woensdag 29 augustus 2007
zaterdag 18 augustus 2007 : Transvillage Gedinne
Na onze geslaagde Ardennen-uitstap vorig jaar in Bertrix, had ik het idee opgevat om deze zomer nog eens naar Gedinne af te zakken.
Aangezien ik na enkele vakantiebezoeken de streek zowat begin te kennen en dat zeer zeker als buitengewoon mountainbike gebied, bleek het deze keer niet zo eenvoudig om mede-steenbakkers over de streep te trekken !
Uiteindelijk koos ik voor zaterdag 18 augustus om de ‘Transvillage’ volledig af te bollen, die tocht had ik voor een deel reeds vroeger gedaan met m’n neefje Bert ( zie verslagen op onze site ).
Enkel Berrie en Wouter konden zich blijkbaar vrijmaken voor deze onderneming !
’s Morgens om 6.45U afgesproken bij Berrie om alles in één auto te krijgen. Na wat studeerwerk om een achterzetel uit de Ford C-Max te verwijderen ( zodat alle bikes en bikers in één auto pasten ) wat ons dan ook lukte, en na het nuttigen van de koffie bij Berrie, vertrokken we om 7.30U richting Gedinne. Natuurlijk nog eerst ne keer stoppen bij sponsor ‘ Ottevaere ‘ voor de broodnodige ontbijtkoeken……….. en wijle weg !!!
Om 9.45 aangekomen in Gedinne-platse, vinden we een parkeerplaatske voor de voiture vlak bij de kerk, we verkleden ons ( niet in aap ) en maken ons startensklaar !
We waren van plan om zo rond 10.00U de rit aan te vatten en het moet wel lukken, op klokslag ( waalse tijd ) 10.00U vertrekken we voor een rit van om en bij de 65Km Ardenne-bike-plezier !!!! ( de eerste 40 Km althans )
Onze tocht ‘La Transvillage’ zegt hetzelf, ze doet alle dorpjes in de ruime omgeving van Gedinne aan ( het zijn er 10 ! ).
Gedinne is gelegen in een dal, gelegen aan het schilderachtige riviertje ‘La Houille’, wat natuurlijk betekend dat er direkt moet geklommen worden !
Na ruim 1Km dient zich de eerste off-road strook aan van de dag, een opwarmertje. Snel bereiken we de vlaktes boven Gedinne en verdwijnen in een donker sparrebos om onze weg te zoeken naar Louette-St-Denis. Ondertussen rij ik dwars door een ‘gue’ = rivierdoorsteek, Berrie en Wouter nemen een paadje erlangs, de mietjes, zoiets doe je toch niet !!!!!!!
We biken via rustige wegen en off-road paadjes naar Houdremont, namen ondertussen een ‘pis-stop’, en zo gaat het vliegensvlug naat het volgende dorpje Louette-St-Pierre.
Tot hiertoe nam asfalt de bovenhand, maar dat verandert snel, eenmaal we het dorpje verlaten, begint het echte werk.
Via een prachtige singletrack in het ‘Bois Côrai’, met serieuse beken die ons pad dwarsen, beginnen we aan de klim naar de ‘ Tour de Millenaire’ het hoogste punt van onze tocht, gelegen op 503m !!!
De natuur is hier prachtige, we biken door machtige eeuwenoude loofbossen ……….
Bovengekomen pauseren we even, dat is voor mij persoonlijk reeds zeer welgekomen, de conditie is niet zo optiemaal, en in de Ardennen speelt dat natuurlijk direkt zijn rol : bij het klimmen moet ik direkt lossen. Berrie daarentegen trekt zich niks aan van z’n brochite !
Vliegensvlug belanden we in Willerzie.
Direkt snijden we een van de mooiste stukken van het parcours aan, een stukje off-road ( 8Km ) om zo Bouseigne Neuve te bereiken !
De eerste Km zijn een beetje kapot gereden door zware trucks van de boswerkers, maar eenmaal aan près à l’eau gekomen was het echt genieten geblazen : rechts van ons enorme rotspartijen en linksbeneden van ons de ‘Hulle’ die flink kletterde… prachtig ( dixiet Wouter : zo mogen de kilometers nog lang blijven duren !!! ), echt een prachtig stukje genieten van de natuur op de bike!
Daarnaa volgt natuurlijk een prachtig stukje afzien op de bike, de klim naar Bouseigne mag er gerust eentje zijn hoor, direkt 18% op rotsachtige ondergrond ! Techniek aanwenden is hier de boodschap. Wat verder wordt het pad breder en minder steil, maar altijd in een even mooie natuur ( later bleek dat een Wespendief de machtige roofvogel was die reeds meerdere keren ons pad in het bos had gekruist )
Eenmaal bovengekomen in het dorpje namen we de tijd om wat proviand binnen te werken ( al dan niet vermufte koekjes die de straathond ook al nie lustte !! )
Na een kwartiertje pause zetten we onze tocht verder, naar het volgende dorp, nl Vincimont !
We beginnen eraan via een super afdaling, eerst op asfalt. Plots moeten we rechts af en nemen off-road enkele vervaarlijke bochten aan redelijk hoge snelheid !!!!!
Jiehaaaaaaaaaaa
We biken steeds verder naar het dal van de ‘Houille’ en nabij ‘Pichelotte’ steken we de rivier via een brug over !
Licht stijgend rijden we – nog steeds off-road – naar Vencimont, een dorp welbekend om z’n vakantiepark !!
Het volgende dorp dat we aandoen is Rienne, en dat ligt 400m hoogte, Vencimont op 230!!, dat betekend dus klimmen !!!!!!!!!!!
De eerste 2 Km zijn heel scherp en technisch, met wat geluk en de juiste techniek geraak je er op de bike door, helaas ikke nie !!
De rest van de klim is minder steil, maar zeker niet minder mooi, terug door een enorm loofbos = genieten alom is de boodschap, maar voor mij is het afzien, hier krijg ik m’n ‘kraak’.
In Rienne nemen we een welverdiende ‘pit – stop ‘.
We vervolgen onze tocht en bij de eerstevolgende off-road strook bleek dat ze blijkbaar bier bij de ice-tea hadden gekapt ! De een na de andere kuste ne keer de grond, of lag het aan wat anders ????????
Op de weg naar Sart-Custinne ( over asfalt ) kunnen we even recupereren. We hebben besloten er een stukje van de gele route erbij te nemen, de route van Sart-Custinne naar Malvoisin ( slechtegebuur ) is voor ons Steenbakkers zijnde te weinig off-road, dus …. We gaan ervoor !!
Blijkt een schot in de roos te zijn : er volgt een prachtige technische afdaling met heel wat stenen, gevolgd door een lange technische klim met boomwortels en da leuks !!!!
En als genie echt meer fris zit gelijk is is dat een echte marteling ! maar we zijn er geraakt !
Na nog wat op en neer in Malvoisin gaat het naar Patignes, om dan via de laatse stukjes off-road naar Gedinne te biken !!
Zo komen we na 66Km, 1100Hoogtemeters, en 4u15’ effectief biken iets na 15.00U terug aan op de plaats waar we ruim 5 uur vroeger vertrokken waren.
We zoeken een plaatsje op het terras van ‘Hotel de la poste’ waar we naast steeds zatter wordende Hollanders nagenieten van een welverdiende Leffe, Orval, Geuze, Rochefort, Pintje, pannekoeken, ………………
Toen Wouter vroeg of er ergens toevallig nie nen bike-wash in de buurt was schoot mij te binnen dat er bovenaan het stadje idd een self car wash was, dus wij daarheen en onze fietsen EN onszelf wat van het vuil ontdaan!
Eenmaal terug verfrist de terugweg aangevat, en in Heestert nog samen frietjes genuttigt, dit na een zeer geslaagde bike – dag !!
We konden zeker tevreden zijn om volgende redenen :
1 : gans de dag ideaal bike weer
2 : tof gezelschap
3 : zeer mooie rit
4 : alles zat erin, door de voorbije regenval een ideale mix van nat en droog, modder en stenen, techniek op en neer …………..
5 : goeie uitpijling
6 : prachtige natuur
7 : wat wil een biker nog meer ???
8 : nog ne keer terug keren om de andere routes te doen !!!
Mvg,
Uw dienaar
Steven
woensdag 15 augustus 2007
zondag 12 augustus 2007 : TT Vichte
Voor eens was het geen zaterdagmorgen, maar zondagmorgen en de weegschaal wees 'scherp' aan. In mijn taal wil dat zeggen ietsje minder zwaar dan gewoonlijk en dus trok ik mijn stoute schoenen aan met bijpassende kousen en tenue, en besloot om Vichte te aanvallen voor de 48km.
Goed zot die Q-BiX dachten er velen ... waaronder ikzelf. Maar ja je moet nu eenmaal een gegeven paard niet in de mond kijken tot het verdronken is en de put beter in de lucht staat dan in het hand. Met zulke wartaal in mijn hoofd besloot ik mijn gezicht nog wat te verfrissen want ik was klaarblijkelijk nog niet goed wakker.
Enfin, eens aangekomen en in Vichte-city en het koortsachtig rondspeuren naar een parkeerplaatsje, liet ik mijn glimmende Merida het asfalt toucheren en stoomde ik het alvast klaar om aan die ontiegelijk lange tocht van 48km te beginnen. Mijn 48km-ontmaagding met andere woorden. De ontmaagders van dienst waren nog een paar steenbakkers die net op het punt stonden te vertrekken.
Na een snelle check-in dixit inschrijving hopte ik op mijn fiets en ik voelde al meteen dat er iets niet goed zat. Een remblok sleepte aan men velg en kon het niet meteen goed lokaliseren waar dat verrekte geschuur vandaan kwam. Gelukkiglijk was er het argusoog van The Beast om vast te stellen dat het achteraan was. Het veertje van mijn remblok was blijkbaar losgeschoten en moest even snel weer vastgeklikt worden. Dat euvel was al verholpen ... nu nog de tocht.
Het begon al heel mooi met een glooiende passage door een parkachtig landschap. Mijn euvel was inderdaad al verholpen, het euvel van de anderen kon beginnen. Nog voor een kriere stond er al iemand zijn lekke band te herstellen. En in de kriere daarop verloor iemand van ons zijn zadel en moesten we wat wachten tot de speurtocht naar het zachte item met succes was afgerond. Eens dat verholpen was konden we meteen al beginnen om de aanloop naar de Gavers aan te vatten.
De benen zaten goed en ik toonde ze dan maar al te gretig eens we de Gavers indraaiden. De stroken die hier tussen zaten waren fenomenaal. De snelheid waarmee ik me tussen menig wortel, boomstronk, modderplas en wandelaar/loper doorheen kliefde deed me kicken. Ik denk dat ik op een gegegeven moment wel 30km/u moet gesjeesd hebben in de laatste strook bos. Na de gavers en tevens aan de eerste splitsing, moest ik de steenbakkertrein wel wat opwachten omdat ik blijkbaar iets te onstuimig geweest was met mijn krachten. Ongelooflijk ... ik heb er eens een paar los gereden.
Het genot ging maar van korte duur zijn helaas want de eerste 15km waren blijkbaar de snelste van het hele parcours. Vanaf dan was het achtervolgen geblazen voor mij. Tot aan de eerste bevoorrading besloot ik het dan wijselijk trager aan te pakken. Ik wist namelijk wel hoelang 48km was met de auto, maar niet met dit tweewielig ros.
Eens aan de bevoorrading aangekomen liet ik me de bananen en drankjes niet aan het hart komen. Ik had wat energie nodig en terwijl ik opnieuw een banaan naar binnen probeerde te schrokken tikte er een MTB-Forum-onverlaat op mijn schouder. Niemand minder dan uncle sam kwam wat lachen met mijn gezwoeg. Groen lachend zei ik tot straks, want ik wist wel dat ik hem straks zou tegen komen. of liever hij mij. Uncle sam zag daar blijkbaar een uitdaging en de daarbijhorende humor van in om me na 1km al bij te benen op een venijnige klim. Schertsend zei hij 'gaat het?' en snelde me voorbij ... wacht maar als ik wat rapper ga kunnen rijden !
De volgende passage door een bos (Bellegembos?) was er ook eentje om U tegen te zeggen. Technische stroken met veel glibber en glij en ontwijken van boomstronken. Maar wel een mooie passage. Hierna kwam de splitsing der Mohikanen. Ik was op mezelf aangewezen nu want de anderen besloot om de 60km te doen. Met twee vrouwelijke MTB’ers van de Raketmannen dacht ik, die net voor mij waren vertrokken kon ik me geen beter mikpunt voorstellen. Helaas hadden ze gezegd dat ik niet lang achter hen mocht blijven hangen en daar ging mijn mikpunt.
Hier ging het glooiend op en neer en achter me kwam er veel volk aangedraven op een kriere. Eens op de baan deden we dan eventjes haasje over en een volgende eenmalige gevaarlijke passage door een bietenveld bleek een zeer moeilijk en technisch stuk. Achteraan in het groepje dat me had overgestoken voelde er iemand de ondergrond en hopelijk geen biet. Want die klere zoetigheden zijn ongelooflijk slibber.
Het bleek een goed moment om net hierna de tweede bevoorrading te leggen met bijbehorende ambulance ... Vanaf hier kreeg ik voor een paar km het gezelschap van iemand die ik op de eerste bevoorrading had tegengekomen. Alleen weet ik zijn naam niet ... Ik weet wel dat bellen of tenminste een sms proberen te lezen tijdens het biken niet aan te raden is want zijn gsm maakte een onzachte landing tegen het asfalt.
We bleven geruime tijd samen tot Banhoutbos en vanaf hier was het opnieuw genieten. De bosrijke omgevingen beginnen me wel te smaken. Banhout lag er opmerkelijk redelijk droog bij maar het was hier en daar toch weer eventjes 'ploeteren' net na de klimmetje aan het kasteel. Ik vertrouwde het gezelschap voor me niet al te erg en besloot ze in 1 haal over te gaan. Banhoutbos bijna uit zag ik daar nog een tweetal bikers aan de splitsing staan met troubles ... Wss een lekke band.
Het zwaarste hadden we gehad zo bleek en zo dacht ik ook. Ik besloot om nog eens alles uit de kast te trekken en raapte her en der nog wat lijken op. De passage door het maïsveld op de stapsteentjes was ook opnieuw zo een stuk waar je je volledig kon laten gaan. Met het laatste kapelleke in zicht stoof ik moe en weltevreden naar de bikewash en douches en vanaf dan was het wachten op het olijke steenbakkers 5-tal.
En wat bleek dat wachten zeer lang te duren ... Had ik nu echt ZO snel gereden ... Het was nu al bijna een uur sedert mijn aankomst en nog steeds geen spoor te zien van het 5-tal. Je doet toch geen extra uur over 12km ... En ja hoor, mijn vermoeden kwam uit, iemand - The Beast - had zijn pat afgebroken. Gelukkiglijk was het maar dat.
We konden er nog een leuke aprés aan breien en ik kreeg opnieuw de complimenten dat ik progressie maak. Alleen baart mijn hartslag of liever mijn gemiddelde hartslag mij zorgen. 168 hartslagen / minuut gemiddeld gedurende 3u ... Dat is ofwel zot gereden ofwel niet goed bezig ...
Tot volgend jaar Vichte !
Door Birger
Read more...
Enfin, eens aangekomen en in Vichte-city en het koortsachtig rondspeuren naar een parkeerplaatsje, liet ik mijn glimmende Merida het asfalt toucheren en stoomde ik het alvast klaar om aan die ontiegelijk lange tocht van 48km te beginnen. Mijn 48km-ontmaagding met andere woorden. De ontmaagders van dienst waren nog een paar steenbakkers die net op het punt stonden te vertrekken.
Na een snelle check-in dixit inschrijving hopte ik op mijn fiets en ik voelde al meteen dat er iets niet goed zat. Een remblok sleepte aan men velg en kon het niet meteen goed lokaliseren waar dat verrekte geschuur vandaan kwam. Gelukkiglijk was er het argusoog van The Beast om vast te stellen dat het achteraan was. Het veertje van mijn remblok was blijkbaar losgeschoten en moest even snel weer vastgeklikt worden. Dat euvel was al verholpen ... nu nog de tocht.
Het begon al heel mooi met een glooiende passage door een parkachtig landschap. Mijn euvel was inderdaad al verholpen, het euvel van de anderen kon beginnen. Nog voor een kriere stond er al iemand zijn lekke band te herstellen. En in de kriere daarop verloor iemand van ons zijn zadel en moesten we wat wachten tot de speurtocht naar het zachte item met succes was afgerond. Eens dat verholpen was konden we meteen al beginnen om de aanloop naar de Gavers aan te vatten.
De benen zaten goed en ik toonde ze dan maar al te gretig eens we de Gavers indraaiden. De stroken die hier tussen zaten waren fenomenaal. De snelheid waarmee ik me tussen menig wortel, boomstronk, modderplas en wandelaar/loper doorheen kliefde deed me kicken. Ik denk dat ik op een gegegeven moment wel 30km/u moet gesjeesd hebben in de laatste strook bos. Na de gavers en tevens aan de eerste splitsing, moest ik de steenbakkertrein wel wat opwachten omdat ik blijkbaar iets te onstuimig geweest was met mijn krachten. Ongelooflijk ... ik heb er eens een paar los gereden.
Het genot ging maar van korte duur zijn helaas want de eerste 15km waren blijkbaar de snelste van het hele parcours. Vanaf dan was het achtervolgen geblazen voor mij. Tot aan de eerste bevoorrading besloot ik het dan wijselijk trager aan te pakken. Ik wist namelijk wel hoelang 48km was met de auto, maar niet met dit tweewielig ros.
Eens aan de bevoorrading aangekomen liet ik me de bananen en drankjes niet aan het hart komen. Ik had wat energie nodig en terwijl ik opnieuw een banaan naar binnen probeerde te schrokken tikte er een MTB-Forum-onverlaat op mijn schouder. Niemand minder dan uncle sam kwam wat lachen met mijn gezwoeg. Groen lachend zei ik tot straks, want ik wist wel dat ik hem straks zou tegen komen. of liever hij mij. Uncle sam zag daar blijkbaar een uitdaging en de daarbijhorende humor van in om me na 1km al bij te benen op een venijnige klim. Schertsend zei hij 'gaat het?' en snelde me voorbij ... wacht maar als ik wat rapper ga kunnen rijden !
De volgende passage door een bos (Bellegembos?) was er ook eentje om U tegen te zeggen. Technische stroken met veel glibber en glij en ontwijken van boomstronken. Maar wel een mooie passage. Hierna kwam de splitsing der Mohikanen. Ik was op mezelf aangewezen nu want de anderen besloot om de 60km te doen. Met twee vrouwelijke MTB’ers van de Raketmannen dacht ik, die net voor mij waren vertrokken kon ik me geen beter mikpunt voorstellen. Helaas hadden ze gezegd dat ik niet lang achter hen mocht blijven hangen en daar ging mijn mikpunt.
Hier ging het glooiend op en neer en achter me kwam er veel volk aangedraven op een kriere. Eens op de baan deden we dan eventjes haasje over en een volgende eenmalige gevaarlijke passage door een bietenveld bleek een zeer moeilijk en technisch stuk. Achteraan in het groepje dat me had overgestoken voelde er iemand de ondergrond en hopelijk geen biet. Want die klere zoetigheden zijn ongelooflijk slibber.
Het bleek een goed moment om net hierna de tweede bevoorrading te leggen met bijbehorende ambulance ... Vanaf hier kreeg ik voor een paar km het gezelschap van iemand die ik op de eerste bevoorrading had tegengekomen. Alleen weet ik zijn naam niet ... Ik weet wel dat bellen of tenminste een sms proberen te lezen tijdens het biken niet aan te raden is want zijn gsm maakte een onzachte landing tegen het asfalt.
We bleven geruime tijd samen tot Banhoutbos en vanaf hier was het opnieuw genieten. De bosrijke omgevingen beginnen me wel te smaken. Banhout lag er opmerkelijk redelijk droog bij maar het was hier en daar toch weer eventjes 'ploeteren' net na de klimmetje aan het kasteel. Ik vertrouwde het gezelschap voor me niet al te erg en besloot ze in 1 haal over te gaan. Banhoutbos bijna uit zag ik daar nog een tweetal bikers aan de splitsing staan met troubles ... Wss een lekke band.
Het zwaarste hadden we gehad zo bleek en zo dacht ik ook. Ik besloot om nog eens alles uit de kast te trekken en raapte her en der nog wat lijken op. De passage door het maïsveld op de stapsteentjes was ook opnieuw zo een stuk waar je je volledig kon laten gaan. Met het laatste kapelleke in zicht stoof ik moe en weltevreden naar de bikewash en douches en vanaf dan was het wachten op het olijke steenbakkers 5-tal.
En wat bleek dat wachten zeer lang te duren ... Had ik nu echt ZO snel gereden ... Het was nu al bijna een uur sedert mijn aankomst en nog steeds geen spoor te zien van het 5-tal. Je doet toch geen extra uur over 12km ... En ja hoor, mijn vermoeden kwam uit, iemand - The Beast - had zijn pat afgebroken. Gelukkiglijk was het maar dat.
We konden er nog een leuke aprés aan breien en ik kreeg opnieuw de complimenten dat ik progressie maak. Alleen baart mijn hartslag of liever mijn gemiddelde hartslag mij zorgen. 168 hartslagen / minuut gemiddeld gedurende 3u ... Dat is ofwel zot gereden ofwel niet goed bezig ...
Tot volgend jaar Vichte !
Door Birger
woensdag 8 augustus 2007
vrijdag 3 augustus : avond TT Vlezenbeek
Vrijdag avond... stipt om 20.00 vertrokken samen met lucky22 en zijn vrouwke (van MTB forum) voor een heel gezellig tochtje. zo leek het toch... man man man... Ik heb afgezien... Vanaf de eerste m was het off-road en lucky had er zin in... (marijke trouwens ook...).
De eerste 10 km heb ik met lucky accordeon gereden... wat heel onverstandig bleek te zijn... De eerste zware helling moest ik marijke al laten gaan... Geen schande bleek later, want zij was ooit tweede in een chronorit bergop... Echt een eerste mooi gedeelte met veel off-road er in... En soms geen gewone off-road. Korte knikken bergop, zware korte stukken bergaf.. heel veel
variatie...
Ik was blij dat we aan de bevoorrading waren, net voor het donker werd. Ongeveer op 17 km weliswaar in de serres van een tuincentrum... heel origineel. Wat we juist daarvoor voor de wielen kregen was ook niet mis. Marijke en ik kregen krampen in de benen dat het niet te doen was. Afstappen was de enige boodschap... mooi mooi mooi...
Terug uit de serre vertrokken kregen we nog een prachtige rondleiding op het domein van het centrum. Vanaf dan was het lichten uit en spots aan... Mijn hartje bleek positief sneller te slaan en de adrenaline gierde door de aderen. Blijkt dat ik toch een nachtbeest moest zijn. Op een gegeven moment waanden we ons in de jungle ...
Rond 22.50 waren we terug op checkpoint startlocation en hebben we daar nog 2 lindemanskes in ons kas gesmeten.
Rond 24.00 lag ik in bedje
Enige minpuntjes:
bepijling kon beter
stukken met weerszijden prikkeldraad waren heel gevaarlijk...
Ik vrees dat dit een hele zware en gevaarlijke tocht was om volledig in hetdonker te rijden.
Door Jimmy
zondag 29 juli 2007 : TT Péruwelz
Een toerke in de "vijfhoek" Moen, Sint-Denijs, Kooigem, Bellegem en Zwevegem of de TT van Péruwelz ? Een week getwijfeld welkeen het zou worden, maar na "lang" aandringen (één keer zeggen was voldoende ...) van Inge toch naar Péruwelz getrokken.
Er zouden deze keer 5 Steenbakkers aan de start staan, mezelf (natuurlijk), Nick, Rik Den., Bruno en Berre. De die-hard-kern (Jimmy noemt het toch zo) trok gisteren naar Lierde. Berre behoort dus tot de harde die-hard-kern ...
Had vorig jaar deze TT niet gereden (in tegenstelling tot een paar andere Steenbakkers), maar wist toch ongeveer waar ik me kon aan verwachten. In oktober had ik nl. de TT van Pipaix gereden, een dorpje niet ver van Péruwelz ...
Na de aanwezige forumbikers (Jodelaietie, Slijkcrosserke, Moustache, Lichterveldenaere, Katrien20, Cowboy Peter, ...) gegroet te hebben en efkes gewacht te hebben tot alle Steenbakkers klaarstonden, vertrokken we (wat dacht je anders ...).
Er werd al onmiddellijk een flink tempo op nagehouden door Nick. Hij kon het weer niet laten om een aantal bikers die we in het vizier hadden (Moustache, Cowboy Peter en Lichterveldenaere) te trachten in te halen. En het lukte nog ook ... een paar km gevlam langs het water en het was al zover. Alleen jammer dat we daardoor onmiddellijk Rik Den. en Bruno kwijtspeelden ... het vaak aangehaalde 'samen uit, samen thuis' zou voor vandaag niet zijn ...
Na deze 'vlamstrook' langs het kanaal trokken we via een eerste klimmetje richting Blaton. Na de verkenning van Blaton gingen we terug het water over. Een klim verder (een brug over ...) draaiden we links voor de eerste keer het Bos van Bon-Secours binnen.
Het werd een vrij technische strook aan de rand van het bos. Constant op en neer, glibberen, bijna zwemmen, ... om er een kleine km verder weer uit te komen als moddermannekes ... De eerste technische strook had zijn tol geëist, we schoten nog met vieren over ...
Toen een kleine recuperatiezone langs het bos van Bon-Secours, maar die duurde niet lang. Een stukske verder reden we "den bos" weer binnen, nog altijd langs de Belgische kant. Hier was het wat beter berijdbaar, een aantal baggerstroken niet te na gesproken. Nick moest hier ook vaststellen dat sommige boomkes wel heel dicht bij elkaar stonden ... allez, toch dichter dan hij dacht. Zeker die twee waar hij trachtte tussen te rijden. Even oponthoud dus om alles (zijn stuur toch) weer recht te trekken en zijn hele hebben en houden (zijn camera) weer op zijn stuur te zetten.
Een paar 100 m verder was er een eerste splitsing, waar Berre en CP ons stonden op te wachten. Na wat getwijfel, bestudering van het parcoursplannetje dat we meekregen en mekaar wat opgejut te hebben, werd er beslist om verder te rijden voor de 60 km. Moustache en Lichterveldenaere waren ondertussen ook terug komen aansluiten.
Een paar kasseistroken (waar CP ferm doortrok), en een beetje rekker-gespeel verder kwamen we aan de eerste bevoorrading. Weet wel niet precies meer waar dat was, maar vermoed dat het ergens ter hoogte van Bernissart (correct me if I'm wrong) moet geweest zijn. Het was daar precies een Vlaamse kermis ... veel Frans en Waals werd er daar niet gesproken. Na een algemene hergroepering tussen de Steenbakkers en de Forumbikers en de innerlijke mens van de nodige drank en koekjes voorzien te hebben werd het startschot gegeven voor het vervolg van deze ondertussen pracht-TT.
De aangekondigde terril mochten we jammer genoeg niet op. De was de voorbije dagen plots natuurgebied of iets dergelijks geworden ... Maar niet getreurd, we kregen nog voldoende prachtstroken voorgeschoteld ... Oude vestingen (Condé-sur-l'Escaut ?), de randen van ne terril, waar Nick besliste om zijne deraillerpad te plooien, oude spoorwegbeddingen, ...
Bij de volgende splitsing besloten om verder het parcours van de 40 km te volgen. Ook Lichterveldenaere was van het zelfde gedacht, waardoor we samen verder reden. Soms toch, want Lichterveldenaere was precies niet in zijn beste dag ... Na een aantal tracks over oude spoorwegbeddingen kwamen we aan de tweede bevoorrading. En daar sprak de persoon aan de bevoorrading zelfs perfect Nederlands ! Ook Kenny en zijn pa kwamen ondertussen aangestormd, weliswaar uit de andere richting want ze kwamen van het parcours van de 60 km.
Een klapke gedaan met de mens achter de bevoorrading, die er van versteld stond hoeveel Vlamingen er hier wel reden. Hij had nog maar weinig Walen zien passeren ... maar dat had volgens hem een logische verklaring. Als ne Waal 's morgens opstaat om te gaan biken en hij ziet dat het regent, dan kruipt hij gewoon weer in zijn bed. Vlamingen daarentegen ... zijn echte Flandriens !
Deze bevoorrading was tegelijkertijd een splitsing. Naar rechts nog een km of 7 (parcours 40 km) of rechtdoor nog een 15-tal km (parcours 60 km). Beslist om toch maar de 60 km verder te volgen ... en deze verder afgebold met Kenny en zijn pa, Lichterveldenaere bleef bij zijn eerdere beslissing en bleef halsstarrig rekkerke spelen, tot hij uiteindelijk definitief brak ...
Die laatste 15 km bleken niet van de poes te zijn ... zeker die laatste, en nog eens laatste, en nog eens laatste (de drie laatste dus) stroken in het Bos van Bon-Secours, de Franse kant deze keer, want ja, we waren ondertussen al een hele tijd in La Douce France aan het biken.
We kregen op het einde zelfs nog een bergske (Mont de Péruwelz ??) voorgeschoteld, en nog een klimmeke van een 17-18%. Gelukkig waren er twee ervaringsdeskundigen mee die me gelukkig op voorhand wisten te vertellen dat achter die ene bocht er plots een vrij steile helling aankwam en dat het misschien nodig zou kunnen zijn om naar de kleine plateau te schakelen ... waarvoor bij deze dank !
Uiteindelijk met een kleine 54 km op de teller terug in Péruwelz gearriveerd ... en moe, wel heel vuil, maar toch voldaan om terug naar huis te keren !!
Door John
Read more...
Abonneren op:
Posts (Atom)