zaterdag 10 mei 2008 : TT Reningelst

De TT van Reningelst is een van de minst bekendste TT’s in Heuvelland, maar voor mij persoonlijk de beste qua parcours. Hij stond zaterdag dan ook weer op de agenda. Bij mijn aankomst in Reningelst waar de uitgebreide parkeermogelijkheid verraadde dat het weer geen overrompeling zou worden, stond Steven2 al in de zaal te wachten. Enkele forumbikers stonden vertrekkensklaar, maar zouden we nog wel eens terugzien op de bevoorrading. Kort daarop arriveerde ook Pascal. Na nog even vruchteloos te wachten op Philippe (op het laatste verhinderd) en Birger dan met zijn drieën vertrokken met ook nog Fritsie van het forum bij ons.

Het voordeel van deze TT is dat je meteen in het Heuvelland zit. De aanloop bestond uit de beklimming van de Sulferberg, de minste van alle molhopen uit de buurt. Na nog wat opwarming op de weg naderden de Rode Berg en de Vidaigne. Hoewel de klim niet zo spectaculair is, ben ik al altijd zot geweest van die passage. Prachtig zicht! Kort hierna zijn we ergens Fritsie kwijtgeraakt. Veel recuperatietijd was er niet, want de Zwarte Berg verscheen voor de eerste keer in het vizier. Alle offroadstroken lagen er kurkdroog bij.

Daarna reden we een hele tijd net over de Franse grens richting Abele. Het parcours werd onderbroken door een paardenpiste die er uitzonderlijk droog bij lag en heel wat stof deed opwaaien. De piste is niet meer dan een speeltje waar vooral Pascal niet meer op te houden was. Het was zijn eerste tocht na twee maanden inactiviteit, maar dat was er nauwelijks aan te zien. Hoe sneller hij reed en hoe beter hij klom, hoe sneller de moraal van Steven2 zonk. Na de piste passeerden we Abele waar verrassend geen bevoorrading stond. We reden door naar de oude spoorwegroute die ons naar de voet van de Catsberg leidde. Ondertussen was ons groepje een heel rekbare elastiek geworden met toch heel wat verschil tussen iedereen. Bij de Cats werd er gehergroepeerd, maar bij de klim werd het opnieuw ieder op zijn tempo. Aan de eerste klim (langs het kerkhof) kwam maar geen eind. Bijna boven werden we nog de technische beklimming opgestuurd tot aan het klooster. Daarna opnieuw naar beneden voor de beklimming van de achterkant met het steilste stuk en eindelijk de bevoorrading op de top van de Cats. Daar aangekomen stond Pascal al een tijdje in gesprek met Fritsie en Traxer die voor ons vertrokken was.

Na de Cats afgedaald te hebben, ging het via de klassieke offroadstukken richting Boeschepe en Berthen waar we in volle snelheid het dorp verlieten. Hoewel de tocht uitblinkt qua parcours, kan dat van de bepijling niet echt gezegd worden. Die was wat zuinig aangebracht en niet altijd even duidelijk. Dat werd hier duidelijk. Met een tiental bikers vanuit Berthen naar beneden gevlamd en daardoor een onduidelijke pijl niet gezien,wat voor een bijkomende kilometer zorgde. Nog een geluk dat alle offroadstroken genummerd waren (49 in totaal), zo werd de afslag die we gemist hadden, toch iets gemakkelijker om terug te vinden.

Daarna kwamen we aan bij de tweede bevoorrading (met chocoladewafeltjes in de blakende zon, die na een opmerking van een ‘wijze biker’ toch beter afgeschermd werden). Ondertussen werd duidelijk dat het weer een stralende warme dag zou worden. We zochten al vlug eventjes de schaduw op. De afdaling daarna verliep onder de bomen en was lekker verfrissend. Er volgde ook nog een leuke afdaling met trapjes die ik zelfs aankon.

Ondertussen kwam de Zwarte Berg in het zicht. Hier werd het rode baksteengravierpad beklommen richting trappen. Kort daarna volgde de splitsing. Pascal was toen al voor, maar zou door tijdsgebrek de 55 doen. Steven2 en ik waren vertrokken met de 75 in gedachten, maar in de kilometers voor de splitsing waren we elkaar al aan het bewerken om ook op de 55 af te slaan. Geen van beiden wou echt toegeven dat hij dat wou, maar uiteindelijk toch samen besloten om af te slaan. Het mooiste hadden we toch al gehad. De extra lus ging gewoon richting Kemmelberg. Bovendien zaten mijn gedachten al volledig bij het zonnig terras dat op ons stond te wachten met daarnaast die prachtig gestroomlijnde Vedettglazen en witschuimende kraag.

We zaten al aan kilometer 52 en dachten er snel te zijn, maar eenmaal over Loker City werd duidelijk dat we nog wel wat voorgeschoteld zouden krijgen. Offroadzone 4 leidde ons opnieuw naar de Rode Berg voor een mooie beklimming naar het parkeerterrein. Daarna volgde een minder gebruikelijke afdaling en ging het richting Scherpeberg. Deze werd volledig uitgemolken met zelfs een stuk dat ik nog nooit gedaan had. Ondertussen liep onze kilometerteller steeds verder op. Bij 62 zagen we Reningelst Kerk in de diepte liggen, maar de organisatie had nog een laatste verrassing in petto. We werden afgeleid naar een laatste offroadzone bergaf.

Met 64km op de teller kwamen Steven 2 en ik toe waar we opgewacht werden door een heel nest TOF-ers die aan de inhoud van de tafel daar al lang zaten, maar geen Pascal te vinden. Hij kwam even later toe. Hij had zoals nog wel meer bikers de splitsing niet gezien en op de derde bevoorrading toegekomen. Daarna had hij de Kemmel links laten liggen om met 71km in Reningelst toe te komen.

Daarna volgde de après in de zon met de Vedetts (of een bruine Maredsous als u dat wil), een mooie afsluiter van een al even mooie en ondergewaardeerde tocht. Rond 13.00 nog maar zo’n 420 bikers! Na het vertrek van Pascal en Steven2 me gaan douchen en in de tweede ronde van de après beland toen Fritsie, Katrien20, HanZi en nog enkele andere bekende en minder bekende forumbikers arriveerden. Rond 14.00 ook nog Steenbakker Wouter zien vertrekken. Hij zag het nog volledig zitten om de 80 in uiterst zonnige en warme omstandigheden te rijden. Pas eventjes voor 15.00 terug huiswaarts vertrokken. Vanavond nog naar een BBQ, wat moet een mens meer hebben op een zaterdag…


Door Siegfried