zondag 24 januari 2011 : TT Sint-Denijs - Krierecrossers

Schoon tochtje... Tussen de start en de eerste bevoorrading was al vlug duidelijk dat ik in de staart van het peloton zou belanden. En zo geschiedde. Meer nog, samen met Ricardo en Bruno helemaal afgescheiden geraakt....

Dan nog geprobeerd om Bruno mee op sleeptouw te nemen maar den Bruno moest jammer genoeg afhaken. Dan maar met z'n tweeën tot aan de eerste bevoorrading gebold alwaar de anderen al hun maag aan het spijzen waren. De benen voelden beter aan dan in Roubaix en we hadden nog tijd.... ofwel 'maar' 33 km rijden en nog tijd voor een apres, ofwel een langere afstand maar dan waarschijnlijk genen apres....
In overleg met Ricardo dan maar besloten om de toer van de 40 km te rijden. Een bijkomende lus van 11 km (die er uiteindelijk 14 bleken te zijn) in de buurt van Mont-St.-Aubert werd gemakkelijk verteerd, niettegenstaande de mist en de regen die we op ons dak (lees bril) kregen.

Gelukkig bleef het na de tweede bevoorrading zo goed als droog en bereikten we na zo'n goeie 46 km de afspuitstand in St.-Denijs. De lus naar Bellegembos hebben we links laten liggen..... Zal voor een andere keer zijn.

Nadat we onze fietsen ontmodderd hadden was het al bijna noen (12:00 uren) en mijn 'time was up'. Dus jammer genoeg genen apres deze keer maar wel een moedgevende rit van zo'n goeie 53 km (incl moen - St.Denijs en terug) en een avs van 18,1 die me meer dan tevreden op tijd thuis bracht.

Met dank aan Ricardo voor het gezelschap !

Volgend weekend terug een bike-loos inlassen en mijn volgende rit zal dan waarschijnlijk voor zaterdag 5 februari in Ingooigem zijn in den achternoen.... Maar eerst nog tijd vinden om mijn stalen ros binnen te doen voor een groot onderhoud

Door Bikske

Read more...

zondag 6 juni 2010 : TT Dikkebus

Deze morgen met Crusader gestart. Na een rustige aanloop was het de Scherpenberg die ons wakker schudde. Mooie klimmetje en dito afdaling. Toen al begrepen dat ik de verkeerde zonnebril op had. De donkere lenzen zorgen voor beperkt zicht in de bossen.

Op naar de Rodeberg. Via een mooi maar steil klimmetje naar de eerste bevoorrading gereden. Dan naar beneden en terug omhoog om via Frankrijk richting Zwarte berg te rijden. Ook hier een lange zware klim en boven aangekomen werden de parkoers gesplitst. Hoewel mijn benen niet 100% waren toch gekozen voor de 64. Het begon mooi. Een spectaculaire en snelle afdaling. Wat verder even verkeerd gereden en zo nog een 10 tal hm extra ...

Dan de Catsberg omhoog en aanschuiven aan de 2de bevoorrading. En dan terug naar beneden. Een steile, technische en snelle afdaling. Tof! Alleen jammer van de donkere bril en de zomerbandjes op dit gladde parkoers.

Terug richting Zwarteberg alwaar ik nog een fransman technische assistentie verleend heb met een nieuwe binnenband en een pomp (maar die heb ik wel terug. Had enkele weken geleden ook zonder biba gestaan dus ik ken het gevoel.

Terug bij de eerste bevoorrading en daar zag ik een 3 tal bikers met een wree schonen outfit aan! Casper, Bikske en Afdalerke hadden net de innerlijke mens versterkt. Bikske en Casper besloten omwille van het slechte weer om de kortste weg naar Dikkebus te nemen, maar Tom ging mij vergezellen voor de laatste 20km.

Op dat moment was het serieus aan het regenen en dat maakte het laatste stuk niet makkelijker op. Toch doorgebeten en bijna gestorven op de Kemmel, maar toch bovengeraakt!

Uiteindelijk met Tom rond 11h30 aangekomen. 64 km met een avs van 19.5 en 1000hm.

Ik denk dat ik klaar ben voor de regiotour volgende week!

Doorweekt en vuil gelijk in de winter maar toch voldaan.

Bedankt Andy voor het eerste deel en Tom voor het laatste.

Door Jemp

Read more...

zondag 25 april 2010 : Cuesmes

Nen biker wil al ne keer nieuwe streken verkennen, niewaar ? Aangezien Rance toch iets te ver van huis was om op een deftig uur terug thuis te zijn (voor den aperitief en niet ernaa ! ) heb ik gekozen voor de TT in Cuesmes/Mons. Ruime keuze ook uit mogelijke afstanden : van 17 tot 81 Km ! Het zou slechts 50’ rijden zijn en de streek zag er veelbelovend uit, met terrils en bossen in de buurt en ik had nog nooit deze streek aangedaan. Om 7.20U vertrek ik richting Mons en precies om 8.10U rij ik het grote parkeerterrein op (vlot gevonden ook ) !

De weide staat reeds goed vol, temeer daar op de site van de ‘terril du Héribus’ gans het weekend mountainbike wedstrijden zijn in het kader van de ‘Wallonia cup ‘ . Veel buitenlanders ook die met caravans en campers zijn afgezakt naar Mons! De inschrijving voor de TT gaat vlot (weinig volk) en na het parcours nog ne keer bestudeerd te hebben verlaat ik de weide.

De bepijling typisch waals : op de grond en borden, voor wie dat wat gewoon is en niet te rap rijdt : geen problem, dus nergens misreden! Hoera. Het eerste stuk gaat langs een oude spoorweg en ik passeer zowaar langs de firma ‘Bel-Fibres’; het papier recyclage bedrijf waar ik dagelijks mee te maken heb : elke dag een 25 tonner vol afvalpapier laden! (trouwens wat ik daar zag zou bij ons in de ’vlaanders’ toch geen waar zijn denk ik).

Na een eindje asfalt gaan we off-road een holle weg in, wat later rechts en steeds klimmend om dan lekker af te dalen ! Kasseien kennen ze daar ook, daarnaa links af terug off-road steeds sterker klimmend. Het begin was alvast veel belovend. Hier had ik reeds uitgemaakt dat ik ‘slechts’ de 35Km zou rijden omdat een ‘nukkige kopserie’ roet in het eten gooide en ik geen onnodige risico’s wou nemen.

Via asfaltwegen bereiken we het grote ‘bois du Havré’. Buiten één leuke singletrack krijgen we hier vooral brede boswegen voor de wielen. Weinig technisch maar toch mooi. Ook de bevoorrading was hier, waar alles voorhanden was !!! We verlaten het bos via een meertje. De volgende kilometers zijn vooral asfalt en ‘stapsteentjes’ die verscheidene stille dorpjes rond Mons met elkaar verbinden. Het duurt een eindje voor er nog een stukje off-road in zit, maar dat mag er dan wel wezen; klimmen en dalen naar ‘Nouvelles’.

De laatste 10 Km hadden we nog 3 terrils tegoed, de eerste om snel te vergeten, de 2de wel degelijk de moeite, met alles wat een terril te bieden heft : klimmen – dalen – single track – drop off - ……. De 3de was dan terug minder. In de laatste kilometers zat er nog wel een leuke klimmende single-tack!

Als ik terug de weide oprij is de wedstrijd in de ‘funklasse’ bezig. Ik bestel een pintje en geniet nog efkes in het zonnetje van de wedstrijd ( moet trouwens een mooi parcours geweest zijn denk ik ?? ).

Door de problemen met de ‘kopserie’ verbazend vroeg terug in Moen, zeker op tijd voor den aperitief deze keer, dus madam ook content! Aan deze tocht hou ik toch een beetje een raar gevoel over : heel veel mogelijkheden in buurt denk ik, niet alles benut ??? Sommige stukken waren goed, dan weer te lange verbindingsstroken ?? Over het algemeen toch ‘redelijk’ tevreden, maar parcours kan waarschijnlijk beter !

Conclusie : in deze streek gaan we zeker nog eens toeren, maar volgend jaar misschien doorsteken naar Rance of dichterbij in Desselgem ?? Wie zal het zeggen ?

Ps : op 34 Km toch nog 350 hoogtemeters .

Mvg, Uw dienaar Casper

Read more...

zaterdag 19 februari 2010 : TT Dikkebus

Vandaag om 6u30 uit mijn bed om op 't gemaksken klaar te maken om te gaan biken in Dikkebus. Hadden afgesproken om 8u30 om te starten samen met Ricardo en Siegfried.
De straten leken nogal wit en gevaarlijk, de temperatuur was weer onder 0 gedaald, al was het maar één graadje... Het dilemma was er weer, windtex of niet? Mouwstukken en windblocker? De voorspellingen voor de voormiddag zagen er goed uit... Dus mouwstukken en windblocker. Redelijk fris om te starten, maar toch, anders voor de rest van de rit veel te warm met wintervest.

Soit, eenmaal ginder, mij klaargemaakt, ingeschreven, een koffieke besteld en wachten. Plots kwam er iemand nen goeiendag zeggen, bleek dat de kersverse Steenbakker Tom te zijn... Hij ging zich ook inschrijven. Ik wou hem nog vragen met ons mee te rijden, maar hij bleek al weg te zijn. Nog vlug efkes naar buiten iets uit de auto halen en daar zag ik hem. Dus uitgenodigd om mee te rijden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Rond 8u45 uiteindelijk kunnen vertrekken. Ik moest vroeg thuis zijn, dus alles zou afhangen van de snelheid waarmee we deze rit konden afhaspelen. De eerste 7 - 8 km bijna geen adem, net als vorige week dus. Kalm starten en geleidelijk aan de gaspedaal open draaien zou dus weer de boodschap zijn.

Om van Dikkebus naar de "bergenzone" te rijden was er eerst een redelijk lang stuk verhard en saai gedoe. Toen we de Klijte gepasseerd waren, begon dat te verbeteren. De eerste meters klimmen waren de flanken van de Scherpenberg die we heel even aanraakten, niet echt veel jammergenoeg, zou al een goede opwarming geweest zijn. We waren ondertussen een goede 5 km onderweg.
Eindelijk begon het echte werk, we kwamen rond de Rodeberg. Hier kon er naar hartelust geklommen worden. We reden hem op langs een strook die ik al veel naar beneden had gedaan, maar zo goed als nooit naar boven. Ondertussen begonnen de benen erdoor te komen en voelde ik dat het wel goed zou komen vandaag. Halverweg de Rodeberg, na 9.5 km ongeveer kwamen we al aan de eerste bevoorrading... Ondertussen had Siegfried al duidelijk gemaakt dat de conditie nog dat niet was... In deze streek kan dat wel tellen hé.
Bij mij ging het klimmen beter en beter, leuk want om af te kunnen dalen moet je ook altijd eerst omhoog, pure logica...

De afdaling na de bevoorrading, was er eentje dat redelijk vlug genomen kon worden. Verstand op nul, blik op oneindig en go with the flow... Zodanig gegaan met de flow dat ik het bordje op het einde niet zag en bijna verkeerd weg was. Zat bijna op het parcours van de 28 ipv de twee andere afstanden...
Het stuk offroad richting de N375 ter hoogte van het Koudekot, lag er hier en daar vervaarlijk bij door de sneeuw en het aanwezige ijs... Opletten dus.

Na de dit stuk efkes temporiseren, wachten op elkaar en ne ketting naar de knoppen rijden. Dat van die ketting, dat was toch wat onzen Tom deed. Gelukkig had Ricardo een beke van alles bij, powerlinks van verschillende maten, kettingpons en aan de slag dus. Ketting hersteld en wij konden weer verder. Ik had het koud gekregen en wou me weer wat sneller opwarmen... Rond de Zwartenberg dus efkes het gaspedaal opengedraaid in zowel de beklimmingen als de afdalingen. Ook de Vidaigneberg werd aan een schoon tempo opgereden. Ondertussen zag ik dat ik een redelijk gat geslagen had, maar met die opeenvolgende klimmekes is het ook niet makkelijk om samen te blijven... Dit moet je op je eigen tempo doen. Boven op de Vidaigneberg dan efkes gewacht aan de splitsing. Ik moest vroeg thuis zijn vandaag, dus gekozen voor de 36 km. De rest ging voor de 47 km, al was het na wat getwijfel bij een tweetal... Tom was overtuigd van de grote afstand.

Uiteindelijk dus alleen verder op weg. De tweede passage van de Rodeberg was er alweer, net als de tweede bevoorrading. Daarna dan weer de afdaling vlug naar beneden gevlamd, nu wist ik al welke kant ik uitmoest, dus dat was geen probleem... Wat volgde was heel wat weg, op een paar stroken na, tot aan de voet van de Kemmelberg, die ik voor het eerst via de straat deed ipv via de strook achter het kerkhof. Tijdens de beklimming nog een telefoontje van mijnen baas, dus moest ik dan ook vna den bike en al puffend terugbellen... Tja, opendeurdagen hé...

Na wat rondtoeren op de Kemmel, was het weer het gaspedaal opendraaien en deze keer dan tot op het einde van de tocht...
Niet echt veel speciaals meer, een oud "jaagpad" langs de kemmelbeek, een plaatselijk rondeke langs een stuk van Dikkebusvijver en dat was het dan... We hadden een goede 38 km op de bike en konden weer naar huis.

Vlug den bike afgespoten, zelfs niets meer gedronken, en terug in den otto richting home sweet home

Leuke rit, maar de streek kan veel meer brengen dan wat ze hier brengen. Het werd leuk gemaakt door het feit dat je niet wist of het harde al dan niet zachte sporen waren die je zag en waar je in terecht kwam. Het eerste deel werd ook leuk gemaakt door het gezelschap! Bedankt en tot vanavond!

Op naar volgend weekend voor meer bikeplezier..

Door Nick

Read more...

zondag 14 februari 2010 : TT Waregem

Valentijn… Misschien een speciale dag, maar toch halen we ook hier de fiets van stal…
7u15 opstaan, den thermometer toont -7°C aan buiten. Het idee om met de bike naar Waregem te gaan wordt vlug opgeborgen. Het zal dus met de wagen naar Waregem zijn.

Ondertussen kreeg ik ook een sms van John dat hij naar Waregem zal afzakken ipv naar Bersée te gaan. Rik Denys en Bruno zouden starten tegen 9u, John Steven2 en ik hadden afgesproken om rond 8u30 van start te gaan. Inschrijven en hup we zijn weg.

De eerste tien kilometer zijn niet echt speciaal te noemen. Na een wat te wennen aan de ijzige koude en de hier en daar gladde ondergrond, begon de snelheid al de hoogte in te gaan. John sloeg na een paar kilometer af aan de eerste splitsing met de 35 km. Steven en ik kozen voor de 55km. We verbroederden een beetje met de groep Krierecrossers die ook rond hetzelfde moment gestart was.

Via de gekende strookjes en heel wat verhard ging het richting de Gavers die we de kant van het Gaverzicht binnen reden. Daar ging de snelheid wat omhoog. Hier werd het toch wel opletten waar je reed met al die keiharde sporen. De technische vermogens werden dus aangewend. Jammergenoeg waren de Gavers rapper voorbij dan ik verwacht had. Hier was zeker en vast (veel) meer uit te halen. Steven had het duidelijk moeilijk om de benen een beetje stil te houden en reed een stukje voor de Krierecrossers uit. Ikzelf temporiseerde en bleef er een beetje tussen hangen tot ik het ook niet meer kon laten. Ergens halverwege de Gavers lieten we ze achter.
Na de Gavers gingen we over de weg richting de “afdaling” aan de Beneluxbrug. Hier stonden er weer een aantal te voet omdat het redelijk moeilijk was met de sporen. Jammer… Was naar mijn gedacht nochtans te doen.

Na een stukje langs het Kanaal Bossuit-Kortrijk gingen we richting eerste bevoorrading. Deed deugd, maar tot dan nog niet echt veel spectaculairs meegemaakt. Ook Steven niet had ik de indruk… Het tempo lag redelijk hoog, dus dat bewees dat de tocht ook niet echt heel moeilijk was. Aan de bevoorrading bleven we niet te lang staan, want bij deze temperaturen was het te gevaarlijk om af te koelen…

Het Banhoutbos naderde, dus hoopten we daar iets schoons te beleven, allez, ik toch. Steven ontbond efkes zijn duivels op de Wulfsberg en ik liet hem wijselijk gaan… We zouden toch wel weer samen komen… Nie forceren, da begin ik te geloven en effectief uit te voeren… Verstand komt met de jaren zeggen ze…

Via Vichte ging het richting den Heerweg, waar we dan voorbijgesneld werden door de losgeslagen sneltrein van enkele Krierecrossers. We konden (en wilden) ze niet volgen…
Eindelijk kwamen we via den Zilverberg aan de Spitaalbossen waar we wat draaiden en keerden. Geestig, heel geestig. Hier zag je dat er al heel wat gasten van de korte afstand op hun tandvlees zaten. Ondertussen hadden we aan de tweede bevoorrading ook Bruno en Rik gezien.
De Spitaalbossen… ook deze lagen keihard en dat was eraan te zien. De snelheid waarmee we de bossen doorvlogen had bij mijn weten nog nooit zo hoog gelegen. Was wel hier en daar opletten en slalommen door anderen die op weg waren. Chapeau voor de velen die niet gewoon zijn van biken en die het toch maar doen in zo’n weer!

Daarna kregen we nog de Karmel voorgeschoteld, maar ook hier bleef ik op mijn honger zitten… Er is hier veel meer mogelijk. We raakten maar aan een zijkantje van gans het domein. Jammer…
Ondertussen werd er nog een tandje bijgestoken en kwamen we na veel draaien en keren aan de oude spoorweg waar we doorvlogen!

Uiteindelijk kwamen we plots terug aan de start… Veel rapper dan gedacht. Het toerke werd afgelegd met een gemiddelde van 21.8 km/h. Niet slecht voor een half bevroren ondergrond… Dan nog samen met Steven, en wat later met Rik en Bruno, nen aangenamen après gehouden en weer naar huis… Efkes wa quality time met de vrouw (was immers Valentijn hé) en kids…

Merci aan de aanwezigen voor het gezelschap!

Nick

Read more...

zondag 17 januari 2010 : TT Kluisbergen

Daar de Kluis vlak bij is, kon ik hier niet ontbreken. Met Steven2 afgesproken om rond 8h30 te starten.

Nog in het warme nest hoor ik rond half zeven een serieuze stortbui. ‘K dacht: ’t Is nie waar hé!
Toch om 7h opgestaan en gelukkig was de regen gestopt. Ontbijten en hopla met de fiets naar de Kluis.

Onderweg nog het gezelschap gekregen van een Krierecrosser en samen naar de start gereden. Steven2 was al aan het wachten. Inschrijven en weg.

Eerst de Kluis naar benden langs de fietswinkel Johan en dan even verder rechts, het eerste stuk onverhard. De toon was meteen gezet. Zeer zware modderstroken en de eerste serieuze helling mochten we al te voet doen.

Verder richting de toren en eens boven, rechtsaf terug naar beneden. De gekende maar mooie single trac door het bos tot dat we even voor de Vierschaar uitkwamen.
Nu richting domein Heinsdale. We krijgen de keus tussen “Die hard” en “Easy” en omdat alles nog goed voelde kozen we de “Die hard” versie. Zelden zo hard moeten trappen om een bergaf te rijden!

Nu gaan we richting Ronse en via enkele veldwegels ( zeer zwaar door de modder) gaan we richting de Hotond. Daar wacht ons een zware asfaltbeklimming. Pittig maar leuk.
Even de grote baan volgen en dan onverhard naar beneden tot de eerste bevoorrading. Prima in orde, van alles om de inwendige mens te versterken.

Terug de fiets op en we waren weer vertrokken. Eerst eventjes naar beneden om dan terug de klim aan te vatten. Er zaten echt een paar hele mooie stukjes tussen. Na nog een aantal slijkpaden te hebben getrotseerd, komen we voor een dilemma te staan: 45 of 55?
De benen voelden nog goed, maar 55km betekende nog een dikke dertig te gaan. Uiteindelijk laten we het verstand beslissen en gaan we voor 45.

Ook hier terug bergop, bergaf, slijkstroken, zuigende modder, diepe plassen, … enfin, alles wat je je maar kunt dromen! Wat later rijden we richting Patersberg, maar we beklimmen deze van langs achteren. Een mooie, ruwe onverhard die je in de Bloso route naar beneden neemt even nadat je de Pater bent beklommen.

De fysiek van Steven2 begon boven te komen en ik begon te voelen dat ik er nog niet sta. De Pater rechts laten liggen maar even verder de Pater onverhard naar benden. De volgende stroken onverhard sloegen werkelijk alles. Er was bijna geen doorkomen aan. Het was alsof er telkens iemand je wiel vast hield! Echter, ook deze klip werd met het nodige afzien genomen.

Tijd om te rusten werd ons niet gegund. Direct daarna volgde de Oude Kwarmont. Rustig naar boven gereden en even verder bij de 2de bevoorrading, Steven terug vergezeld. De grote baan over en direct de dieperik in. Een mooi afdaling waarbij je goed op je remmen moest kunnen vertrouwen.

Via een kerkwegel kwamen we op de groene lus van de BLoso route en weeral de Kluis omhoog. Nu werd het toch meer en meer afzien. Door een privé kwamen we op de weg van de Vierschaar naar de Knokteberg (col de Trieux). Aan de Vierschaar de gekende afdaling van de Pensemont (of hoe schrijf je dat?). Dit is één van mijn lievelingsstukken op de Kluis en dit zowel op als af. Echter, met de vermoeidheid was er iets minder plezier. Nog even doorbijten. We rijden al richting aankomst.

Steven moedigt mij nog even aan (merci Steven) maar het vet was van de soep. Ik raad Steven aan om op zijn tempo verder te gaan. Op de laatste onverhard klim moest ik even van de fiets. Het bobijntje was op! Bergaf op de fiets lukte nog wel. Via het domein van het zwembad nog een leuk stukje single trac en met de laatste krachten naar de aankomst.

Fiets in de bewaakte parking waar Steven me reeds stond op te wachten. Samen nog genoten van onze braadworst en Petrus, even kijken of we de gelukkige winnaars van één van de fietsen niet waren (nee dus) en nog even langs de stand om onze drinkbus op te halen. Tijd om terug te keren.

Samen met Steven tot aan de scheldebrug in Rugge gereden en dan afscheid genomen. Thuis komen, de training aan en eerst aanschuiven aan tafel. Daarna een warm badje genomen (kan dat deugd doen!) en dan aan het kuiswerk begonnen. ‘k moet er waarschijnlijk niet bijzeggen dat het de moeite was…Enfin, ons tocht(je) zat er op.

Wreed afgezien, maar de voldoening is dan ook evenredig. ‘K denk dat ik nog enkele dagen deze TT zal voelen maar tegen volgend weekend moet dat terug in orde zijn. Hoe noemen we dat? Moe, maar voldaan? Zo was het inderdaad.

Door Jemp

Read more...

woensdag 11 november 2009 : TT Bruyelle

Voila, mijn eerste toertocht op Waalse bodem. En ook mijn eerste kennismaking met Steenbakker Steven2. Bedankt Steven voor de compagnie.

Al bij de aankomst in Bruyelle was er een positief gevoel. Mensen van de organisatie hielpen om een plaatsje te vinden voor de auto. Zelfs al was dat, naar mijn inziens, niet altijd even reglementair. Maar soit, de auto stond aan de kant en de fiets kon van de drager. 250 meter verder werden we vriendelijk geleid naar het inschrijvingscentrum. Eventjes rondkijken en ja, daar stond Steven al te wachten. Vlug een eerste kennismaking en dan inschrijven.

Het was nauwelijks 8h30 toen we vertrokken waren. Veel tijd om wat nader kennis te maken was er echter niet. Onmiddellijk een berm omhoog en direct een mooi stukje off road. De regen van de laatste dagen had het er natuurlijk allemaal niet mooier op gemaakt. Maar, ’t is dan ook mountainbiken hé.

Al snel kwamen we in een soort park terecht met een eerste test. Een stevig klimmetje was ons deel. Miserie, miserie, miserie! Mijn ketting sloeg dubbel. Ik had dit euvel al enkele malen gehad maar telkens als de fiets erg vuil was. Nu viel dit nog mee en lap… weer van dat. Uiteindelijk toch boven geraakt.

Stilletjes aan reden we richting het hoogtepunt van de rit: de Steengroeven van Doornik. Hoewel ik hier voor het werk erg regelmatig kom, blijven dit voor mij fascinerende beelden. Eerst een leuk stukje naar beneden (alhoewel, die biker die daar gevallen was op z’n gezicht zal dit niet zo leuk gevonden hebben) en dan de klim terug naar boven. Forse, vrij lange klim maar doenbaar. Vervolgens toertje rond “Carrière du Milieu”. Vlak dat wel, maar vrij zwaar. Ook mijn bike maat zag af want zijn fiets deed niet altijd wat hij ervan verwachtte. Problemen met het overslaan van de ketting. Via de oude weg naar Bergen reden we richting “Carrière d’Antoing”. Die oude “chaussée de Mons” is enkel nog een muurtje om de diverse steengroeven te scheiden. Dan de terils op. Dat lukte vrij aardig tot op een plaats waar het nog eens extra steil werd. Steven was goed weg en lukte deze zware klip. Ik echter, weer ‘tzelfde probleem met de ketting (echt geen uitvlucht omdat ik anders niet boven geraak). Het was niet meer mogelijk om op het binnenste blad te rijden zonder dat de ketting, letterlijk dan, dwars ging liggen. Als het niet per fiets kan, dan maar te voet. Op de terril nog wat rond gereden. Eén lange single track. Echt mooi parkoers! Dan naar de parking van laadschoppen en de dumpers om vervolgens weer omhoog te gaan. En ja hoor, ik stond weer te voet. Hoewel ik op pure snelheid niet veel moest toegeven op Steven!

20 km op de teller en daar rees de eerste bevoorrading voor ons op. Zeer verzorgde bevoorrading en een bike wash! Even bekomen en een beetje bijpraten. We waren al meer dan een uur onderweg maar hadden nauwelijks kunnen spreken tegen elkaar. Het road gedeelte was werkelijk tot een minimum beperkt.

Bike proper, ketting gevet en de innerlijke mens versterkt. We zijn klaar om het vervolg aan te vatten! Rust werd ons echter niet gegund. Een mooie singletrack over een teril met als hoogtepunt een wortelpad door een bos. Amai, hier leer je wel je fiets onder controle te krijgen! Ik had gedacht in het 2de stuk wat meer road te krijgen maar nog maar eens mis. De ene veldweg na de andere. De ene al wat moeilijker dan de andere maar rust werd ons niet gegund.

Na bijna 35 km kregen we een 2de, mooie, bevoorrading. Hapje, drankje, tip van Steven gekregen over mijn ketting probleem (bedankt Steven! Zitten vermoedelijk enkele braampjes op het tandwiel) fiets terug op en alweer een nieuwe veldweg op.

Toen volgden enkele rustige kilometers. We begonnen ons al af te vragen waarom die laatste 10 km er zaten. Maar, onze “gebeden” werden verhoord en hopla, weer het veld in. Even een kleine pitstop voor Steven. Eén van de pedalen was losgekomen en vooraleer de pedalen te verliezen besloot Steven alles netjes vast te zetten. Stilletjes aan begonnen de kilometers in de benen te zitten. Maar ja, het paard ruikt zijn stal en dan kan het altijd nog iets meer. Nog een grapje van de organisatie net voor het einde. Men laat ons rijden tot bijna aan de auto’s en dan hup, weer weg om nog enkele kilometers off road te krijgen.

Aangekomen! Dik 50 km op de teller met een AVG van 17. Voor zoveel onverhard en in die omstandigheden, vind ik dit een mooi resultaat. Ook het begrip vuil heeft een nieuwe dimensie gekregen. Amai, als die fiets maar weer proper krijg, maar vooral , die kleren! ’t Vrouwke zal me graag zien komen.

Daar ik om 12h30 thuis moest zijn, zat een after bike er niet meer in. Afscheid genomen van Steven en beloofd dat we spoedig nog eens samen gaan rijden. De auto in en richting Waarmaarde.

Wauw, dat is mijn omschrijving van deze tocht. Prachtig parkoers, goede organisatie, verzorgde en uitgebreide bevoorradingen. Kortom, alles wat een goeie TT moet hebben. Hiervan wil ik nog meer.

Groeten,

Jemp

Read more...