zondag 17 januari 2010 : TT Kluisbergen
Daar de Kluis vlak bij is, kon ik hier niet ontbreken. Met Steven2 afgesproken om rond 8h30 te starten.
Nog in het warme nest hoor ik rond half zeven een serieuze stortbui. ‘K dacht: ’t Is nie waar hé!
Toch om 7h opgestaan en gelukkig was de regen gestopt. Ontbijten en hopla met de fiets naar de Kluis.
Onderweg nog het gezelschap gekregen van een Krierecrosser en samen naar de start gereden. Steven2 was al aan het wachten. Inschrijven en weg.
Eerst de Kluis naar benden langs de fietswinkel Johan en dan even verder rechts, het eerste stuk onverhard. De toon was meteen gezet. Zeer zware modderstroken en de eerste serieuze helling mochten we al te voet doen.
Verder richting de toren en eens boven, rechtsaf terug naar beneden. De gekende maar mooie single trac door het bos tot dat we even voor de Vierschaar uitkwamen.
Nu richting domein Heinsdale. We krijgen de keus tussen “Die hard” en “Easy” en omdat alles nog goed voelde kozen we de “Die hard” versie. Zelden zo hard moeten trappen om een bergaf te rijden!
Nu gaan we richting Ronse en via enkele veldwegels ( zeer zwaar door de modder) gaan we richting de Hotond. Daar wacht ons een zware asfaltbeklimming. Pittig maar leuk.
Even de grote baan volgen en dan onverhard naar beneden tot de eerste bevoorrading. Prima in orde, van alles om de inwendige mens te versterken.
Terug de fiets op en we waren weer vertrokken. Eerst eventjes naar beneden om dan terug de klim aan te vatten. Er zaten echt een paar hele mooie stukjes tussen. Na nog een aantal slijkpaden te hebben getrotseerd, komen we voor een dilemma te staan: 45 of 55?
De benen voelden nog goed, maar 55km betekende nog een dikke dertig te gaan. Uiteindelijk laten we het verstand beslissen en gaan we voor 45.
Ook hier terug bergop, bergaf, slijkstroken, zuigende modder, diepe plassen, … enfin, alles wat je je maar kunt dromen! Wat later rijden we richting Patersberg, maar we beklimmen deze van langs achteren. Een mooie, ruwe onverhard die je in de Bloso route naar beneden neemt even nadat je de Pater bent beklommen.
De fysiek van Steven2 begon boven te komen en ik begon te voelen dat ik er nog niet sta. De Pater rechts laten liggen maar even verder de Pater onverhard naar benden. De volgende stroken onverhard sloegen werkelijk alles. Er was bijna geen doorkomen aan. Het was alsof er telkens iemand je wiel vast hield! Echter, ook deze klip werd met het nodige afzien genomen.
Tijd om te rusten werd ons niet gegund. Direct daarna volgde de Oude Kwarmont. Rustig naar boven gereden en even verder bij de 2de bevoorrading, Steven terug vergezeld. De grote baan over en direct de dieperik in. Een mooi afdaling waarbij je goed op je remmen moest kunnen vertrouwen.
Via een kerkwegel kwamen we op de groene lus van de BLoso route en weeral de Kluis omhoog. Nu werd het toch meer en meer afzien. Door een privé kwamen we op de weg van de Vierschaar naar de Knokteberg (col de Trieux). Aan de Vierschaar de gekende afdaling van de Pensemont (of hoe schrijf je dat?). Dit is één van mijn lievelingsstukken op de Kluis en dit zowel op als af. Echter, met de vermoeidheid was er iets minder plezier. Nog even doorbijten. We rijden al richting aankomst.
Steven moedigt mij nog even aan (merci Steven) maar het vet was van de soep. Ik raad Steven aan om op zijn tempo verder te gaan. Op de laatste onverhard klim moest ik even van de fiets. Het bobijntje was op! Bergaf op de fiets lukte nog wel. Via het domein van het zwembad nog een leuk stukje single trac en met de laatste krachten naar de aankomst.
Fiets in de bewaakte parking waar Steven me reeds stond op te wachten. Samen nog genoten van onze braadworst en Petrus, even kijken of we de gelukkige winnaars van één van de fietsen niet waren (nee dus) en nog even langs de stand om onze drinkbus op te halen. Tijd om terug te keren.
Samen met Steven tot aan de scheldebrug in Rugge gereden en dan afscheid genomen. Thuis komen, de training aan en eerst aanschuiven aan tafel. Daarna een warm badje genomen (kan dat deugd doen!) en dan aan het kuiswerk begonnen. ‘k moet er waarschijnlijk niet bijzeggen dat het de moeite was…Enfin, ons tocht(je) zat er op.
Wreed afgezien, maar de voldoening is dan ook evenredig. ‘K denk dat ik nog enkele dagen deze TT zal voelen maar tegen volgend weekend moet dat terug in orde zijn. Hoe noemen we dat? Moe, maar voldaan? Zo was het inderdaad.
Door Jemp
Read more...
Nog in het warme nest hoor ik rond half zeven een serieuze stortbui. ‘K dacht: ’t Is nie waar hé!
Toch om 7h opgestaan en gelukkig was de regen gestopt. Ontbijten en hopla met de fiets naar de Kluis.
Onderweg nog het gezelschap gekregen van een Krierecrosser en samen naar de start gereden. Steven2 was al aan het wachten. Inschrijven en weg.
Eerst de Kluis naar benden langs de fietswinkel Johan en dan even verder rechts, het eerste stuk onverhard. De toon was meteen gezet. Zeer zware modderstroken en de eerste serieuze helling mochten we al te voet doen.
Verder richting de toren en eens boven, rechtsaf terug naar beneden. De gekende maar mooie single trac door het bos tot dat we even voor de Vierschaar uitkwamen.
Nu richting domein Heinsdale. We krijgen de keus tussen “Die hard” en “Easy” en omdat alles nog goed voelde kozen we de “Die hard” versie. Zelden zo hard moeten trappen om een bergaf te rijden!
Nu gaan we richting Ronse en via enkele veldwegels ( zeer zwaar door de modder) gaan we richting de Hotond. Daar wacht ons een zware asfaltbeklimming. Pittig maar leuk.
Even de grote baan volgen en dan onverhard naar beneden tot de eerste bevoorrading. Prima in orde, van alles om de inwendige mens te versterken.
Terug de fiets op en we waren weer vertrokken. Eerst eventjes naar beneden om dan terug de klim aan te vatten. Er zaten echt een paar hele mooie stukjes tussen. Na nog een aantal slijkpaden te hebben getrotseerd, komen we voor een dilemma te staan: 45 of 55?
De benen voelden nog goed, maar 55km betekende nog een dikke dertig te gaan. Uiteindelijk laten we het verstand beslissen en gaan we voor 45.
Ook hier terug bergop, bergaf, slijkstroken, zuigende modder, diepe plassen, … enfin, alles wat je je maar kunt dromen! Wat later rijden we richting Patersberg, maar we beklimmen deze van langs achteren. Een mooie, ruwe onverhard die je in de Bloso route naar beneden neemt even nadat je de Pater bent beklommen.
De fysiek van Steven2 begon boven te komen en ik begon te voelen dat ik er nog niet sta. De Pater rechts laten liggen maar even verder de Pater onverhard naar benden. De volgende stroken onverhard sloegen werkelijk alles. Er was bijna geen doorkomen aan. Het was alsof er telkens iemand je wiel vast hield! Echter, ook deze klip werd met het nodige afzien genomen.
Tijd om te rusten werd ons niet gegund. Direct daarna volgde de Oude Kwarmont. Rustig naar boven gereden en even verder bij de 2de bevoorrading, Steven terug vergezeld. De grote baan over en direct de dieperik in. Een mooi afdaling waarbij je goed op je remmen moest kunnen vertrouwen.
Via een kerkwegel kwamen we op de groene lus van de BLoso route en weeral de Kluis omhoog. Nu werd het toch meer en meer afzien. Door een privé kwamen we op de weg van de Vierschaar naar de Knokteberg (col de Trieux). Aan de Vierschaar de gekende afdaling van de Pensemont (of hoe schrijf je dat?). Dit is één van mijn lievelingsstukken op de Kluis en dit zowel op als af. Echter, met de vermoeidheid was er iets minder plezier. Nog even doorbijten. We rijden al richting aankomst.
Steven moedigt mij nog even aan (merci Steven) maar het vet was van de soep. Ik raad Steven aan om op zijn tempo verder te gaan. Op de laatste onverhard klim moest ik even van de fiets. Het bobijntje was op! Bergaf op de fiets lukte nog wel. Via het domein van het zwembad nog een leuk stukje single trac en met de laatste krachten naar de aankomst.
Fiets in de bewaakte parking waar Steven me reeds stond op te wachten. Samen nog genoten van onze braadworst en Petrus, even kijken of we de gelukkige winnaars van één van de fietsen niet waren (nee dus) en nog even langs de stand om onze drinkbus op te halen. Tijd om terug te keren.
Samen met Steven tot aan de scheldebrug in Rugge gereden en dan afscheid genomen. Thuis komen, de training aan en eerst aanschuiven aan tafel. Daarna een warm badje genomen (kan dat deugd doen!) en dan aan het kuiswerk begonnen. ‘k moet er waarschijnlijk niet bijzeggen dat het de moeite was…Enfin, ons tocht(je) zat er op.
Wreed afgezien, maar de voldoening is dan ook evenredig. ‘K denk dat ik nog enkele dagen deze TT zal voelen maar tegen volgend weekend moet dat terug in orde zijn. Hoe noemen we dat? Moe, maar voldaan? Zo was het inderdaad.
Door Jemp
