zondag 23 september 2007 : TT Sallaumines (Fr.)

Deze morgen samen met Berre om 8.30U ter plaatse gestart voor een tochtje Terrilbiken. De afwezigen hadden dus zeker ongelijk !

Man man, wat voor een speeltuin dat daar ligt ?? Wingles is zeker mooi, maar deze terrilspeeltuin ?? Jawadde dadde. Zeker weer een parcours met 80 à 90% off-road, vele single-tracks op / rond / langs teriilkes, parken, kanalen ........... om zot van te worden !

Enkel de laatste 10Km vielen een beetje tegen, lange strook langs een kanaal en de laatste kilometers zelf asfalt.

Wa cijferkes : 59Km in 2h59' avs 19.1 max klim 33% ( neen, iedereen moest eraf !!! ) wel opgereden terril Oignies 24% 420hoogtemeters, enkel en alleen maar in terril-land

Door Steven

Read more...

zaterdag 22 september 2007 TT Ingelmunster

Voor ene keer een mengeling van de verschillende verslagen door een paar Steenbakkers die het voorbije weekend in Ingelmunster reden :

Steenbakker "uit de lappenmand" Rudy aka Dark Dingo

Awel...mijn eerste tt in drie maanden is een feit en deugd dat da deed!! Op 't gemakske van bij mij thuis vertrokken naar ingelmunster en daar dan vertrokken met pascal en jan!!
Heb mij ingeschreven voor de 40km maar bij thuiskomst had ik er toch 56,wat nie slecht is voor iemand die bijna 3 maand in de lappenmand lag!!

Over het gemiddelde ga ik het nie hebben ,die fysiek en wa meer snelheid komt wel weer terug !!

Ge moogt mij van nu voort terug verwachten op de tt's!!

Steenbakker "ik kan niet zwijgen van de vrouwen" Bruno aka Bruno

Ikke dan gisteren aangezet in Ingelmunster en werd meteen al uitgenodigd door marino coopman - voorzitter van de brigandbikers om eind oktober mee te rijden met de brigandbikersherfstvtt. Omdat hij ook schilder-behanger is en dus een collega is van mij ga ik da niet vergeten.

Omdat ik tijd had heb ik de 65 afgejeesd op eigen tempo en plots stak er mij een over op een technisch moeilijk singelparkoer en hij viel op zijn bakkes in een put door een boomwortel met gevolg een bloedende lip en kon nog juist beeld geven zonder klank. Da was in da bos rechts van de brug naar ingelmunster centrum.

Over het algemeen mooie mtb tocht,de mooiste stukken in de toer van 65 km met veel off-road langs de linker kant van tkanaal en dan ooigembos langs de rechterkant da zeker een aanrader is.

Ik heb de fast zien jeessen aan een moordende snelheid door da bos,ongelooflijk,hij rijd gemiddeld 40km/u.

Dan op de après nog zware verhalen hoort van voltman die keizer ga worden van de mtb ,en over zijn rit in verviers met de meeste hoogmeters en stijgprocenten en ze hebben hem na die rit moeten op een stoel zetten en volgieten met coka.


Steenbakker "ik wordt soms verward met een andere Pascal, en wordt daardoor soms 's morgens vroeg uit mijn bed gebeld" Pascal aka Rhumboy

Schitterende tocht gereden gisteren samen met de Rudy. Die eindelijk terug op de fiets kon. Er zaten een paar nieuwe stukken in in vergelijking met vorig jaar. Chapeau voor Dingo om na zo een lange periode stil al terug zo goed mee te kunnen en als extratje nog eens het crossparcour en Ooigembos mee te pikken. Zal niet lang duren en hij cross weer als een gezonde hond door de velden.

Read more...

zondag 23 september 2007 : TT Oudenaarde

Ochtendstond heeft goud in de mond , zo zegt men het toch . Bij mij was het eerder ' hout ' na een zwaar dagje werken in de tuin .

Ja mannekes , wat een mega event !! Van bij de start (wie wou) werden de beentjes lekker opgewarmd door schone masseusekes , amai twas goed spul zeg. De inschrijving was ook ne keer iets anders, twas op den bike inschrijven ( beetje zoals bij chrono maar dan wel zonder de vaste tijd ertussen ).

De tocht was echt wel pittig , jawadde er zaten serieuze stroken in . Ook voor de eerste keer de Ladeuze afgedaald ipv omhoog , wel sjiek en gelukkelijk lag hij droog en dat kon je van andere afdalingen nie zeggen ?

Sommige afdalingen lagen er heel gevaarlijk bij waardoor vele valpartijen het gevolg waren . Ook ik kan er alleszins van meespreken, de eerste 30 km gingen heel goed, tijdje afgewisseld met ene van lingier-versluys.

Maar toen kwam mijn keerpunt van de rit. In een snelle afdaling met hier en daar een gevaarlijke vette put de controle over de bike verloren met een platte achterband. Ben in de doorns en de prikkeldraad (met stroom op) 2 meter diep in een weide beland. Tegen dat ik eruit geraakte, ik bleef er precies aanhangen met al die stekkers. Toen ik rechtstond zakte ik dan ook nog eens met de voeten volledig in het slijk. Dan moest ik nog weer zien op het parcour te geraken (2m remember). Ben dan tot aan het einde van de wei gewandeld waar ik juist over de prikkeldraad kon stappen. Aan mijn armen en benen te zien was het precies of ik had een stigmata overleeft.

Vanaf toen bleek dat mijn vertrouwen volledig zoek was en ook het karakter niet meer meewilde, best wel lastig zo'n dipje. Bij de volgende bevoorrading een lekkere redbull gedronken en een doghnut of 3 gegeten (kmoest eigenlijk bij de eerste bevoorrading ook goed gegeten hebben, zo viel mij het later in).

Die laatste 15 km gingen precies al wat beter maar toch nog niet zoals ik het wilde, de val had toch ook mijn linkerknie en heup goed getoucheerd. Maar het karakter was toch al terug.

Ook voor de eerste keer, en hij heeft zijn naam zekers niet gestolen, de Taaienberg beklommen. Hier stonden veel bikers te voet omdat het venijn in de staart zit en op het einde heel veel losse keien lagen waardoor de grip op kleine steek nada was.

Op het einde hebben ze ook nog het technisch stuk langs het Donkmeer meegenomen (blijft echt wel een leuk stuk). Blij was ik om de safety jogger finishlijn te zien.

Bij het aankomen de stunts van onze Wereldkampioen freestyle Kenny Bealy kunnen bewonderen met open mond . Niet te doen wat die allemaal kan. Chapeau voor de vrouw die op de grond lag waar hij ook ne keer enkele minuten aan een stuk stuntjes deed zonder haar dan ook maar een haar aan te raken. Fantastisch.
Lekker douchke gepakt om dan te genieten van een bruine Ename of twee. Nesten aan het werk gezien alsook een resem bv's, de space bikes en vooral de verschillende fietsstanden om van te kwijlen. Mijn hart ging naar een schitterende Endorfin met het gekende schakelsysteem , enkel beetje teveel voor mijn portemonnee (3000a 4000 Euro). Liefhebbers ?

Besluit : zeer mooie pittige rit, tof om zo'n evenement wel eens mee te maken maar voor mij toch ietwat te druk, vooral op het parcour. Het schitterende weer zorgde alvast voor een geslaagd 2e evenement .

Door Pascal aka Moonie

Read more...

zaterdag 15 september 2007 : rode route Houffalize

Telkens er een weekendje met de familie geprogrammeerd staat, gaat de bike steevast mee !
Deze keer zaten we in het dorpje Bourcy, ergens tussen Bastogne en Houffalize. We logeerden er in deze gite : http://www.gitelegrandpre.com/nl/grdpre.htm

Na wat studeerwerk op de kaart passeerde de vaste mountainbikeroute van Houffalize ‘ Rood 4 ‘ slechts op enkele kilometers van onze gite!
Zaterdagmorgen was het dan zover, met z’n drieën maakten we ons klaar (Herman : notoir Flandrien , zie : http://users.pandora.be/deflandriens/index.htm, Berre en ikke) om de 35km lange tocht aan te vatten.

Om 9.15U vertrekken we onder een stralende zon, beetje fris, maar het beloofd een schitterende bike-dag te worden. Na 2.5 Km aanlooproute slaan we rechts af en pikken we in op de route.

De eerste 10 Km gaan bijna volledig langs en op een oude spoorweg, weinig hoogtemeters dus, maar wel een schitterende natuur. Bij ‘ Bois Champsart’ kruisen drie reeën ons pad !! Bij ‘ Bois Rouvroi’ draaien we weg van de spoorweg en worden we bevangen door het machtige landschap : we bevinden ons op het hoogste punt van de tocht (536m) en we hebben een prachtig zicht op de omliggende bossen. Ook roofvogels, waaronder de buizerd en de rode wouw genieten mee !

We hebben nu reeds 10Km afgelegd en van hoogteverschillen nog steeds geen sprake, terwijl de route toch goed zou zijn voor 600Hm ??? Dat beloofd dus .

En idd, eerst nemen we een ferme duik naar beneden, om dan als voorproefje naar het dorpje Cetturu te klimmen. Na enkele honderden meters asfalt gaan we terug off-road en maken we ons klaar voor een steile en spectaculaire afdaling, steken een riviertje over (met brugje) en hup, we zijn weer vertrokken voor een mooie klim !

Ook bij het naderen van Houffalize blijft het op en neer gaan met als technisch hoogtepunt van de tocht een stukje van de beruchte wereldbeker afdaling aan ‘Oll fosse d’outh’ man, man, wat een stukje !!

We dwarsen nu het stadje Houffalize, het is er gezellig druk op zaterdagvoormiddag, en moeten nu natuurlijk terug uit het dal klimmen. Dit wordt een hele mooie klim naar het voetbalveld van ‘Houffa’.

We biken verder, na ‘ Ferme de Neumoulin’ volgt nog een schitterend stuk, eerst een langzaam stijgend pad op wellicht weer een oude spoorweg, dan klimmend en dalend naar het dorpje Boeur. De laatste km’s van onze tocht gaan over brede gravel wegen, op en af en bij ‘ Le laid Bois’ komen we weer bij ons beginpunt van de tocht.

Nu nog enkele 2.5 Km terug naar onze gite, we zien nog een vos wegrennen, en onze tocht zit er op. Na 42 Km met 630 Hoogtemeters à 15km/u avs was het een mooie tocht, zeker niet technisch, maar wel voldoende lastig en altijd in een prachtige natuur. Ook het off-road gehalte mocht er wezen, ik schat zeker 80 à 90%, enkel in de dorpjes een strookje en in Houffa-centrum wat asfalt ! Om nog maar te zwijgen van de bewegwijzering : die is gewoonweg perfect !! Voor en na elke wegverandering bordjes, tussendoor ook genoeg en waarschuwingsbordjes bij het dwarsen van een weg, mooi zo !!

Conclusie : Zeer mooie tocht, de andere vaste routes van Houffa moet ik dringend ook eens gaan rijden !

door Steven (aka Casper)

Read more...

zondag 16 september 2007 : TT Douvrin (Fr.)

Zondagmorgend, 6u15, de wekker maakt een hels lawaai, althans volgens zondagse normen, en we staan klaar om voor het eerst een franse tt te rijden. Douvrin Here i come gierde door mijn keel na het lezen van alle positieve ervaringen van anderen. Met de base Des Wingles had ik al kennis gemaakt van op Google Earth en dat zag er van in de lucht al fenomenaal uit.

Wouter en Koen hadden bij mij thuis afgesproken om samen onze reis naar Douvrin aan te vatten. Nadat ik tot het besef kwam dat ik de route kwijt was moest ik nog snel de route opnieuw opzoeken en opschrijven en dus vertrokken we met enige vertraging richting franse grens. En om in de geheel franse stijl te blijven op vlak van bepijling en orientatie reden we dan ook al tweemaal verkeerd in de aanloop naar Douvrin.

Enfin om 8u30 ongeveer gepakt en gezakt vertrokken we naar de startplaats en omstreeks 9u begon onze TT. We waren er nog niet helemaal uit welke afstand we zouden aandoen, maar mijn verstand zei me enigszins dat ik mezelf niet moest telkens proberen te overtreffen. De tocht die we kozen was natuurlijk weeral meer dan dat ik gewoon ben (50km) dus dan maar de 55km.

Maar enfin, als je zover rijd kan je maar beter zien dat als je thuis komt je het tenminste voelt dat je gereden hebt he ...

In een rustig en strak tempo reden we naar de trappen om op de brug te rijden en je kon netjes langs de trappen op een breed stuk beton omhoog rijden, natuurlijk moest ik afstappen want net voor de top reed ik toch wel op een trap zekers ... nonde. Maar ik voelde dat de beentjes goed zaten en dat was het belangrijkste.

Wat volgde was een 2km lange strook waar Wouter al eens goed de gashendel opendraaide en ik kreeg het wat moelijk en moest lossen. 20m bengelde ik verder en we draaiden een stuk bos in en je kreeg al heel snel een wow-gevoel. De pijn was al meteen weg in mijn benen en ik snelde mee door de vele takken en bomen. Met een piek van 32km/u tussen de bomen dan weet je het wel ...

Eventjes verderop kwamen we weer de baan op en reden we opnieuw langs de vaart op een lange baan. Koen was eventjes achter gebleven door tragere voorliggers maar al snel kwam hij opnieuw aansluiten.

En dan was het SHOWTIME !!! Base des Wingles at our feet en tzal ni gemankeerd hebben. Ik lag weer op kop – tiens – en ik reed met een goed tempo de Base Des Wingles in. Blijkbaar had ik de bepijling van de fransen nog niet helemaal onder de knie want we sneden hier bijna 10km van de track af !!! Gelukkiglijk keerden we terug op onze fietsen – want op de stappen ging moelijk – en we vonden de opening aan een spoorwegovergang waar ik heel mooi en sierlijk tegen de vlakte ging voor een eerste keer. Maar gelukkiglijk zonder kleerscheuren ... voorlopig.

Er was hier veel volk aanwezig en op sommige klimmen moest je blijven wachten eer alles en iedereen gepasseert was. Pas dan kon je de klim inzetten. Op een eerste nijdige klim ging Wouter als eerste maar moest meteen voet aan de grond zetten door een voorligger. Koen en ik wachtten geduldig tot alles voorbij was en we vrije baan hadden. Koen ging vlotjes de berg op en ik volgde. Alleen kwamen er twee onervaren renners tussen mij en Koen te rijden zodat ik al heel snel de voeling met Wouter en Koen mistte. Door hun onoplettendheid moest ik me constant inhouden en bijna reden ze verkeerd voor een klim. Ik moest in de remmen en schakelde nog snel naar beneden maar het was te laat en had te weinig snelheid en stond nog te hoog.
Dan maar uitklikken denk je ... *pwuut* mijn voetplaatje zat los en ik kon draaien en doen wat ik wilde met mijn schoen, ik bleef er inzitten. Het onvermijdelijke noodlot voltrok zich. Een val maar nu WEL met kleerscheuren, letterlijk en figuurlijk, want bijna mijn hele kont hing uit men broek. Allez een helft van de beenhesp dan toch.

Vanaf nu kon het dus alleen maar vlotter gaan. Aangezien we de wind vanachteren hadden nu ... hmmm friskes ... Koen stond me ietsjes verder op te wachten en vroeg zich af wat er gebeurd geweest was. De glimlach op zijn gezicht verraadde veel. Grr. En ook Wouter ‘scheurde’ van het lachen.

‘Met de wind vanachter’ zetten we koers naar het einde van Base Des Wingles en bleven even staan aan het motorcrossparcours om mijn voetplaatje vast te zetten. Ik wou niet nog iemand trakteren op een halve maan. Met een laatste formidabele strook naast een spoorweg lieten we Base Des Wingles definitief achter ons en reden naar de eerste bevoorrading.

En daar ging de organisatie toch wel eventjes me ‘de billen bloot’ want een 50-tal hongerige belgen stonden daar zich te vergapen aan een 50-tal koekjes die in allerijl uit de auto werden getoverd. Voor de rest was er niets meer. Een korte maar verfrissende pauze – al was het al fris genoeg – gaf ons genoeg energie voor de volgende passages.

Het ging van bospassage naar bospassage tot aan de volgende ‘ravito’ en het kwam zeer snel vond ik. Enfin vanaf de tweede bevoorrading voelde ik me dus nog zeer goed en hoopte dat ik nu niet teveel een ‘gat’ moest toerijden. Ik nam meteen resoluut de kop en stoof weg met de Koen en Wouter in mijn ‘gat’. Het werd steeds technischer en technischer en that’s how i like ‘em. Fast and dangerous is gewoon kicken.

Maar niet iedereen kan omgaan met die techniek. Schoonste voorbeeld daarvan was Wouter die een greppel niet meer kon ontwijken en zo tegen een boom smaktte. Ik hoor nog altijd achter mij de gevleugelde woorden “Oh shit, Toeme, *Boenk*” Ik dacht wel dat ze me gingen bijhalen en sloeg meteen een groot ‘gat’. Ik was op toeren aan het komen en ik vloog echt door de singletracks langs het water. Na een 2tal km besloot ik dan toch maar eventjes te wachten en na 2minuten kwamen ze er door. Ik moet dus toch wel serieus doorgevlamd hebben, maar dat heb je met zulke technische en boomrijke passage. Allez ik toch. Ik besef gewoon niet dat ik zeer hard aan het rijden ben. Alsof je niet moe word.

Toen ze er opnieuw bijkwamen zette ik dan toch nog wat de gaskraan open. En ze bleken allemaal goed te kunnen volgen. In gestrekte draf was het dan maar naar de finish rijden ... hoezo finish ? nog maar 44km op de teller van de 55 ... ergens een afslag gemist ? Moet blijkbaar wel zo geweest zijn maar ik zou begot niet weten waar die afslag moet geweest zijn. Enfin de tank was goed leeg want op de parking moest ik ze laten rijden ... ik kon niet meer volgen met hen en ging ‘met de billen bloot’.

Het uithijgen was welkom en al gauw kreeg Wouter de eerste pijnen van zijn klapper. We besloten om het dan hier maar bij te laten. We waren tenslotte meer dan voldaan. Met nog een aprés, of wat er voor moet doorgaan, met Moustache en Fritsie (merci voor het drankske) deden we ons te goed aan de gratis pistolet en drank.

De forumtrein kwam ook binnengestrompeld en iedereen was voldaan, dat zag je. Base Des Wingles was voor iedereen genieten. En je mag er zeker van zijn dat ik hier nog terug kom ! Dan maar terug naar huis met een kontvalling.

Nog wat frieten gegeten thuis samen met de Wouter en dan begonnen aan men namiddagdutje, dromend van Base Des Wingles ... heerlijk !

door Birger aka Q-Bix

Read more...

zondag 2 september 2007 : TT Bléharies (Fr.)

Men schrijve zondag - godbetert een rustdag - dat we Bleharies aandoen. Men zou voor minder mensen aan de schandpaal knallen die terrils, bostroken en weilanden zien zitten op een fleurige zondagmorgen. Deze persoon in kwestie mocht dus meteen beginnen aan de boete en als Jeanne d'Arc waagde ik me aan dit waalse avontuurtje.

Met Bruno, die al stond te turen naar mijn aanwezigheid in zijn straat en de fiets in de koffer, trokken we naar de Steenbakkersheimat Moen om met een hele bende Steenbakkers naar het leutige Bleharies te trekken. Ik was van complete ontreddering van deze tocht - op een zondagmorgen godbetert - vergeten te smikkelen maar gelukkig gaf Bruno me een energiebar. Hopelijk kon hij nog dienst doen eens ik op de fiets zat.

Eens aangekomen in Bleharies was er al tamelijk veel volk op de been. De forumtrein stond al mooi te wachten en na het inschrijven vertrokken we - De Steenbakkers - aan de tocht. Het bleek al meteen dat je je mocht verwachten aan harde ondergrond en vooral veel gedokker over verharde geulen en stenen.

Ik had blijkbaar goeie benen want ik kon zeer gemakkelijk volgen aan de kop en waarachtig bleek ik ook de kop te trekken. Op singletracks doorheen de velden hing een lange sliert bikers achter me te puffen en dat is voor mij een compleet nieuwe ervaring. Straffe energiebars van Bruno moeten menig Steenbakker gedacht hebben. Ook Steven vond al dat het tamelijk straf was wat ik aan het doen was en vroeg of het ik dikke schellen gegeten had, de lolbroek, en dat op ne zondagmorgend godbetert.

Het terrein leende zich wel om een degelijk tempo te rijden al sneuvelden er wel vele banden me dunkt want je was nog maar de ene fiets met panne gepasseerd of er stond al weer een andere ietsjes verder. Mede door mijn tempo had ik weinig aandacht voor wat er rond me heen gebeurde want vraag me niet waar ik gereden heb want ik zou het begot niet meet weten.

Ik weet wel of beter ik herinner of beter ik voel nog die ene steen strook die ons deed schudden van de ene kant naar de andere kant. Ik heb het namelijk over die strook waar men in de walen waarschijnlijk door een verkeerde vertaling van het nederlands naar het frans, treinstenen hadden gesmeten.

Het is niet omdat je in het wielerjargon een 'treintje' kan vormen, je dan ook effectief een 'treinparcours' moet aandoen. En dan al zeker niet op een zondagmorgen, godbetert. Het was nogal een treintje me dunkt want ik hoorde overal geschuif en vooral ook gezucht dat het een lieve lust was. Ik hoopte al heel snel op deze strook dat het volgende station al gauw in zicht kwam en we dit traject achter ons konden laten liggen.

Al gauw kwam een grote groep bij elkaar met een paar forumleden en ik maakte meteen gebruik van de luwte om me eventjes te laten afzakken naar achter om te kijken waar Bruno zat. Bleek dat hij een niet zo beste dag had want hij bengelde al een geruime tijd achteraan. Ik nam al snel mijn plaats weer vooraan in na een paar stroken en kwam weer vooraan.

Toen ik Katrien zag rijden kon ik niet aan de drang weerstaan om ze in te halen. Een unicum voor mij op dit moment want geef toe, als je nog maar 4 maand rijd, dan zal je niet gauw Katrien inhalen. Maar ik hoop dat het beetje per beetje verbeterd. Al gauw begon ik een beetje de rol te lossen want men 'schellen' waren blijkbaar uitgewerkt.

We naderden de eerste bevoorrading en we kregen nog een kasseistrook van jewelste voor de kiezen; Rue Du Bois Delpierre genaamd en 1500meterkens lang. Ik reed er nog een redelijk tempo op - 21/u - maar als ik hoorde dat ze vooraan zaten te knallen tegen 39-40/u trok ik maar bleekskes.

De bevoorrading was meer dan welkom na 22km precies. Met een gemiddelde van 20/u in het eerste uur was dit voor mij meer dan welkom. De benen zaten wel nog redelijk fris maar ik was al weer een mijlpaal verder geraakt. Ik heb de groep zeker 18km kunnen volgen en voorheen was me dit nog nooit zolang gelukt.

Steven was ook blij met de bevoorrading denk ik, want op de kasseistrok bleek dat zijn klikpedaal de dienst weigerde. Bleek dat zijn voetplaatje in de klikpedaal was losgekomen en er zo gelukkiglijk in blee vastzitten. Na wat geknoei en gedrink zetten we onze tocht verder.

Na 2km moesten we ieder onze weg gaan want de splitsing van de 45 en 60+ kwam eraan. Ik en Bruno gingen dus de 45km doen. Ik riskeer me nog geen zotte dingen te doen zoals die 60 km want het zou allemaal een beetje veels te snel gaan denk ik dan. En het bleek ook al een mooi schot in de roos de 45 want we kregen meteen mooie stroken bos en singletracks op ons menu. Een prachtige bosstrook waar je nog echt de humusgrond kan van opsnuiven ... wat wil je nog meer.

Tussen de confetti’s doorlaveren om je baan te vinden is natuurlijk wel wat anders maar goed ... Ik begon steeds beter in het ritme te komen en een 10km voor het einde moest ik soms eens kijken waar Bruno bleef, hij had geen al te goeie dag dacht ik. We schipperden door naar een andere bosstrook en ik zag een Steenbakkers-achtige outfit achter me hangen dus Bruno kwam er klaarblijkelijk opnieuw door en ik kon de gaskraan wat opendraaien.

We vlogen tussen de vele bomen en wortels door en eventjes zag ik de confetti niet meer ... Bruno draaide wel goed af ... maar Bruno ???... da was Bruno niet ... het was klaarblijkelijk iemand anders met een zeer goed gelijkende Steenbakkersoutfit die ik had zitten afpeigeren. Ik kon nu onmogelijk nog proberen te wachten op Bruno want we waren al tenslotte weer 5km verder en het was nog maar een paar km’s. Dus zette ik men draf verder en reed naar de meet met de wannabe Steenbakker.

Even later kwam ook Bruno wel voldaan binnen gereden. Bleek dat hij in de laatste km’s nog wat extra klopkes had gekregen ... en dat op ne zondagmorgen godbetert ... Enfin Bikske kwam ook al binnen en bleek dat Nick een vlokje as in zijn oog had gekregen. Gelukkig zonder erg en dat bleek ook wel toen hij binnenkwam met John en co in zijn zog.

Na nog ne goeien apres in ons kas te gieten en een lauwe worst met mosterd reden we voldaan naar huis. Thuis gekomen ploftte ik neer in de zetel en begon aan men namiddagdutje ...tot 19u ... En dat op ne zondag ... avond !

door Birger aka Q-Bix

Read more...