehouden om uiteindelijk zonder remmen (compleet op) in lozer aan te komen. Het laaste stukske technisch aan de parking heb ik wijselijk opzij laten liggen, zie dat er weer nen boom in de weg staat...
't ging wreed vlot vandaag, maar 't was ook geen super lastig parkoer, alleen de wind was af en toe wat ambetant.

In totaal 54kms op den teller, en nat tot op het vel, maar t heeft deugd gedaan.


door Philippe

En ik hier zoals de echte steenbakkers Laughing toch gestart in lozer met steven,berre,john,bikske,philippe,iceman,en fred kroket met regenputvulweer en veel wind.
Was van plan de 50 te rijden maar door platte band van steven en het slechte weer dan toch de 39 gekozen.
De vt is goed verlopen;inderdaad een beetje veel stapsteentjes maar bij dit regenweer misschien een pluspunt .
Controle aan de bevoorrading voor mij te gestapo,trouwens denk niet dat er veel zwartrijders rijden met regenweer en bbq worsten door de kalme opkomst waren in overvloed.
Dan nog genoten van een aangename aprés en naar huis met chauffage vollenbak
Ik ga volgend jaar terug met hopelijk beter weer dat aprés buiten kan gebeuren daar in die mooie streek

door Bruno

Read more...

zondag 7 september 2008 : Grand Raid Godefroid (Bouillon)

ja mannekes de weergoden waren ons heel slecht gezind
de eerste kilometers lagen nog maar net achter ons als de regen toesloeg
waardoor je het parcours zo zag veranderen
ondertussen dienden zich de eerste klimmetjes aan die nog te doen waren
het tempo lag laag onder het motto doseren-doseren om alsnog moe maar voldaan aan te komen
naarmate de km's verstreken stonden we regelmatig te voet op de nijdige hellingen
soms was het zelfs 2 stappen vooruit en 1 achteruit
de afdalingen lagen spekglad waardoor men heel alert moest blijven
zelf op de relatief vlakke stukken was het stoempen wat de rit nog harder maakte
al bij al was het een prachtige rit
bepijling was goed-bevoorrading was net voldoende-goede afspuitstand op een 500m van de start site-wat moeite gehad om den arrive te vinden-
douches waren een ramp-....
maar t'is toch zalig biken in de ardennen

nen dikke merci aan yourik voor de compagnie en vervoer

door steven

Inderdaad : abandon na 75 kilometer. Aan kilometer 60 kreeg ik een fameuse spat modder in mijn oog, enen die serieus piekte. De oogarts had gezegd: 'mocht er een vreemd object in jouw oog terechtkomen, overvloedig spoelen met deze druppeltjes'. Maar we hadden al een paar keer serieus gespoeld, en de druppelkes raakten op. Dan had ik al besloten om er de brui aan te geven, maar Steven heeft mijne moral nog een beetje opgekrikt, en me op sleeptouw genomen tot aan de volgende bevoorrading, die op zo'n 5km van Bouillon bleek te zijn.
Vanaf daar over asfalt* naar de douches** gereden.
*Het waren ongeveer de eerste stroken asfalt in 7 uur.
**tegen dat ik goed en wel uit de douches was, had Steven al gefinished. Proficiat!

Ondertussen goed aan het recuperen, en mentaal al helemaal klaar voor volgend jaar. Ondanks alles was het genieten.

door Yoerik

Read more...

vrijdag 15 augustus 2008 : TT Poperinge XXL

Vandaag naar Poperinge getrokken met de bedoeling van de 80 km te gaan doen. Ik had me voorgenomen om aan de splitsing te kijken hoe het ging en dan eventueel over te schakelen naar de 100 km omdat ik toch eens graag de Casselberg zou doen ook... Had die nog nooit gedaan, maar veel van gehoord...

Afgesproken met Bert, Siegfried, Bruno, Jan Vdp en Philippe ter plaatse. Toen ik toekwam was Siegfried de enigste die ik daar al zag, samen met Steven2 die er blijkbaar weer bovenop was en vol goesting zat om te biken. Ondertussen was ook Steve daar nog die met enkele collega's de baan op ging.

Jan jammer genoeg mislopen aan de ingang, dus met een paar minder op de baan. In het begin op het gemakske enkele baantjes in en uit in Poperinge. We moesten het centrum uit geraken hé.

De eerste stroken offroad waren er direct die nogal redelijk zuigend waren, maar het werd wel duidelijk dat de regen van de voorbije dagen minder modder gemaakt had dan gevreesd. Toch was het al doseren van in het begin. Het is immers een tocht waar je je in de eerste 10 km kan mispakken. Het is relatief plat, dus kan je doorgeven zou je denken... Je kan het inderdaad, maar er volgt nog veel meer, dus is het wel belangrijk om de benen op 't gemak op te warmen. Dit was echter buiten den kerel gerekend met zijn tenuetje van wielertoerist.be... Hij vloog ons voorbij op de baan, maar bij de volgende afslag miste hij die. Tja, bij de wielertoeristen staan de pijltjes op de weg hé, dus met het hoofd naar beneden gereden zeker? :-)

Vanuit het centrum van Poperinge ging het richting Helleketelbos wat we moesten doorkruisen om in Abele te komen. Hier bleek dat het inderdaad een tochtje zou worden om op je eigen tempo te rijden. Ons groepke hing al aan de rekker...
Na Abele staken we de grens over en gingen we een tijdje rondtoeren in Frankrijk. Het werd, zoals we de streek kennen, puur genieten!
We zagen de "Mont De Cats" al van ver liggen, maar toch reden we er niet direct naar toe. Het was nog wat rondjes draaien ervoor. De eerste beklimming van den dag werd de Boeschepeberg. Niet direct de zwaarste, maar de toon was gezet. De Mont de Boeschepe zorgde direct voor een aantal hoogtemeters en een aantal fameus puffende kerels op de bike. Bij mij ging alles goed, zonder problemen op 't gemaksken naar boven. Niet te hard van stapel gaan, want er zou nog veel volgen, zeker als ik de 100 zou willen doen.

Na de Boeschepeberg zaten we voor dat we het wisten op de flanken van de Catsberg. Tijdens de afdaling van de Cats liet ik mij volledig gaan. Samen met Philippe hadden we ondertussen al een gaatje geslagen. Tijdens de afdaling gooide ik mij naar beneden en haalde ik een paar man in. Beneden wou ik schakelen, maar toen blokkeerde zo goed als alles. Bij controle bleek mijn achterwiel er heel los in te zitten... Mijne snelspanner was dus open geschoten. Stel je voor dat ik zo een jump zou genomen hebben en mijn wiel viel er uit... Man man man, da zou een schoon zicht geweest zijn.
Hierdoor dan natuurlijk een beetje achterstand opgelopen op Philippe die ondertussen al aan het slalommen was tussen wat bomen... Allez, hij probeerde toch, maar ramde een boom met zijn schouder, met alle gevolgen van dien zou blijken. 2 wielen die geplooid zijn door de slag, een getoucheerde vork, maar ergst van al blijkbaar, redelijk wat schouderpijn. HOpelijk redelijk vlug hersteld om volgende week weer te kunnen biken?

Daarna kwamen we via een gekend stuk oude spoorweg aan de bevoorrading. We hadden ondertussen al een 30 tal kilometer op de teller. Aan de bevoorrading kwamen we Petanker tegen die stond te wachten op zijn broer. Die hadden we gezien op de Boeschepeberg, waar hij mooi stond te kijkn naar zijn derailleur... totetrekkerie? Of gewoon niet beter kunnen? :-)
Ook Jan vdp stond aan de bevoorrading. Hij was vertrokken zonder ons omdat hij ons niet vond. Hij was alleen op stap en zou de rest van de 60 km afhaspelen. Niet slecht voor iemand die al jaren stil gelegen heeft op mtb-vlak...

Philippe, Berre, Bruno, Steven2 en Steve kozen voor de 60 of 80 km. Siegfried en ik gingen voor het grotere avontuur en kozen voor de 100 km die er volgens het blad aan de bevoorrading 108 zouden zijn. Soit, ik had tijd, dus laat het maar komen dacht ik zo... De Cassel, al veel van gehoord, maar nog nooit van dicht gezien. Die zou ik ook graag eens bedwingen. Na wat gebakkelei met nen kerel die dacht dat hij de man was omdat hij met nen Speci reed en die tegen iedereen zijn bike mocht zetten, konden we eindelijk op weg.
De aanloop naar de Cassel was plat, dus niet laten vangen om hier door te geven, want er zou nog wat volgen... De Cassel leek niet veel voor te stellen als je hem in de verte zag liggen. De Cats is veel imposanter van ver... Maaaaaaaar... eenmaal je er aan begint, amaai zunne, nie gezeverd...
Het werd echt pompen op bepaalde stukken. Juist voor de bevoorrading was het ergste stuk... Echt steil omhoog, de kasseien op om dan wel te kunnen genieten van een bevoorrading met een schitterend uitzicht! Een uitzicht op een heel platte omgeving, deze bult lag er precies alleen...

Na de bevoorrading was het zoals Siegfried het mooi verwoorde "maar een goede 50 km meer met een paar molshopen er tussen, dus... zeker te doen". Amaai zunne, dus vanaf de Cassel weer richting de Catsberg om terug te komen aan dezelfde bevoorrading als de eerste post. Eerst moesten we wel nog eens de Cassel afdalen en hem nog een tweetal keer omhoog langs andere kanten, helemaal niet van de poes zunne of zoals de Cercle supporter zei "zelfs niet van een hele nest poezen". Toch tijdens de beklimming twee keer moeten afstappen, ene keer bij al het losliggend grint en ene keer waar er enen voor mij besliste om hem dwars te zetten.
Op vele beklimming kwam Siegfried eerst boven, maar tegen dat we beneden waren, was ik weer voor... We kwamen hier dus goed in overeen :-)

Na de bevoorrading werd het nogmaals de Cats op via een baantje dat overging in de rand van het bos. Eenmaal boven kon je dan kiezen tussen de "easy" en de "technical" afdaling. Ik nam de technical, maar een onoplettendheid zorgde voor een valpartij met een hele grote blauwe plek en wat schaafwonden tot gevolg... Een boomstam met een put erachter die zeker te doen was, maar wie trekt er op zo'n moment nu aan zijn voorrem? Ikke natuurlijk... Mijn voorwiel stond al in de put en de rest was ook te doen, maar ik wou mijn achterwiel een beetje slepen maar trok jammergenoeg aan mijn voorrem. Den dezen dus over zijn voorwiel pats op de rug. Moet met mijn benen blijven haperen zijn aan mijn stuur... Ziet er mooi uit nu...
Nu, het had geen gevolgen voor de tocht, kon zonder moeite (allez, zonder extra moeite) verder rijden.

Daarna volgden nog den zwarten berg (waar ik jammergenoeg mijnen sportdrank met extra suikers liet vallen!), den vidaigneberg, de sulferberg en den Rodenberg (ondertussen moest ik ook toch ook effen in het rood gaan). Amaai, geleidelijk aan begonnen de benen toch wel iets minder krachten te hebben. Ook bij Siegfried bleek het beste er vanaf te zijn op een bepaald moment.
Als toppunt kregen we er de laatste 15 km ook nog een paar wieltjeszuigers bij... Mannen die van het parcours van de 60 kwamen die doodleuk in ons wiel kwamen hangen. Als we vertraagden wilden ze niet overnemen en als we versnelden wilden ze niet lossen... Tja, wij wilden ons dan ook niet geven hé. Het werd nog wat doorgeven de laatste kilometers, terwijl de benen toch wel pijn deden, maar niet plooien zunne, zeker niet met zo'n gasten in ons wiel...

Uiteindelijk zeer content en voldaan over het podiumke gereden in de zaal! Daarna vlug een cola'ke, nen douche, twee bakskes pasta (amaai da deed deugd). Afsluiten deed ik samen met Siegfried, Peter, Hanzi en Knurrebikerslady. Leuken après dus.

Om ongeveer 18u dan thuis en dan nog eens het gras afgereden (was ook nodig zunne...) om dan redelijk afgepeigerd de rest van den avond in mijne zetel door te brengen!

Door Nick

Read more...

zondag 03 augustus 2008 : Roadbook Tellin en Rochefort

Yep, vandaag stond er een daguitstapje op het programma naar "de Dardennen".
Tellin zou de uitvalsbasis worden om twee "tochtjes" aan elkaar te breien. Steven had er twee die hij gevonden heeft op de site van O2bikers doorgegeven aan John. John had die op GPS bewerkt om aan elkaar te zetten. John en ik zetten dit dus op onze gps en wij op weg.

Om 6u30 werden we verwacht bij John voor de koffie. Toen ik toekwam zat er al een jong baaske op de straatrand aan den overkant. Na een vijftal minuten kwamen er nog een paar anderen toe. Steven moest nog effen terug naar Moen omdat hij zijn geld vergeten had, toen konden we onderweg...

Tegen 9u00 waren we ter plekke... De bike uithalen, alles klaarmaken en hup, op weg in de streek rond Tellin...

Roadbook 48 Tellin : 33Km, 580Hm, 90% off-road

De voormiddag was dus het rond Tellin... Het zou een tochtje worden van een 33 tal kilometer met een 580 hoogtemeters en een 90% offroad. Twee dingen klopten, maar de hoogtemeters zaten er toch een stukje naast... een heel stukjes zelfs. Zowel de gps als de Polar brachten ons op een 850 meter. Niet niks dus.

De eerste paar kilometers waren directen stukje klimmen, maar dan wel via de baan. Direct opgewarmd... Dan werd het een stukje dalen door het Bois de Dessus en het Bois de Dessous (wie bedenkt er toch deze namen?). Hier werden we direct geconfronteerd met "the wildlife". Een paar everzwijnen dwarsten de weg voor Klaas en ikzelf. Enkele anderen kwamen iets achter en zagen ze niet.
Hier bleek direct dat Steven2 zijn dagje niet zou hebben. Yoerik, Pascal, Klaas en ikzelf bleken niet echt te sukkelen vandaag. Hier bleek ook al hoe we verdeeld zouden geraken. John bleef achterop met de gps, ik reed mee met deeersten met de gps. Zou wel nodig zijn om ons te splitsen op zo'n parcours. Ieder moet hier zijn eigen tempo rijden, dit kan niet anders. Te rap rijden is nie goe, te traag nog minder... Nu en dan wachten dus. Maar samen uit is samen thuis!

Het begin waren naar mijn mening nogal veel brede dreven, we reden inderdada precies rond het bos ipv te profiteren van de mooie streek. Nu, de hoogtemeters maakten op den duur veel goed. Geleidelijk aan echter kwamen we meer en meer in het "echte bos" waar we wat fameuze afdalingen, mooie klimmekes en zo voor de wielen geschoven kregen. Veel bewoonde wereld kwamen we niet echt tegen. We waren precies alleen op de wereld. We kwamen in de voormiddag welgeteld één biker tegen... Voor de rest leken we alleen op de wereld.

Het werd wel genieten, pure fun. Technisch was dit parcours niet echt heel moeilijk, verre van, maar toch werd het leuk. Gewoon het feit dat steenbakkers samen op weg kunnen. Geleidelijk aan werd ook duidelijk dat de hoogtemters niet echt klopten. We zaten nog op 12 km van het einde, maar hadden al meer dan 600 hoogtemeters. Volgens O2 bikers ging het om 580 hoogtemeters.

Pascal was duidelijk in zijn element met zo'n tochten, ook Siegfried begon geleidelijk aan in zijn element te komen. Klaas deed iets meer op zijn gemak, Berre doseerde, John bleef achter bij de tragere mannen om de weg te tonen, Steven en Steven bleven samen, ik reed mee vooraan met Yoerik en Pascal en soms Siegfried...

Tegen 12u kwamen we weer toe in Tellin. Vlug den bakker binnen, want het was 12u en ik wou zeker nog iets hebben om te eten. Den bakker wist precies niet waar hij het had, zo'n bende vuilaards en zweters die zijn mooie winkel binnen stapten. Nu, hij zal zeker en vast goede zaken gedaan hebben :-)

Nu nog effen uitblazen op het terraske en genieten van het uitzicht... Daarna hop weer op den bike voor de rest van den dag, roadbook nr. 2... Rochefort...

Roadbook 102 Rochefort : 28Km, 620Hm, 75% off-road

Na de tussenstop werd het eerst een verbindingsstuk volgen van een paar kilometer tot we aan het brugje kwamen juist bij Rochefort.
Het Réserve de Lesse et Lomme was het eerste ntuurgebied in de namiddag waar we gebruik van maakten. Volgens O2 bikers zou den dezen makkelijker moeten zijn dan den eersten. Hij scoorde minder op technisch vlak en had juist iets keer meer hoogtemeters. Tja, blijkbaar kan je niet altijd voortgaan op die boekskes...
Deze bleek inderdaad een makkelijkere aanloop te hebben, maar tegen dat we een terraske deden in het centrum van Rochefort, hadden we toch al heel wat achter de rug. Een paar fameuze klimmekes, maar al even fameuze afdalingen die technisch toch niet van de poes waren. Het zouden voor bepaalden onder ons nog wat zware kilometers worden. Ikzelf had vandaag goede benen en kon helemaal niet klagen.

De bike zorgde bij mij voor een heel andere klimhouding en dat voelde ik ook. De knie deed minder pijn, ik kon langer klimmen, draaide ook een andere versnelling, trapte kleinder,... soit, ik zat beter dan ik al lang gezeten had!
Ik voelde mij goed in mijn sas op zo'n parcours.

Ook na de deugddoende cola in Rochefort had ik er nog zin in. Hier kregen we dan toch nog twee klimmekes waar iedereen van de bike moes... Amaai zunne... Keien, leistenen, rotsondergrond, maar dit alles volgens O2 bikers niet echt technisch.
Iets daarvoor hadden we een schitterende afdaling gehad. Keien, wortels en dit alles aan een hoge snelheid waar het verstand op 0 stond... De schaduw en hier en daar doorschijnende zon deed haar best om het nog iets minder zichtbaar te maken...

Siegfried, Klaas, Yoerik, Pascal en ik waren voor. Daarna kwam de rest. Steven2 had zijn twijfels al duidelijk gemaakt en zou via de baan terugkeren... Het gat maakte duidelijk dat hij inderdaad ergens zal afgeslagen zijn. Na een andere afdaling over keien en zo en een korte pauze om te bekomen, haalden de anderen ons weer bij... Met een 8 tal waren we dan nog op baan om de rest af te leggen.

De rest was echt ook niet niks... Steile klims over een redelijk ontoegankelijk parcours, een paar die redelijk op het tandvlees zaten, eentje die er nu pas doorkwam, kortom, van alles wat. Na het laatste stuk langs de Lesse, waar John probeerde te zwemmen, waar Bert een foto nam, waar we allemaal te voet gingen (ja, allemaal! ook de portretteur!), kwam nog een lange klim. Daar nog even doortrekken, samen met Siegfried en Pascal en dan beneden weer hergroepering. Nog tot aan het bruggeke waar we de effectieve route startten en dat was het dan. Nu nog terug naar Tellin... Efkes laten uitzakken tot bij Steven, maar die deed teken dat we er van door mochten gaan.

Uiteindelijk Pascal en Siegfried nog kunnen bijhalen, samen met John. Toen Siegfried echter nog ne keer doortrok moesten zowel John als ik de rol lossen en moesten we ze laten gaan. Geleidelijk aan kwam iedereen dan toe, de één al was afgepeigder dan de ander, maar over één ding waren we het allemaal eens! We moeten dit meer doen!

Daarna bezorden we een plaatselijke oude dame een onvergetelijke zondag door ons allemaal te verfrissen op het pleintje... Ze kwam zelfs zeggen dat ze foto's zou nemen... Tja, dat ze deed wat ze niet laten kon...
Dan uiteindelijk een Rochefort 10 en een halve liter later, gingen we weer richting Sint Denijs om dan uiteindelijk weer naar huis te gaan.

Schitterend, schitterend, schitterend! Zowel parcours, weer, gezelschap,... alles was echt af vandaag! Volgend jaar op naar Bouillon? Misschien daar eens de route rijden van de Grand Raid?

door Nick

Read more...

zondag 6 juli 2008 : TT Krierecrossers Otegem

Vandaag naar Otegem. Met de bike naar ginder met al direct de flanken van Tiegemberg op , kwestie van goed opgewarmd te zijn zeker...
Toen ik daar toekwam rond 7u55 stonden er daar al een hoopje steenbakkers te wachten. Philippe, Rik en Bruno ontbraken nog. Geleidelijk aan kwam iedereen toe. Op Bruno nog even wachten en dan op gang.

Het werden gekende stroken om te beginnen. Via de gekende stapsteentjes naar het centrum van wereldstad "Yvegem" om dan via een zijkant de strook aan Stijn Streuvels op te vliegen. Na deze strook ging het richting Tiegem via de Tsjampenstraat. De gekenden boomgaard kon natuurlijk niet ontbreken in deze tocht, maar ze zat er omgekeerd in. Ook ne keer leuk.

In Tiegemcentrum dan maar de straat over om af te zakken richting Waarmaarde. Via een stuk van de Nieuwstraat en het stapsteentje kwamen we uit aan de Oudenaardsesteenweg die we ook over moesten. Via de strook aan den achterkant van de kerk, kwamen we in Kerkhove uit. De brug over en dan richting Berchem. Na ietwat teveel verhard volgens mij, kwamen we eindelijk in de strook van het echte werk. De Patersberg, de Kwaremont, Kluisberg, alles kwam binnen het bereik nu.

Ondertussen begonnen er wel scheuren te komen in ons groepke. Ik reed op mijn eigen tempo en zette mij tijdelijk in het wiel van nen "specialized man". Als de beklimmingen begonnen, had ik toch wat voorsprong op de rest van onze groep. Ik had nooit in de gaten dat ik zo voor reed.

De eerste echte beklimming van de dag werd dus de Patersberg. Ik kon er met wat voorsprong aan beginnen, maar tegen dat ik boven kwam reed Philippe toch wel naast mij. Efkes erna kwamen Steve en John ook boven. Toen ook Bert en beide Riks er waren wachtten we nog efkes op Steven en Bruno. Die bleken platgevallen te zijn, dus reden we maar door naar de bevoorrading ietske verder op. De bevoorrading bracht ons in het centrum van Zulzeke.
Aan de bevoorrading kwamen we ook Filip V. tegen, den dienen die normaal rap thuis moet zijn. Na de innerlijk mens versterkt te hebben gingen we weer op baan. John en ik reden efkes voor en na een tijdje kwam ook Filip V. ons vervoegen. Dit gebeurde na het boske dat normaal na de Kwaremont gedaan wordt, waar dienen ambetanten hond zit... (die er nu niet zat...)

Ik moest efkes de rol lossen tijdens de klim, want ik wist dat als ik hier zou willen aanklampen, ik me dan ook helemaal naar de knoppen zou rijden.
Na het stukske kwaremont, moesten we door het veld en daarna de straat over om te beginnen aan de kluis... John stond daar effen te wachten, maar omdat Bert direct na mij kwam, reed ik naar Filip en kon John bij Bert blijven.

Nu kwam één van de leuke speelstukken, het Kluisbos, al duizend keer gedaan, maar toch blijft het hier leuk. Dwars door het bos, via de Vierschaar naar den Toren om de afdaling daar te nemen. Dan aansluiten op het gele verbindingsstuk van de Blosoroutes waar het draaien en keren was. Filip leek het daar efkes moeilijk te krijgen.
Na dit draaien en keren ging het dan weer klimmend richting de Vierschaar om dan af te dalen via de Pensemont, altijd plezant!

Daarna werd het weer klimmen richting zwembad om dan rechtsaf te gaan via het kort stukje offroad naar de kamping. Efkes verder was het dan bevoorrading. Filip en ik wachtten dan op de rest. Hier was het algemene hergroepering. Filip was ondertussen weg, Rik en Bruno kwamen een heel stuk achter.

We vertrokken dan maar weer, nadat ik eens Kluisken zijn jongste spruit bewonderd had.

Na de bevoorrading kwam er daar plotseling eentje met nen Merida naast ons gevlamd en dacht van ons er eens compleet uit te rijden. Daarna dan ook maar het gaspedaal open gedraaid met de bedoeling van hem eens weer te gaan pakken. Zonder problemen ook gelukt... Tegen dat we goed en wel aan den Turkenhoek waren, na een strook met zeer grove gravé...
Toen ik hem bij de lurven gegrepen had, bleef ik ook maar doorgeven en bleef alleen tot aan den arrivée. Via de Waterhoek en een plaatselijk rondeke stapsteentjes daar, kwamen we in Rugge om via een krier, evenwijdig met de Oudenaardsesteenweg, in Avelgem uit te komen.
Dan den tuinwijk in, op het einde de gravé op en via de Waffelstraat het stapsteentje op richting veld dat ons wat verder op de grote baan bracht. Via een krier ging het dan uiteindelijk richting Ruifeleinde. Het bleef vliegen. Ondertussen ook een hele meute Toffers ingehaald. Siegfried ging echter voor den groten tocht vernam ik hier.

Dan nog de gekende stroken in en rond Otegem en uiteindelijk kwamen we na een redelijk rappe tocht terug aan de start. Juist na mij kwam John, dan Steve, Bert,...

Enkel Philippe en Steven kozen uiteindelijk voor de 70 km... Chapeau manne!

door nick

Read more...

zaterdag 28 juni 2008 : TT Sellewie Beneden

Vandaag samen met een paar steenbakkers afgesproken om te gaan biken in Sellewie Beneden... Vorig jaar ook deze tocht gedaan en mij goed geamuseerd, maar wel soms verzopen geweest. Dit jaar zou het echter droog liggen en stofferig zijn... Goed om eens door te geven dus...

Door gps probleem is de track maar gestart vanaf den Wulfsberg, juist voor het binnenrijden van Banhoutbos. Vorig jaar was de tocht voor Yoerik hier al bijna gedaan. Door pech mocht hij hier weer naar huis. Dit jaar is hij er helemaal niet bij omdat hij moet werken...

Philippe, John, Kurt, Siegfried en ikzelf zouden voor de 80 gaan. Enkele anderen, waaronder Koen en Nico deden een kortere afstand aan een ietwat gematigder tempo. Nico had immers lang stil gelegen en was nu herbegonnen met het biken. Weer pieken naar 15 augustus?

In het Banhoutbos werd direct duidelijk dat de benen vandaag redelijk goed waren en dat het een leuk tochtje zou worden. Hier was het draaien en keren, remmen, klimmen, dalen,... Leuk, heel leuk om te beginnen.

Het werd een tocht om te genieten... Van Sellewie richting Sint Denijs waar we dan het Mortagnebos voorgeschoteld kregen, na de afdaling waar ik enkele weken terug mijn ribben gekneusd heb tijdens een val. Vanaf Mortagnebos dan richting den Dries, Zwijnshoek, Vijfkeer... Dan een toerke Kooigem met de klim aan de watervoorziening.

Na dit extra toerke volgde het stukje grandvalbos. Nen trageren biker voor mij zorgde ervoor dat ik vanuit bijna stilstand tegen de grond ging... redelijk belachelijk nadat ik een efforke gedaan had om vlug in hun wiel te geraken. Net voor het bos ging het dus mis... Daarna was het afdalen tot aan de bevoorrading... Na de bevoorrading ging het richting de Tontekapel. De "klim" die ik zo graag doe zei John. Inderdaad, niet direct my peace of cake. Ik weet niet waarom, maar dit is dus mijn zwart beest in de streek. Nu, vandaag ging het redelijk, ik denk dat het vooral in het koppeke zit, maar toch...

Bovenaan de tontekapel ging het links af om dan naar het molentje te dalen. Daarna kregen we een stukje van de Geiteberg te doen via een bosselke (privé) dat ons halverwege de klim bracht. Mooi stuk, waar we omringd werden door Krierecrossers. Overal waar je keek, zag je ze...

Daarna was het via het gekende stapsteentje richting Bellegembos dat eens werd gedaan als klim ipv als sterke afdaling. Leuk, gelukkig droog... Hier moest ik John en Philippe effen laten gaan, het was duidelijk dat dit John zijn "thuisterrein" was.
Na Bellegembos de kasseien aan de overkant naar beneden en weer richting Sint Denijs. Philippe kan toch echt wel op het groot mes rijden zunne als het klimt.. Hij vloog mij een paar keren voorbij, niet te doen...
Daarna volgde de klim aan de Boereleute... man man man... Gelukkig lag het er droog bij. Ondertussen waren een aantal krierecrossers ons voorbij gevlogen. In de klim er toch weer een paar opgeraapt die blijkbaar niet zo graag klimmen?

Dan was het in gestrekte draf naar de bevoorrading. Kurt en Siegfried kwamen efkes later ook toe. Daar beslisten we unaniem om inderdaad de 80 te doen.

De extra lus zou inderdaad nogal wat zware stukken brengen... We gingen weer richting Bellegem om daar nog wat te gaan spelen... De kasseien in Bellegem zorgden bij mij voor een heel zwak moment. Klimmen op de kasseien tegen de wind in... Pfff, er zijn dingen die ik liever doe. Soit, dan uiteindelijk weer bij Philippe en John gekomen. Ondertussen werd de achterstand van Siegfried en Kurt ietse groter... Uiteindelijk kwamen we weer rond Bellegembos uit. De klim die we daar deze keer deden, ging naar rechts om dan via Argendaalbos en de kasseien naar boven te gaan. Daarna nog de Katteberg, Laatste Oordje, Katteberg om weer aan de bevoorrading te komen. Ze was heel welkom...
Wat me wel efkes heeft beziggehouden is de man die in de grond lag na een ongeval in Bellegem. Hij was met zijn bike tegen een auto gevlamd. De bike die we efkes ervoor hadden staan bewonderen (nen focus) was niet meer... Gelukkig was er ook een dokter mee die zei dat het erger leek dan het was. Laten we hopen dat hij het bij het rechte eind heeft...

Na de bevoorrading koos John voor de route naar huis. Philippe en ikzelf gaven door, Kurt en Siegfried temporiseerden samen.

Wat nog volgde? Richting Keiberg, daar omhoog richting kapelleke door het veld, iets verder naar beneden via de oude spoorweg om dan wat verder de trappen richting de vaart te nemen nadat we aan den overkant van de keiberg gedaald waren.

Na de trappen richting Knokke, de brug over en dan richting Sellewie. Op een bepaald moment, aan Banhoutbos, dan toch Philippe moeten laten gaan en de rest op mijn tempo uitgereden. Nog wel veel stervende zwanen opgeraapt... Philippe zo goed als constant in het vizier gehad, maar ja... hij was te rap...

Read more...

zaterdag 7 juni 2008 : Regiotour Oost Vlaanderen

Zaterdag stond de Regiotour terug op de kalender. De meeste Steenbakkers hadden in Zottegem afgesproken. Kurt en Rik waren voordien al in Sint-Lievens-Houtem ingeschreven en zouden daar starten. De thuisrijder Iceman zou vanuit Lierde starten voor een korter ritje.

Rond 7.30 in Zottegem toegekomen waar John al rondreed en Philippe en Steven2 ook net toekwamen. Kort daarna volgende ook Bruno, Nick, Pascal, Wouter, Rudy en Stoffel. Na nog eventjes wachten op de voorzitter en –trekker en Rik waren we al met twaalf om te starten. Ook een bikemaat van Rik en forumbiker Kadeetje sloten aan, net als forumbikers Vommie en Petanker die vorig jaar met Nick en mij hadden meegereden. De twee broers besloten echter al een kleine voorsprong te nemen. De intentie van sommigen om de 130 te rijden was door de regen van de voorbije dagen en de motregen die ochtend al snel weggevloeid. En wie nog een beetje twijfelde, zou al na de eerste 100m aanvoelen hoe de rest van de rit er zou bijliggen: een laat-je-glijden-parcours!

In het eerste traject werd er vooral binnen de grote groep wat afgetast hoe snel er mocht gegaan worden en hoe sterk iedereen op dit parcours zat. De eerste afstand was qua hoogtemeters ook een van de zwaarste. Via Lierde ging het naar Geraardsbergen. De Steenbakkerstrein werd al snel een rekker met wisselende groepjes. Door het natte parcours was de zwaarste beklimming nabij Geraardsbergen blijkbaar geschrapt, maar er waren nog heel wat leuke offroadstukken. Bij aankomst op de bevoorrading in Geraardsbergen werd er gehergroepeerd en werd al snel duidelijk dat we de eerste Steenbakker verloren waren. Bruno was blijkbaar de 130 opgedraaid. Een beetje overmoedig zou later blijken.

Na de bevoorrading volgde al snel de bekende Muur van Geraardsbergen. Hier werd al snel duidelijk wie de klimmers waren. Stoffel en Wouter vlogen op het gemak iedereen voorbij alsof het niets was. Zelf gelukkig ook bij de eerste boven, maar daardoor het familiedrama op de achterhoede niet gezien. Nick en John hadden blijkbaar wat moeite met een weerspannige borduur en zochten dan maar samen nader bij de grond een oplossing voor deze hindernis. Eenmaal boven had Philippe dezelfde reactie over zijn eerste Muurklim als ik over drie jaar: ‘Was dit de Muur?’

Na de Muur opnieuw hergroepering en ging het richting Nederhasselt voor een nieuwe bevoorrading. Door de aanhoudende regen en de bikers voor ons werd het parcours alsmaar gladder. Nu voor mij maakte dat niet veel uit. Ik ben zot van dergelijke zware modderritten die nog net berijdbaar zijn en die ook nog wat hoogtemeters bevatten, zonder supertechnisch te zijn. Anderen hadden meer last van deze ondergrond. Regelmatig werd er een halt gehouden om te hergroeperen. Ondertussen maakten we ook de ene valpartij na de andere mee. Zelf een keer de tarwe van dichtbij bestudeerd, maar geconcludeerd dat die nog niet rijp was.

De modder zorgde ook voor heel wat miserie met de bikes. De ene na de andere biker begon last te krijgen met zijn schakels, versnellingen en remmen, wat de rit alleen maar avontuurlijker maakte. Alsof het nog niet zwaar genoeg lag, had de organisatie nog enkele velddoorsteken voorzien. Een van mijn favoriete ondergronden daar kracht en uithouding hier naar boven komen i.p.v. snelheid en techniek. Eentje was echter ondoenbaar. Zelfs nog als een van de langste volgehouden, maar de laatste 2 meter waren er te veel aan. Opvallend ook tijdens deze rit dat de meeste bikers die moesten afstappen, snel plaats maakten voor de bikers achter hen. Het is vaak anders.

Na een 70tal kilometer bereikten we relatief kort na elkaar de bevoorrading van Erpe-Mere waar een pracht van een singletrack op ons lag te wachten. Door de verschillende startlocaties was het mogelijk om hier de bikes af te spuiten, want ondertussen geen overbodige luxe was geworden. Van de grote groep waarmee we gestart waren, moesten er nu enkele af. Steven, Rik en zijn bikemaat besloten via de weg naar Zottegem terug te keren. Nog voor Erpe-Mere had Stoffel hetzelfde besluit genomen. Hij ging echter meteen met de fiets terug naar huis, altijd goed voor wat extra trainingskilometers. Ook Philippe overwoog om op de baan terug te keren, maar na het bijstellen van de bijna verdwenen remmen, was hij toch in de achtervolging gegaan.

Hoewel het traject Erpe-Mere – Sint-Lievens-Houtem vooraf niet echt als het zwaarste stuk werd beschouwd, bleek dit echter een zware dobber te worden. De vele modderstroken waren compleet kapotgereden. John besloot dan ook maar op de weg terug te keren. Ondertussen was er raar genoeg een nieuwe volgorde in de Steenbakkerstrein ontstaan. Hoewel ik tot dan steeds in de tweede helft had gehangen, kwam ik plots wat meer in form (of de rest uit form?). Verrassend haalde ik zelfs Pascal gemakkelijk in, hoewel dit vooral met fysieke ongemakken te maken had. Uiteindelijk helemaal voorin bij Wouter beland en samen in Sint-Lievens-Houtem gearriveerd, waar we verrassend lang op de rest moesten wachten. Uiteindelijk kwamen Pascal, Rudy, Philippe, Steven2, Nick en Kadeetje nog toe. Pascal zou er hier echter een eind aan maken en werd door de pechdienst gerepatrieerd. Hierdoor bleven we nog met zeven van de veertien starters over…

Wouter bleek de fitste van allemaal. Na die korte venijnige klim en de singletrack naar beneden werd hij niet meer gesignaleerd voor Zottegem. Daarna volgde iedereen wat op eigen tempo. Philippe bleek dan wel aan het einde van zijn remmen te zijn, maar nog niet aan het einde van zijn Latijn. Hij ging Rudy en ik dan ook vlotjes voorbij. Nick en Steven2 volgden kort achter ons en Kadeetje daar nog iets achter. Na enkele leuke pittige stukjes kwamen we op de parking van Zottegem toe. Ik stelde op mijn kilometerteller maar 99km vast, daarom die extra lus rond de sporthal er maar bij genomen en zodoende over de 100 gegaan. Bij aankomst bleken enkele van de afgevallen Steenbakkers al aangekomen en fris gewassen en geschoren.

Na een deugddoende bikewash en bikerwash snel de après ingedoken. Jammer genoeg niet in het gras en het zonnetje zoals de voorbije edities, maar in de tent. Iedereen bleek ondanks het flandrienweer en -parcours uiterst tevreden over deze rit, zelfs ondanks alle tegenslagen. Al kan het Pater Lievensbier daar ook aan gelegen hebben. Alvast onthouden voor vorig jaar, dat bier is te zwaar voor mij…

Kort samengevat, een leuke wintertocht op een zomerdag in aangenaam (club)gezelschap. Misschien een vaste clubactiviteit voor de volgende jaren? Mij zien ze alleszins terug.



door Siegfried

Read more...

zondag 18 mei 2008 : TT Beuvry (Frankrijk)

Vandaag zouden we nog eens in actie komen... Eindelijk! Sinds 28/04 niet meer op den bike gezeten omwille van een valpartij tijdens de "Ride For Help" in Zwevegem.

De ribben waren redelijk zwaar gekneusd en na het nemen van foto's bleek er gelukkig niets gebroken of gebarsten te zijn. Ik mocht dus, als ik mezelf goed genoeg voelde, weer biken. Ik voel me daar nogal rap goed genoeg voor... :-)

Ik heb het me vandaag geen twee seconden beklaagd dat ik zo vroeg uit mijn bed gekropen ben. Om 6u05 opstaan op een zondag, het is niet voor iedere week...
Om 6u40 bij Yoerik, den bike inladen en dan op weg naar het Franse Beuvry, dicht bij Bethune. Onderweg wou ik nog een boterhammeke eten dat ik 's ochtends klaargemaakt had. Jammergenoeg had ik ipv van mijn koekebrood de oude boterhams voor de kippen mee...
Soit, een droog wafelke van Yoerik dan maar.

Eenmaal aangekomen in Beuvry, bleek het daar al een gezellige drukte te zijn. Na een plaatselijke op een rond punt samen met andere vlamingen (dat komt ervan door mij te volgen...) toch aan den départ geraakt.

Na de inschrijving nog effen wachten op John, Rik en Bruno om dan op weg te gaan. Ondertussen kwamen meer en meer vlamingen aan, waaronder ook onze medesteenbakker Siegfried die iets verder dan kwam aansluiten bij ons. Hij twijfelde... kortere afstand of de grotere afstand? Hij is immers niet zo'n grote fan van terrils en vooral niet echt van de afdalingen... Toch maar de grote tocht genomen onder onze aanmoedigingen.

Daar waren we dus op weg... Ik verlande al tot de eersten terril. Na wat draaien en keren en bitter weinig verhard kwamen we bij de eerste bult... Allez, hier was het nog een bultje, die van Verquin. De eerste afdeling die we ter verwerken kregen was er direct ook eentje die wat duidelijkheid schiep rond wat er nog volgen kon. Effen ver achter het zadel hangen, een beetje door de knieën en de bike zijn werk laten doen. Zeker niet versteven op den bike zitten, anders lig je er gegarandeerd.
Hier bleek al dat de schijfremmen hier toch wel hun nut zouden bewijzen. In combinatie met de bredere band die ik oplegde in plaats van de 1.5 winterband...

John bleek gelijk te krijgen, het zou een schitterende tocht worden. De ribben voelden hier en daar wel een beetje ambetant aan, maar ik zou het wel volbrengen.

Ondertussen werd ook duidelijk dat een aantal stroken toch ook wel redelijk smerig lagen. We zouden weer vuil zijn tegen de middag. Dienen ondergrond in deze steengroeves en terrils is toch niet te onderschatten.

Ondertussen waren we een tiental kilometer ver en hadden we al twee beklimmingen gedaan. De zwaarste moesten echter nog komen. We hadden immers alleen nog maar Verquigneul gedaan en Verquin.

Nu was het richting Mazingarbe... Op onze rechterkant zagen we de skipiste van Noeux Les Mines waar we natuurlijk niet op mochten... Wa zou da nie geven. De oude spoorweg richting Mazingarbe was het moment om nog eens door te geven en het gaspedaal iets verder in te duwen. Ondertussen was Siegfried ietske achterop geraakt en werd het efkes wachten geblazen. Ook John had blijkbaar last van de tegenwind. Yoerik liet het niet aan zijn hart komen en bleef lustig doortrappen, tot we beslisten om efkes te temporiseren.

We kwamen dan plots temidden een leefgemeenschap van zigeuners die toch een nogal grote vuilen boel achterlaten... Soit, we lieten het de pret niet bederven. Ook deze beklimming werd op het gemak gedaan, want het zwaarste en mooiste van de tocht moest nog komen... Hier begon mijnen achterderailleur nu en dan raar te doen. Mijn ketting blokkeerde en trok den boel mee. Bleek het na gans Mazingarbe gedaan te hebben gewoon een te lange ketting te zijn.
Ondertussen had ik wel Siegfried een duik zien nemen en was ikzelf ook een tweetal keren in de struiken beland.
Op het einde van den dezen dan maar een stuk ketting uitgehaald...

En dan...

De tieten van Loos en Gohelle, een klein stadje bij Lens. De bulten zijn meer dan gekend in het vlaamse MTB milieu, het is echt een droom om hier te biken... Kijk maar hier...

Hier werd het puur genieten van begin tot einde. We kozen echter wel voor de 45 km hier, we hadden dus een luske minder van een 5 tal kilometer. De beklimming van de bulten begon hier dus pas echt. Als je van beneden naar bovenaan keek zag je ze hier en daar toch fameus puffen zunne... Nie normaal... Wa zou da gaan geven?

Bij het eerste stuk effen moeten afstappen, maar aangezien de anderen het konden, moest ik het ook kunnen. Ik had wel ietsken achterstand maar begon beetje bij beetje dichterbij te komen. De afdalingen op de randen zorgden er dan voor dat ik weer dichter bij John kwam en hem voorbij ging. Siegfried had mij laten passeren vooraleer we aan de afdaling begonnen. Yoerik was als rasechte daler niet meer bij te halen.

Bij het draain en keren in het bosje na de afdaling ging ik John dus voorbij, maar iets later ging hij mij weer voorbij door een stuurfout van mijnentwege... Nog ne keer... Effen naar beneden gegleden op een boordeke.

Dan nog ne keer pal recht omhoog en tot mijn verbazing stond Yoerik daar stil... Kramp, ging dus niet meer... Da klein stukske klimmen was dan ook echt heel steil... Weinigen reden tot boven... John probeerde nog, maar de laatste paar meters waren er teveel aan.

Nog effen wachten op Siegfried en dan weer op weg... Wat draaien en keren boven en dan weer een fameuze afdaling die ik wijselijk te voet deed, net als Siegfried en John. Yoerik probeerde, maar ging tegen de grond in het steilste stuk...
Na deze strook recht naar beneden sprongen we weer op onzen bike en was het puur genieten tot aan de tweede bevoorrading.

Na een deugddoende ravito ging het dan tot aan den arrivée. John gaf er plots een fameuze lap op. Daarna was het nog even aan Yoerik, maar dat bleek één van de laatste stuiptrekkingen. Ook Siegfried kwam plots uit het niets en draaide de gashendel nog eens goed open. Dit duurde echter ook maar een paar honderd meter meer... Ook blijkbaar de laatste snukskes voor het definitieve einde...

Ondertussen zaten John en ik dus alleen... Aan de bevoorrading had ik gehoord dat het nog een 7 tal kilometer was. 7 kilometer gas geven, da moest lukken... Het bleken echter heel wat meer dan 7 kilometer te zijn, het was nog het dubbel.
De gas bleef echter open tot op het einde en John nam niet meer over... Slimme zet of niet beter meer kunnen?

Op het einde kregen we nog een bultje te verwerken die nog effen pijn kon doen. We konden het echter nemen in snelheid, maar het beet toch zunne... Voor John was het echter net iets van het goede teveel..., maar den arrivée lag juist achter het "bergske", dus niet getreurd...

Heel content dat ik weer den bike op kon vandaag en heel content van de benen. Het drie weken stil liggen heeft niet echt negatieve gevolgen gehad bleek vandaag... Leuk, heel leuk...

Allez, op naar de Herdermarathon van volgende week en de 103 km... De week erop naar Beuvrages en dan op 7 juni de 100 of 130 km op de regiotour en we zitten weer op schema voor deze zomer...

door Nick

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Merelbeke

Voila ze, mijne proza is klaar.

Zaterdagmorgen heel laat vertrokken, door omstandigheden, naar Merelbeke met de bedoeling om een 60-tal kms te rijden.
Echter, ter plaatse aangekomen - na wat zoeken, wegens wegenwerken in de omgeving van de startplek - om 9h55, was er nog de mogelijkheid te starten voor de twee grote afstanden.
En aangezien ik vandaag eens met niemand rekening moest houden, heb ik me ingeschreven voor, jawel….. , de 110km.
’t Was warm, erg warm en ik zou wel zien hoe het me onderweg zou vergaan.
De splitsingen waren, volgende de beschrijving ter plaatse een beetje verdeeld over het parkoers, maar ze hadden alles in tekstvorm gegoten, er was dus geen kaart met het parkoers.
Als de 110 niet ging, zou ik nog altijd kunnen kiezen voor de kortere afstanden, dacht ik....

De eerste kilometers waren wat je kan noemen een vlakke aanloop met behoorlijk veel off-road tussen merelbeke en gavere, in de wijde omgeving van de schelde. ’t Was genieten van de schaduwplekken onderweg, want de zon was genadeloos aan het branden (getuige daarvan de stukjes vel die ik niet genoeg had voorzien van zonnecreme Embarassed ).
Naarmate we Gavere aan het naderen waren was het parkoers aan het overgaan naar glooiend, met hier en daar een toch wel fikse afdaling.
Ondertussen was de eerste bevoorrading reeds gepasseerd, en behalve wat droge cake en een of ander soort sportdrank was er niet veel keuze meer (al kan dat ook aan het late startuur gelegen hebben).
Vanuit gavere verder getrokken richting Mater, om dan tenslotte via talrijke krieren en prachtige singletracks in de zwalmstreek terecht te komen.
Wat volgende was een opeenvolging van klimmen en afdalen, met tot de verbeelding sprekende beklimmingen als de molenberg (waar ik twee “ koersjanetten” den indruk heb gegeven dat ze stilstonden halverwege de beklimming Twisted Evil ), de leberg en een dubbele beklimming van de berendries, waar de organisatie er toch in was geslaagd om wat modder in het parkoers te krijgen. Alle beklimmingen vlot kunnen rijden, de benen waren blijkbaar goed. Enige spelbreker was een kanjer van een boom die zich dwars over het parkoers had genesteld waardoor je noodgedwongen voet aan de grond moest zetten en over den boom klimmen.
Ondertussen was er een probleem Confused opgedoken met mijn middenblad vooraan (een van de bevestigingen was losgekomen en het blad stond scheef, waardoor ik de nog enkel kon kiezen tussen de grote of de kleinste plateau. Op een paar pittige beklimmingen na zou ik de rest van de rit dus op de grote plateau afwerken.
Verder passeerden we in dorpen als Elst, michelbeke, st-maria-horebeke, st-kornelius-horebeke, st-goriks-oudenhove, zegelsem, zottegem, strijpen… enz. Na dik 2,5 uur fietsen en een niet meer bij te houden resem beklimmingen en afdalingen kwam de twee bevoorrading eraan. Meer dan hoog tijd trouwens, want ik zat al een 5-tal km’s zonder drank, en dat hou je bij dit weer niet lang uit.
Met de tweede ravito was ook het zwaarste gedeelte van het parkoers voorbij, althans dat dachten ze aan de bevoorrading.
Tussen de tweede en de derde bevoorrading werd het parkoers weer glooiend, met de uitlopers van de zwalmstreek. Onderweg een duo opgepikt dat van zwalm afkomstig was.
Bij de derde bevoorrading kwamen de 40, de 60, de 90 en de 110 weer samen, om dan gezamenlijk via vurste (met nog enkele korte klimmetjes) richting merelbeke te rijden. Ondertussen de mannen van zwalm achtergelaten.
De laatste splitsing moet vlakbij merelbeke geweest zijn, maar hebben ons (de 60 en de 110km) daar nog een 20-tal kms laten in de buurt van lemberge en gontrode laten rondcrossen, op voornamelijk verharde paden, met hier en daar nog een kriere en af en toe een beetje schaduw Razz om dan uiteindelijk de allerlaatste kms tussen de villa’s van merelbeke af te werken.

’t Was een mooie ervaring, en dit is zeker voor herhaling vatbaar, toch in deze omstandigheden.

Op mijn tellerke stond uiteindelijk 115km, en ik zat 5 uur op de fiets.


Door Philippe

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Hertsberge

Gezien meerdere Steenbakkers op zaterdagochtend naar Hertsberghe gingen biken, en ikzelf niet direkt goesting had om weeral vroeg op te staan na een hele week de ochtendploeg gewerkt te hebben, besliste ik om in de namiddag te starten.

Geen enkele collega Steenbakker had er goesting om in volle zon te starten blijkbaar, maar de vele bossen zouden voor de nodige verkoeling zorgen !

Omstreeks 13.40 aangekomen ter plaatse, vlot ingeschreven ( elektronisch, jawel ) klaargemaakt en tegen 13.50U de bike op.

Na enkele kilometers diende zich reeds de eerste off-road strook aan, een toffe slingerende single-track door prachtige bossen.

Na een tiental Km haalde ik een vriendelijke bikester in reden verder samen tot aan de eerste BV waar alles voorhanden was!

Het tweede deel van de tocht waren vooral lange off-road dreven in de bossen en velden rond Beernem – Wingene en vooral de lange off-road stroken langs een kanaal waar ook een jachthaven gelegen is. Net na dat stuk even misreden, en toen m’n bike-compagnon voor 1 dag efkes doortrok en zich nadien in het zog zette van 2 ‘laagvliegers’ moest ik passen. Op eigen tempo verder biken was de boodschap, maar wat verder liet ze zich terug uitzakken tot bij mij en reden we samen met nog wa bikers uit het Brugse en een Brigandbiker verder. Toen een bij efkes het ‘decollete’ van onze bikester bezocht, stopte ze om eventjes te bekomen, maar aan de 2de BV kwamen ze terug aansluiten en bleven we de rest van de tocht samen!

We kwamen aan na 65Km biken en reden er 2u20’ over, goe gefietst zou ik zeggen.

Hertsberghe, bedankt voor het mooie parcours.

Dan nog enen gedronken, die leffe smaakte hoor en dan tevreden terug naar Moen !

Aan de bikester uit Meulebeke : bedankt voor het aangename en charmante gezelschap !



Tot de volgende

door Steven

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Reningelst

De TT van Reningelst is een van de minst bekendste TT’s in Heuvelland, maar voor mij persoonlijk de beste qua parcours. Hij stond zaterdag dan ook weer op de agenda. Bij mijn aankomst in Reningelst waar de uitgebreide parkeermogelijkheid verraadde dat het weer geen overrompeling zou worden, stond Steven2 al in de zaal te wachten. Enkele forumbikers stonden vertrekkensklaar, maar zouden we nog wel eens terugzien op de bevoorrading. Kort daarop arriveerde ook Pascal. Na nog even vruchteloos te wachten op Philippe (op het laatste verhinderd) en Birger dan met zijn drieën vertrokken met ook nog Fritsie van het forum bij ons.

Het voordeel van deze TT is dat je meteen in het Heuvelland zit. De aanloop bestond uit de beklimming van de Sulferberg, de minste van alle molhopen uit de buurt. Na nog wat opwarming op de weg naderden de Rode Berg en de Vidaigne. Hoewel de klim niet zo spectaculair is, ben ik al altijd zot geweest van die passage. Prachtig zicht! Kort hierna zijn we ergens Fritsie kwijtgeraakt. Veel recuperatietijd was er niet, want de Zwarte Berg verscheen voor de eerste keer in het vizier. Alle offroadstroken lagen er kurkdroog bij.

Daarna reden we een hele tijd net over de Franse grens richting Abele. Het parcours werd onderbroken door een paardenpiste die er uitzonderlijk droog bij lag en heel wat stof deed opwaaien. De piste is niet meer dan een speeltje waar vooral Pascal niet meer op te houden was. Het was zijn eerste tocht na twee maanden inactiviteit, maar dat was er nauwelijks aan te zien. Hoe sneller hij reed en hoe beter hij klom, hoe sneller de moraal van Steven2 zonk. Na de piste passeerden we Abele waar verrassend geen bevoorrading stond. We reden door naar de oude spoorwegroute die ons naar de voet van de Catsberg leidde. Ondertussen was ons groepje een heel rekbare elastiek geworden met toch heel wat verschil tussen iedereen. Bij de Cats werd er gehergroepeerd, maar bij de klim werd het opnieuw ieder op zijn tempo. Aan de eerste klim (langs het kerkhof) kwam maar geen eind. Bijna boven werden we nog de technische beklimming opgestuurd tot aan het klooster. Daarna opnieuw naar beneden voor de beklimming van de achterkant met het steilste stuk en eindelijk de bevoorrading op de top van de Cats. Daar aangekomen stond Pascal al een tijdje in gesprek met Fritsie en Traxer die voor ons vertrokken was.

Na de Cats afgedaald te hebben, ging het via de klassieke offroadstukken richting Boeschepe en Berthen waar we in volle snelheid het dorp verlieten. Hoewel de tocht uitblinkt qua parcours, kan dat van de bepijling niet echt gezegd worden. Die was wat zuinig aangebracht en niet altijd even duidelijk. Dat werd hier duidelijk. Met een tiental bikers vanuit Berthen naar beneden gevlamd en daardoor een onduidelijke pijl niet gezien,wat voor een bijkomende kilometer zorgde. Nog een geluk dat alle offroadstroken genummerd waren (49 in totaal), zo werd de afslag die we gemist hadden, toch iets gemakkelijker om terug te vinden.

Daarna kwamen we aan bij de tweede bevoorrading (met chocoladewafeltjes in de blakende zon, die na een opmerking van een ‘wijze biker’ toch beter afgeschermd werden). Ondertussen werd duidelijk dat het weer een stralende warme dag zou worden. We zochten al vlug eventjes de schaduw op. De afdaling daarna verliep onder de bomen en was lekker verfrissend. Er volgde ook nog een leuke afdaling met trapjes die ik zelfs aankon.

Ondertussen kwam de Zwarte Berg in het zicht. Hier werd het rode baksteengravierpad beklommen richting trappen. Kort daarna volgde de splitsing. Pascal was toen al voor, maar zou door tijdsgebrek de 55 doen. Steven2 en ik waren vertrokken met de 75 in gedachten, maar in de kilometers voor de splitsing waren we elkaar al aan het bewerken om ook op de 55 af te slaan. Geen van beiden wou echt toegeven dat hij dat wou, maar uiteindelijk toch samen besloten om af te slaan. Het mooiste hadden we toch al gehad. De extra lus ging gewoon richting Kemmelberg. Bovendien zaten mijn gedachten al volledig bij het zonnig terras dat op ons stond te wachten met daarnaast die prachtig gestroomlijnde Vedettglazen en witschuimende kraag.

We zaten al aan kilometer 52 en dachten er snel te zijn, maar eenmaal over Loker City werd duidelijk dat we nog wel wat voorgeschoteld zouden krijgen. Offroadzone 4 leidde ons opnieuw naar de Rode Berg voor een mooie beklimming naar het parkeerterrein. Daarna volgde een minder gebruikelijke afdaling en ging het richting Scherpeberg. Deze werd volledig uitgemolken met zelfs een stuk dat ik nog nooit gedaan had. Ondertussen liep onze kilometerteller steeds verder op. Bij 62 zagen we Reningelst Kerk in de diepte liggen, maar de organisatie had nog een laatste verrassing in petto. We werden afgeleid naar een laatste offroadzone bergaf.

Met 64km op de teller kwamen Steven 2 en ik toe waar we opgewacht werden door een heel nest TOF-ers die aan de inhoud van de tafel daar al lang zaten, maar geen Pascal te vinden. Hij kwam even later toe. Hij had zoals nog wel meer bikers de splitsing niet gezien en op de derde bevoorrading toegekomen. Daarna had hij de Kemmel links laten liggen om met 71km in Reningelst toe te komen.

Daarna volgde de après in de zon met de Vedetts (of een bruine Maredsous als u dat wil), een mooie afsluiter van een al even mooie en ondergewaardeerde tocht. Rond 13.00 nog maar zo’n 420 bikers! Na het vertrek van Pascal en Steven2 me gaan douchen en in de tweede ronde van de après beland toen Fritsie, Katrien20, HanZi en nog enkele andere bekende en minder bekende forumbikers arriveerden. Rond 14.00 ook nog Steenbakker Wouter zien vertrekken. Hij zag het nog volledig zitten om de 80 in uiterst zonnige en warme omstandigheden te rijden. Pas eventjes voor 15.00 terug huiswaarts vertrokken. Vanavond nog naar een BBQ, wat moet een mens meer hebben op een zaterdag…


Door Siegfried

Read more...

zondag 04 mei 2008 : TT Wingles (Frankrijk)

Zondag*geeuw*morgend 06:00 zegt de wekker en mijn fiets ligt al x-aantal uur ongeduldig te blinken op mij in de auto.
De beentjes voelen niet al te schitterend en al snel denk ik terug aan mijn 'day of shame' van vorige week.
Notabene de eerste van dit jaar was dat, wat een giller was me dat. 33km gebold en als een oud manneke van de fiets gekropen.
Het zou me nu niet opnieuw overkomen want ik had voor maatregelen gezorgd.
In de frigo lag een vers bord spaghetti met spinazie en zalm op mij te wachten en ja het doet menig maagje borrelen van wansmaak, maar ik kon het wel pruimen dat bordje.
Nog een Sultana koek achter de kiezen geslagen en wat vloeibare yoghurt en ik was er klaar voor.
Ik had afgesproken met de mannen van het moutainbike.be-forum, beter bekend van reputatie dan van gezicht, althans voor mij dan toch.
Ik herkende Fritsie, Traxxer en Moustache. De rest was voor mij al even onduidelijk dan het gevoel in mijn benen.
Nadat we op de parking langs de E17 nog een kleine avant-velo hielden - je hoe moet je het anders noemen - trokken we 'en masse' het Franse grondgebied binnen.
Na een dik half uurtje kwamen we, na wat dorpelijke sightseeing, terecht aan de startplaats.
En de sfeer zat er al meteen goed in.
Iedereen kreeg ogenblikkelijk de lach op het gezicht als we nog maar begonden te denken aan wat voor moois op ons lag te wachten.
Eén grote speeltuin, voor volwassenen, maar wat een leuk aantal speeltjes! Met Loos, Wingles en Mazingarbe als hoofdattracties.
De fietsen waren in heel snel tempo uitgeladen en al ietsjes verder stonden mijn collega Steenbakkers al te wachten.
Alhoewel, nog niet iedereen had de weg gevonden.
Berre en Casper lieten nog op zich wachten, maar het werd al laat en ons ongeduld was onhoudbaar.
Steve, John, Bart en ik vertrokken dan alvast en zouden ze wel tegenkomen op de eerste ravito.
We waren nog maar een 500m verder of John herkende de auto van hun al aankomen.
Hij keerde dan terug om hen te verwittigen en wij wachtten dan maar. Maar dat duurde en dat duurde en ik hield het niet meer.
Mijn benen wilden rijden. En ik wou zo snel mogelijk weten waar ik aan toe was.
Ik was toch de minste van ons allemaal dus ik liet Steve en Bart alleen wachten. hebzuchtig i know, maar hier geld niet de wet van de sterkste of slimste.
Hier ben je goed of niet. En een voorsprong kon ik wel gebruiken.
In een gestrekt tempo begon ik er aan mijn eentje dan maar aan.
Met 23 km/u op de teller vlamde ik naar de eerste stoffige boerebaantjes. Met ik denk 'veeteeteetje' in mijn zog, maar ik ben niet zeker of hij dat is.
Ik zal hem de 'Jartazi'-man maar noemen.
Toffen tip, en ik trok maar door op die stroken, ik had een gevoel in mijn benen, man, zo licht als een veertje waande ik me.
Pas na 16 km haalden Steve en Bart, gevolgd door Berre, Casper en John mij in, nadat ik eerst de Jartazi-man had moeten laten gaan met de rest van het mountainbike treintje.
Dat gaat me nu toch wel nog veels te snel.
Dus opnieuw op mijn eentje aangewezen.
Bart en Steve kon ik nog bijbenen tot in Loos.
En het begon al met een sisser. Opstropping tot en met en noodgedwongen onze voet aan de grond moeten zetten.
En als we dan al goed en wel vertrokken waren, besloot Steve even Cheetah uit Tarzan te immiteren en zocht de eerste de beste tak dixit boom op om zich aan vast te klampen, terwijl zijn flitsende bike een struik 3m lager opzocht.
Bart trok al snel het voortouw in de technische stroken, met ik in zijn zog en Steve daarachter.
En daar kwam Loos.
*slik*
Eventjes slikken want dit had ik nog niet meteen gezien.
Helling met een gemiddelde stijgings% van om en bij de 17-18%. Niiiice :)
Mijn benen moesten en zouden stand houden en ik was niet van plan om op te geven.
Het lukte en ik reed naar boven, maar man was ik blij dat ik boven was ...
Daarna volgde een spectaculaire en zeer technische afdaling op een richel van jah, net geen meter breed denk ik.
Kicken !
Maar ik voel toch wel dat dit met V-brakes niet voor mij is.
Geef me schijven en ik zal wel sneller naar beneden durven te gaan :))
Na deze afdaling kwamen Berre en casper samen met John, mij en Steve vergezellen.
In het bos hierna was het afzien en vooral veel stappen.
Sommige stroken lagen echt spekglad. Gelukkiglijk was dit maar een klein stukje bos en we kwamen na een goeie km er opnieuw uit.
Wat verderop stond Bart op ons te wachten en gezamelijk zetten we onze tocht verder.
In een klein stukje speeltuin reden Bart samen met John en Berre weg van ons drietal en in de aanloop naar Mazingarbe reed Casper jammer genoeg lek na een onoplettendheid.
Hij reed pardous in een open stuk asfalt te midden de weg.
Steve wachtte bij hem en ik reed verder omdat ik wist dat ze me toch even later zouden oprapen.
Ik wilde zo lang mogelijk In de Steenbakkers colonne rijden want met nog maar 20km op de teller ging het een ellendig lange tocht alleen worden.
Mazingarbe kwam meteen iets vederop en had al meteen een mooie verassing klaar.
Meteen bij het opdraaien, net na een heuveltje, knalde je in een badje dat je verwelkomde.
En gelukkiglijk was dit het enige nattigheidje op deze terril.
Amper goed en wel op het terrein kwam er opnieuw een verschrikking van jewelste.
De klim was lastig en zeer steil, naar mijn gevoel was hij veel steiler en was - met die greppel in het midden - ook technisch een moelijke klim.
De rest van deze terrils was om je vingers van af te likken.
Kronkelend door bossen, plassen, snelle wegjes, een steile afdaling dan een korte knik naar rechts en opniew in een strook bos heuvelachtig en snel.
Eens we hieruit waren was de eerste Ravito daar.
Nog altijd had ik geen Steve of Casper in mijn spoor dus ik heb er wellicht wel mooi de pees opgelegd voor mezelf in dat bos.
Na een goeie 5-8 minuten kwam Steve en Casper dan toch in zicht en na een korte versnapering van 10 minuten vertrok ik alvast in de achtervolging op Steve die iets eerder was doorgereden.
De rest van de bende kwam achter me aan en al heel snel hadden ze me te pakken, nadat ik noodgedwongen voor een rood licht moest surplacen.
Aaargh !
Ik moest snel de rol lossen want ik wou op mijn eigen tempo verder rijden, maar ik bleef ze toch gedurende een 5-tal km in het vizier houden.
Even leek het er op dat ik ze opnieuw ging bijbenen, en wat voor huzarenstukje ging dat zijn. Op een zeer lang recht stuk knalde ik tegen 30/u door de smalle doorgang en zag ze.
Maar helaas ik kwam niet meer dichter dan 30 seconden.
Op het einde ervan was er zo weer een lastige slagboom waar je moest overkruipen, hatelijk als je in je ritme zit.
Ik kreeg het gezelschap van nog twee andere Belgen, wie weet ik niet en als we op, ja wat was het, een soort van 'park' 'terril' achtige gebied kwamen, reden we even verkeerd.
snel draaien en dan maar en meteen naar boven knalle.
Jajaja de benen zaten nog altijd goed.
Wat een verschil met vorige week!
Letterlijk en figuurlijk van de hel naar de hemel.
Op dit stukje terrein was er daar een klim in, mijn botten geraard ! Niet lang, misschien 15-20 meter, maar mannekes lief toch.
Ik denk dat mijn GPS hier aanduide 27% ! Ik hokkerde en dokkerde en slingerde me naar boven, ik wou niet breken in deze TT.
En breken deden we ook hier niet.
Na het verlaten van dit stuk kwam al heel snel de tweede Ravito, we tellen 36km ver op de teller en iets te dichtbij vond ik.
Al had ik dat gevoel want ik vond van mezelf dat ik tussen deze twee ravito's heel snel gereden had.
Misschien zelfs iets té snel. Bijna 19/u gemiddeld.
Berre, John en Casper stonden daar al te blinken op de tweede ravito :)
Het ergste was voorbij, daar was ik zeker van.
En nog 15 km te gaan, en mijn persoonlijk record van 47km was overschreden. Tevens ook gereden in Douvrin met 'de blote hespe'.
Het olijke drietal liet me nog wat uitrusten maar na een minuut vertrok ik er ook opnieuw aan.
Mijn benen waren nog altijd super.
Met het trio in de verte, liet ik me vergezellen in een kopgroepje van 5.
Snel tempo en ik wou me niet laten kennen.
En ik denk dat ik me hier heb doodgereden.
Maar de verleiding was TE groot met zulke grote benen.
Na 40-43 km kreeg ik de klop. Drinken hielp niet meer en de benen begonnen toch wel zwaar te worden.
Hopelijk was mijn voorspelling juist dat we het zwaartse gehad hadden of ik kon weggevoerd worden.
In het daarop volgende speeltuintje-parkje moest k voet aan de grond zetten door een voorligger en verloor ik de voeling met de groep.
Einde achtervolging en opnieuw op mezelf aangewezen.
Er kwamen lange rechte grindwegen, die trokken recht naar Wingles.
Ik heb hier wel 4! mensen met lekke banden zien staan.
En ook hier waren er vandalen aan het werk geweest. Ik zag op een bepaald stuk pijltjes aan flarden liggen.
Toch triestig.
Aan de lange rechte stukken bleef maar geen eind komen.
En eventjes consternatie in mijn bovenkamer toen ik op de grond 'Arrivee' zag geschilderd staan O_o
Het was geen fata morgana maar wel een beschildering in bijna net dezelfde kleur, maar welliswaar nog van een andere TT.
We hadden immers Wingles zelf nog niet gehad.
En ik kon Wingles wel meer dan ooit gebruiken.
De renners sneldden me voorbij, Krierecrossers en Raketmannen a volenté. Ook zij reden even verkeerd net zoals ik.
Een pijl die bijna was weggeschuurd was zo slecht zichtbaar dat ik me afvraag hoeveel er daar ipv rechtsaf, rechtdoor zullen gevlogen hebben.
1 renner sprong me wel in het oog. Normale schoenen, wollen! kousen of alleszins geen dunnen, en korte broek.
Hij snelde me voorbij samen met die krierecrossers.
Na een paar km verder op, net voor Wingles raaptte ik hem op. Mijn eerste lijk van de dag.
En blijkbaar niet de enigste!
Niet alleen ik had een klopke gekregen maar nog velen voor mij.
Wingles voor de kiezen en meteen indraaien aan het quad-terrein.
De tegengestelde richting als we in Douvrin gedaan hadden.
Bekend terrein voor mij dus ik wist precies waar ik moest versnellen en waar ik moest doseren.
Het was nodig.
De teller stond al ondertussen op 53km en ik begon te verkrampen.
De aankomst mocht al snel gaan komen nu.
Nog wat spoorwegen oversteken hier en daar, wat slingeren en eindelijk !
De parking in zicht.
En de andere Steenbakkers stonden te wachten.
Ik was zo content van mezelf dat ik dit gedaan had.
Wingles heeft me nu nog nooit ongoocheld.
Het doet iets met me. Maakt een soort beest in me wakker dat vergeet dat ik nog benen heb.
Na een hotdog te hebben verorberd en mijn welverdiende pint achterover geslagen te hebben, volgde ik het spoor van Traxxer opnieuw naar huis.
Welvoldaan en moe, meer moet dat niet zijn.

Stats :

Tijd : 3u45min
Afstand : 56.7 km
Gemiddelde : 16.7 km/u
Max. Speed : 42.6 km/u
Hoogtemeters : 605 m

Door Birger

Read more...