zaterdag 12 april 2008 : Parijs-Roubaix laatste 100 km

Welke wielerliefhebber droomt er van om ooit eens de legendarische kasseien van ‘Parijs-Roubaix’ te rijden?

Enkele Steenbakkers hadden er reeds mee kennisgemaakt via andere organisaties, maar onder impuls van John namen we dit jaar alles zelf in handen. De laatste 100Km van de beroemde helletocht, dat zou ons doel zijn.

Wij zorgden voor vervoer, bevoorradingen, en een perfect uitgepijld parcours!

Een 20-tal Steenbakkers ( John, Wouter, Philip, Hans, Werner, Kurt, Filip, Kevin, Dirk, Giovanni, Yoerik, Steven, Dries, Klaas, Rik en maat, Martijn, Frederik, Pascal en ikke, Nick zorgt voor de Bv en de schitterende fotoreportage) zagen deze uitdaging wel zitten en zaterdag 12 april, 7.00U ’s ochtends verzamelen we om alle bikes en materiaal in de camionetten te krijgen.

Na wat puzzelwerk lukt dat vrij vlot en vertrekken we met z’n allen richting Wallers, waar we de tocht zouden aanvatten.

De GPS leidde ons niet naar Wallers, wel naar Arenberg, alwaar we ons klaar maakten voor onze eigen helletocht, te beginnen met de fameuse strook ‘bois de Wallers’, direkt enkele kilometers dokkeren over die dekselse kasseien !

De kasseistroken volgen malkander vlot op, en het zijn niet de kortste : 2,4 Km – 1,6Km – 3,7Km ( de langste ) – 2.4 Km …. En telkens gaat bij het naderen van elke strook de nervositeit in de groep omhoog, en dus halen we op de kasseien serieuse snelheden!

Net na de ‘Secteur Marc Madiot’ ( net voor Orchies ) staat Nick klaar met de camionette voor de 1ste bevoorrading, drank, wafels, banaan, lekkere vers gebakken rijsttaart….. alles staat klaar!

We vervolgen onze tocht en maken ons zo stilaan klaar voor een van de zwaarste stroken van Parijs – Roubaix : Mons en pevèle, 3 Km dokkeren over wat je nog kasseien kan noemen. 2de Bv na de beruchte strook komt meer dan welgekomen.

We hebben er nu reeds meer dan 60Km op zitten en na enkele kleinere stroken rond Templeuve, en na de 3de Bv te Cysoing, maken we ons op voor de echte ‘ finale ‘ met de stroken van Camphin en pevèle – Carrefour de l’arbre en Gruson als scherprechter. Hier wordt het kaf van het koren gescheiden en gaan de sterksten door tot de finish!

De laatste ‘echte’ strook kassei te Hem voelen we bijna niet, we naderen de beruchte wielerpiste van Roubaix, waar menig wielergeschiedenis is geschreven. En ja hoor, we kunnen er op en houden ons even voor echte kampioenen die zopas de helleklassieker hebben gewonnen; maar zijn we dat ook niet ???

Het was 100Km genieten, kasseivreten, afzien, dokkeren, weer afzien, stof vreten ……….. maar zeker de moeite, dit zou wel eens een Steenbakkersklassieker in wording kunnen zijn!

Op naar volgend jaar zekers ?


Gr,
Steven


Door Steven

Read more...

zondag 26 april 2008: TT Ride For Help Zwevegem

Al een tijdje geleden dat er nog eens TT doorging met Zwevegem zelf als startplaats. Het was dan ook een eenmalige organisatie van een zestal studenten L.O. die deze tocht als een soort eindwerk organiseerden. Als Groot-Zwevegemse mtb-club konden de Steenbakkers dan ook niet ontbreken. Uiteindelijk werd er rond 8.30 met een elftal Steenbakkers vertrokken : de gebroeders Mijle, de gebroeders Valcke, de gebroeders Delcroix, Bruno, Rik, Birger, Philippe en mezelf, allen zonder broers.

Al snel werd duidelijk dat enkelen er zin in hadden om het tempo net dat ietsje hoger te leggen. Rik en Bruno besloten dan ook al vlug om wat gas terug te nemen en de tocht alleen af te haspelen. Birger die al enige tijd niet meer gereden had, koos eveneens een minder tempo voor een kortere afstand.

De tocht zelf deed alle Zwevegemse deelgemeenten aan. Eigenlijk besef je dan pas hoe groot Zwevegem is, als je al een TT van 55km binnen de eigen gemeentegrenzen kan uittekenen… Voor de meeste thuisrijders zal het wel allemaal bekend voorgekomen zijn; voor mezelf zaten er toch serieus wat stukken tussen die ik niet kende of toch niet onmiddellijk. ’t Is ook eens iets anders, door een ‘droog’ Zwevegem rijden. Anders hebben we altijd die verzopen tochten van Sint-Denijs, Heestert en uiteraard Moen.

Eerste hoogtepunt in deze tocht was de passage door het Banhoutbos. Daar hoorden we al van ver iemand met de zondagmorgenziekte. Boven de helling was een biker, wellicht na een gezellige avond, toch eventjes aan het recupereren van al deze inspanningen zo vroeg op de morgen.

Eerste deelgemeente was Otegem waar zoals verwacht ook de eerste stapstenen aangedaan werden. Niet mijn favoriete ding, maar een TT in Zwevegem zonder stapstenen, is geen echte Zwevegemse TT. Voor het overige lag het parcours er echt kurkdroog bij, wat wel vervelend kon zijn bij de stukken met zware spoorvorming. Het tempo bleef aan de hoge kant waardoor de Steenbakkerstrein een toch wel heel lange elastiek werd.

Ondertussen kwamen we aan de eerste bevoorrading aan, waar meer dan voldoende voorzien was. Gehergroepeerd met de acht overblijvers, alle broers, Philippe en mezelf, en opnieuw op pad richting Heestert en Moen. Vraag me niet waar we overal gezeten hebben, ik ben geen thuisrijder. Ik weet wel dat het steeds meer glooiend werd. Op een bepaald moment herkende ik toch De Souterrain en het Orveyebos, de bakermat van de Steenbakkers. Aan de voet van het bos de eerste en gelukkig laatste lekke band. Nick was het slachtoffer van een toch wel serieuze nagel. Na ‘vereende krachten’ was het euvel opgelost en konden we beginnen iedereen die ons gepasseerd was op deze stilstaande fase terug in te halen …

Daarna ging het richting Sint-Denijs en de tweede bevoorrading. Het was nog een twaalftal kilometer en daarna werd het duidelijk dat er niet echt meer op elkaar zou gewacht worden. De kop van de trein met Dries, Philippe, John, Nick en kort daarachter Klaas verdween stilaan steeds meer uit het zicht. Met de rit van gisteren in Slijpskapelle en de voor mij toch wel snelle start in de benen, was het bij mij vooral proberen zo lang mogelijk aan te klampen bij Berre en Steven. Overmoedig bij een van de laatste hellingen nog eens geprobeerd er los over te rijden, wat in eerste instantie lukte, maar daarna het genadeschot gekregen en losjes gepasseerd.

Wat volgde was een korte maar leuke après, voor een van de eerste keren buiten in de zon. Ondertussen kwamen ook Wouter en Koen die later gestart waren, aansluiten. Nadat alle blonde leffe, alle cola en alle wisselgeld weg was, zijn de meeste vertrokken. Voor een eerste (en laatste) organisatie mocht die zeker gezien worden. Die gasten hebben zeker nog gebiket in de streek en wisten veel – niet alles – liggen. Ook een goede organisatie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik met lage verwachtingen naar deze tocht was gekomen, maar zo zie je dat je eerst een tocht moet gereden hebben, vooraleer je hem kan beoordelen.

Door Siegfried

Read more...

zondag 20 april 2008 : Roadbook Dranouter

Na goeie ervaringen met road-books van o2-bikers ( remember Bertrix ), kozen we deze keer voor een road-book, ditmaal een GPS-versie, in een ons beter bekende streek.

8 Steenbakkers durfden dit nieuwe avontuur aan, Nick : de GPS- gids , Yoerik, Berre, Bruno, Siegfried, Dries, Philip en ikzelf.

Toen we ’s ochtends uit Moen vertrokken was het mistig, maar eenmaal in Heuvelland aangekomen begon de zon al goed te schijnen. We parkeren de wagen aan de kerk van Dranouter, maken ons klaar en iets na half negen kunnen we vertrekken.

En nu maar hopen dat da GPS toestelleke ons de juiste weg toont !

Ja hoor, na enkele honderden meters presteren we het van te misrijden ?? Efkes terugkeren en al vlug zijn we vertrokken voor wat een mooie tocht zal worden ( althans voor 7 onder ons ! )

De eerste off-road stroken liggen er nog redelijk goed nat bij, de regen van de voorbije dag heeft zo zijn werk gedaan !
Na een ommetje rond Dranouter, maken we ons op voor de eerste moeilijkheid van de dag, de Kemmelberg. Eerst op asfalt de Monteberg op, dan off-road naar het Franse militaire kerkhof, en dan het steilste stuk op de kasseien naar het monument boven op de kemmelberg. Helaas was die klim er teveel aan voor de mekaniek van Berre zijnen bike, den body ‘German bike Tech’ was kapot, gelukkig voor Berre was Dranouter nie ver af!

Wij dus zonder Berre verder, richting Wulvergem, eerst via asfalt, maar plots draaien we achter een huis een lange veldweg in : mooi stuk!

Nu biken we richting Mesen, maar niet tot in het dorp zelf, we slaan ergens een kriere rechts in om zo naar de Ploegsteertse bossen te biken. Deze bossen doorkruisen we via brede gravelpaden, maar eenmaal we het ‘bois de la Hutte’ is het gedaan met de leute : na het oversteken van een weg moet iedereen van de bike en te voet naar boven, onmogelijk om naar boven te biken.

Nu gaat het richting Nieuwkerke, waar we nog enkele mooie stukken off-road voorgeschoteld krijgen, maar het venijn van de tocht zit em in de staart!

Nu biken naar het gehucht ‘ Zwartemolenhoek ‘ alwaar we de Papestraat ( wat ze daar al straat noemen ???? )omhoog. Ook met de bike aan de hand kunnen we ons met moeite staande houden, de slechte kasseien liggen er nat bij maar met enige moeite geraakt iedereen toch boven.

Vervolgens moesten we echt goed zoeken om het paadje te vinden dat we moesten hebben : prachtig avontuurlijk stukje naar beneden, waar we verschillende keren onze bike over de hekkens moeten hijsen! Die mannen van O2 bikers weten de mooie stukjes wel te vinden! Eenmaal beneden efkes de weg volgen om dan terug een serieuse off-road klim aan te vatten.

Het laatste stuk van de tocht biken we nog efkes een stukje door Frankrijk ( via de Coin Perdu ) om zo terug naar Dranouter te rijden, alwaar Berre ons stond op te wachten, de sukkelare !

Na 3 uur fietsen en 43.5 Km staan we dus terug waar we vertrokken.

Die road-books van O2 bikers zijn dus zeker de moeite waard, je komt op plaatsen waar je tijdens toertochten nooit zou komen, en wat zoekwerk om de juiste weg te vinden maakt het allemaal wat avontuurlijker.

Op naar de volgende zou ik zeggen !

Natuurlijk konden we het niet laten om nog eentje te gaan drinken in het plaatselijke ‘ beroemde’ cafeetje ‘ De Zonne’

Steven

Read more...