zaterdag 7 juni 2008 : Regiotour Oost Vlaanderen
Zaterdag stond de Regiotour terug op de kalender. De meeste Steenbakkers hadden in Zottegem afgesproken. Kurt en Rik waren voordien al in Sint-Lievens-Houtem ingeschreven en zouden daar starten. De thuisrijder Iceman zou vanuit Lierde starten voor een korter ritje.
Rond 7.30 in Zottegem toegekomen waar John al rondreed en Philippe en Steven2 ook net toekwamen. Kort daarna volgende ook Bruno, Nick, Pascal, Wouter, Rudy en Stoffel. Na nog eventjes wachten op de voorzitter en –trekker en Rik waren we al met twaalf om te starten. Ook een bikemaat van Rik en forumbiker Kadeetje sloten aan, net als forumbikers Vommie en Petanker die vorig jaar met Nick en mij hadden meegereden. De twee broers besloten echter al een kleine voorsprong te nemen. De intentie van sommigen om de 130 te rijden was door de regen van de voorbije dagen en de motregen die ochtend al snel weggevloeid. En wie nog een beetje twijfelde, zou al na de eerste 100m aanvoelen hoe de rest van de rit er zou bijliggen: een laat-je-glijden-parcours!
In het eerste traject werd er vooral binnen de grote groep wat afgetast hoe snel er mocht gegaan worden en hoe sterk iedereen op dit parcours zat. De eerste afstand was qua hoogtemeters ook een van de zwaarste. Via Lierde ging het naar Geraardsbergen. De Steenbakkerstrein werd al snel een rekker met wisselende groepjes. Door het natte parcours was de zwaarste beklimming nabij Geraardsbergen blijkbaar geschrapt, maar er waren nog heel wat leuke offroadstukken. Bij aankomst op de bevoorrading in Geraardsbergen werd er gehergroepeerd en werd al snel duidelijk dat we de eerste Steenbakker verloren waren. Bruno was blijkbaar de 130 opgedraaid. Een beetje overmoedig zou later blijken.
Na de bevoorrading volgde al snel de bekende Muur van Geraardsbergen. Hier werd al snel duidelijk wie de klimmers waren. Stoffel en Wouter vlogen op het gemak iedereen voorbij alsof het niets was. Zelf gelukkig ook bij de eerste boven, maar daardoor het familiedrama op de achterhoede niet gezien. Nick en John hadden blijkbaar wat moeite met een weerspannige borduur en zochten dan maar samen nader bij de grond een oplossing voor deze hindernis. Eenmaal boven had Philippe dezelfde reactie over zijn eerste Muurklim als ik over drie jaar: ‘Was dit de Muur?’
Na de Muur opnieuw hergroepering en ging het richting Nederhasselt voor een nieuwe bevoorrading. Door de aanhoudende regen en de bikers voor ons werd het parcours alsmaar gladder. Nu voor mij maakte dat niet veel uit. Ik ben zot van dergelijke zware modderritten die nog net berijdbaar zijn en die ook nog wat hoogtemeters bevatten, zonder supertechnisch te zijn. Anderen hadden meer last van deze ondergrond. Regelmatig werd er een halt gehouden om te hergroeperen. Ondertussen maakten we ook de ene valpartij na de andere mee. Zelf een keer de tarwe van dichtbij bestudeerd, maar geconcludeerd dat die nog niet rijp was.
De modder zorgde ook voor heel wat miserie met de bikes. De ene na de andere biker begon last te krijgen met zijn schakels, versnellingen en remmen, wat de rit alleen maar avontuurlijker maakte. Alsof het nog niet zwaar genoeg lag, had de organisatie nog enkele velddoorsteken voorzien. Een van mijn favoriete ondergronden daar kracht en uithouding hier naar boven komen i.p.v. snelheid en techniek. Eentje was echter ondoenbaar. Zelfs nog als een van de langste volgehouden, maar de laatste 2 meter waren er te veel aan. Opvallend ook tijdens deze rit dat de meeste bikers die moesten afstappen, snel plaats maakten voor de bikers achter hen. Het is vaak anders.
Na een 70tal kilometer bereikten we relatief kort na elkaar de bevoorrading van Erpe-Mere waar een pracht van een singletrack op ons lag te wachten. Door de verschillende startlocaties was het mogelijk om hier de bikes af te spuiten, want ondertussen geen overbodige luxe was geworden. Van de grote groep waarmee we gestart waren, moesten er nu enkele af. Steven, Rik en zijn bikemaat besloten via de weg naar Zottegem terug te keren. Nog voor Erpe-Mere had Stoffel hetzelfde besluit genomen. Hij ging echter meteen met de fiets terug naar huis, altijd goed voor wat extra trainingskilometers. Ook Philippe overwoog om op de baan terug te keren, maar na het bijstellen van de bijna verdwenen remmen, was hij toch in de achtervolging gegaan.
Hoewel het traject Erpe-Mere – Sint-Lievens-Houtem vooraf niet echt als het zwaarste stuk werd beschouwd, bleek dit echter een zware dobber te worden. De vele modderstroken waren compleet kapotgereden. John besloot dan ook maar op de weg terug te keren. Ondertussen was er raar genoeg een nieuwe volgorde in de Steenbakkerstrein ontstaan. Hoewel ik tot dan steeds in de tweede helft had gehangen, kwam ik plots wat meer in form (of de rest uit form?). Verrassend haalde ik zelfs Pascal gemakkelijk in, hoewel dit vooral met fysieke ongemakken te maken had. Uiteindelijk helemaal voorin bij Wouter beland en samen in Sint-Lievens-Houtem gearriveerd, waar we verrassend lang op de rest moesten wachten. Uiteindelijk kwamen Pascal, Rudy, Philippe, Steven2, Nick en Kadeetje nog toe. Pascal zou er hier echter een eind aan maken en werd door de pechdienst gerepatrieerd. Hierdoor bleven we nog met zeven van de veertien starters over…
Wouter bleek de fitste van allemaal. Na die korte venijnige klim en de singletrack naar beneden werd hij niet meer gesignaleerd voor Zottegem. Daarna volgde iedereen wat op eigen tempo. Philippe bleek dan wel aan het einde van zijn remmen te zijn, maar nog niet aan het einde van zijn Latijn. Hij ging Rudy en ik dan ook vlotjes voorbij. Nick en Steven2 volgden kort achter ons en Kadeetje daar nog iets achter. Na enkele leuke pittige stukjes kwamen we op de parking van Zottegem toe. Ik stelde op mijn kilometerteller maar 99km vast, daarom die extra lus rond de sporthal er maar bij genomen en zodoende over de 100 gegaan. Bij aankomst bleken enkele van de afgevallen Steenbakkers al aangekomen en fris gewassen en geschoren.
Na een deugddoende bikewash en bikerwash snel de après ingedoken. Jammer genoeg niet in het gras en het zonnetje zoals de voorbije edities, maar in de tent. Iedereen bleek ondanks het flandrienweer en -parcours uiterst tevreden over deze rit, zelfs ondanks alle tegenslagen. Al kan het Pater Lievensbier daar ook aan gelegen hebben. Alvast onthouden voor vorig jaar, dat bier is te zwaar voor mij…
Kort samengevat, een leuke wintertocht op een zomerdag in aangenaam (club)gezelschap. Misschien een vaste clubactiviteit voor de volgende jaren? Mij zien ze alleszins terug.
door Siegfried
