woensdag 11 november 2009 : TT Bruyelle
Voila, mijn eerste toertocht op Waalse bodem. En ook mijn eerste kennismaking met Steenbakker Steven2. Bedankt Steven voor de compagnie.
Al bij de aankomst in Bruyelle was er een positief gevoel. Mensen van de organisatie hielpen om een plaatsje te vinden voor de auto. Zelfs al was dat, naar mijn inziens, niet altijd even reglementair. Maar soit, de auto stond aan de kant en de fiets kon van de drager. 250 meter verder werden we vriendelijk geleid naar het inschrijvingscentrum. Eventjes rondkijken en ja, daar stond Steven al te wachten. Vlug een eerste kennismaking en dan inschrijven.
Het was nauwelijks 8h30 toen we vertrokken waren. Veel tijd om wat nader kennis te maken was er echter niet. Onmiddellijk een berm omhoog en direct een mooi stukje off road. De regen van de laatste dagen had het er natuurlijk allemaal niet mooier op gemaakt. Maar, ’t is dan ook mountainbiken hé.
Al snel kwamen we in een soort park terecht met een eerste test. Een stevig klimmetje was ons deel. Miserie, miserie, miserie! Mijn ketting sloeg dubbel. Ik had dit euvel al enkele malen gehad maar telkens als de fiets erg vuil was. Nu viel dit nog mee en lap… weer van dat. Uiteindelijk toch boven geraakt.
Stilletjes aan reden we richting het hoogtepunt van de rit: de Steengroeven van Doornik. Hoewel ik hier voor het werk erg regelmatig kom, blijven dit voor mij fascinerende beelden. Eerst een leuk stukje naar beneden (alhoewel, die biker die daar gevallen was op z’n gezicht zal dit niet zo leuk gevonden hebben) en dan de klim terug naar boven. Forse, vrij lange klim maar doenbaar. Vervolgens toertje rond “Carrière du Milieu”. Vlak dat wel, maar vrij zwaar. Ook mijn bike maat zag af want zijn fiets deed niet altijd wat hij ervan verwachtte. Problemen met het overslaan van de ketting. Via de oude weg naar Bergen reden we richting “Carrière d’Antoing”. Die oude “chaussée de Mons” is enkel nog een muurtje om de diverse steengroeven te scheiden. Dan de terils op. Dat lukte vrij aardig tot op een plaats waar het nog eens extra steil werd. Steven was goed weg en lukte deze zware klip. Ik echter, weer ‘tzelfde probleem met de ketting (echt geen uitvlucht omdat ik anders niet boven geraak). Het was niet meer mogelijk om op het binnenste blad te rijden zonder dat de ketting, letterlijk dan, dwars ging liggen. Als het niet per fiets kan, dan maar te voet. Op de terril nog wat rond gereden. Eén lange single track. Echt mooi parkoers! Dan naar de parking van laadschoppen en de dumpers om vervolgens weer omhoog te gaan. En ja hoor, ik stond weer te voet. Hoewel ik op pure snelheid niet veel moest toegeven op Steven!
20 km op de teller en daar rees de eerste bevoorrading voor ons op. Zeer verzorgde bevoorrading en een bike wash! Even bekomen en een beetje bijpraten. We waren al meer dan een uur onderweg maar hadden nauwelijks kunnen spreken tegen elkaar. Het road gedeelte was werkelijk tot een minimum beperkt.
Bike proper, ketting gevet en de innerlijke mens versterkt. We zijn klaar om het vervolg aan te vatten! Rust werd ons echter niet gegund. Een mooie singletrack over een teril met als hoogtepunt een wortelpad door een bos. Amai, hier leer je wel je fiets onder controle te krijgen! Ik had gedacht in het 2de stuk wat meer road te krijgen maar nog maar eens mis. De ene veldweg na de andere. De ene al wat moeilijker dan de andere maar rust werd ons niet gegund.
Na bijna 35 km kregen we een 2de, mooie, bevoorrading. Hapje, drankje, tip van Steven gekregen over mijn ketting probleem (bedankt Steven! Zitten vermoedelijk enkele braampjes op het tandwiel) fiets terug op en alweer een nieuwe veldweg op.
Toen volgden enkele rustige kilometers. We begonnen ons al af te vragen waarom die laatste 10 km er zaten. Maar, onze “gebeden” werden verhoord en hopla, weer het veld in. Even een kleine pitstop voor Steven. Eén van de pedalen was losgekomen en vooraleer de pedalen te verliezen besloot Steven alles netjes vast te zetten. Stilletjes aan begonnen de kilometers in de benen te zitten. Maar ja, het paard ruikt zijn stal en dan kan het altijd nog iets meer. Nog een grapje van de organisatie net voor het einde. Men laat ons rijden tot bijna aan de auto’s en dan hup, weer weg om nog enkele kilometers off road te krijgen.
Aangekomen! Dik 50 km op de teller met een AVG van 17. Voor zoveel onverhard en in die omstandigheden, vind ik dit een mooi resultaat. Ook het begrip vuil heeft een nieuwe dimensie gekregen. Amai, als die fiets maar weer proper krijg, maar vooral , die kleren! ’t Vrouwke zal me graag zien komen.
Daar ik om 12h30 thuis moest zijn, zat een after bike er niet meer in. Afscheid genomen van Steven en beloofd dat we spoedig nog eens samen gaan rijden. De auto in en richting Waarmaarde.
Wauw, dat is mijn omschrijving van deze tocht. Prachtig parkoers, goede organisatie, verzorgde en uitgebreide bevoorradingen. Kortom, alles wat een goeie TT moet hebben. Hiervan wil ik nog meer.
Groeten,
Jemp
Read more...
Al bij de aankomst in Bruyelle was er een positief gevoel. Mensen van de organisatie hielpen om een plaatsje te vinden voor de auto. Zelfs al was dat, naar mijn inziens, niet altijd even reglementair. Maar soit, de auto stond aan de kant en de fiets kon van de drager. 250 meter verder werden we vriendelijk geleid naar het inschrijvingscentrum. Eventjes rondkijken en ja, daar stond Steven al te wachten. Vlug een eerste kennismaking en dan inschrijven.
Het was nauwelijks 8h30 toen we vertrokken waren. Veel tijd om wat nader kennis te maken was er echter niet. Onmiddellijk een berm omhoog en direct een mooi stukje off road. De regen van de laatste dagen had het er natuurlijk allemaal niet mooier op gemaakt. Maar, ’t is dan ook mountainbiken hé.
Al snel kwamen we in een soort park terecht met een eerste test. Een stevig klimmetje was ons deel. Miserie, miserie, miserie! Mijn ketting sloeg dubbel. Ik had dit euvel al enkele malen gehad maar telkens als de fiets erg vuil was. Nu viel dit nog mee en lap… weer van dat. Uiteindelijk toch boven geraakt.
Stilletjes aan reden we richting het hoogtepunt van de rit: de Steengroeven van Doornik. Hoewel ik hier voor het werk erg regelmatig kom, blijven dit voor mij fascinerende beelden. Eerst een leuk stukje naar beneden (alhoewel, die biker die daar gevallen was op z’n gezicht zal dit niet zo leuk gevonden hebben) en dan de klim terug naar boven. Forse, vrij lange klim maar doenbaar. Vervolgens toertje rond “Carrière du Milieu”. Vlak dat wel, maar vrij zwaar. Ook mijn bike maat zag af want zijn fiets deed niet altijd wat hij ervan verwachtte. Problemen met het overslaan van de ketting. Via de oude weg naar Bergen reden we richting “Carrière d’Antoing”. Die oude “chaussée de Mons” is enkel nog een muurtje om de diverse steengroeven te scheiden. Dan de terils op. Dat lukte vrij aardig tot op een plaats waar het nog eens extra steil werd. Steven was goed weg en lukte deze zware klip. Ik echter, weer ‘tzelfde probleem met de ketting (echt geen uitvlucht omdat ik anders niet boven geraak). Het was niet meer mogelijk om op het binnenste blad te rijden zonder dat de ketting, letterlijk dan, dwars ging liggen. Als het niet per fiets kan, dan maar te voet. Op de terril nog wat rond gereden. Eén lange single track. Echt mooi parkoers! Dan naar de parking van laadschoppen en de dumpers om vervolgens weer omhoog te gaan. En ja hoor, ik stond weer te voet. Hoewel ik op pure snelheid niet veel moest toegeven op Steven!
20 km op de teller en daar rees de eerste bevoorrading voor ons op. Zeer verzorgde bevoorrading en een bike wash! Even bekomen en een beetje bijpraten. We waren al meer dan een uur onderweg maar hadden nauwelijks kunnen spreken tegen elkaar. Het road gedeelte was werkelijk tot een minimum beperkt.
Bike proper, ketting gevet en de innerlijke mens versterkt. We zijn klaar om het vervolg aan te vatten! Rust werd ons echter niet gegund. Een mooie singletrack over een teril met als hoogtepunt een wortelpad door een bos. Amai, hier leer je wel je fiets onder controle te krijgen! Ik had gedacht in het 2de stuk wat meer road te krijgen maar nog maar eens mis. De ene veldweg na de andere. De ene al wat moeilijker dan de andere maar rust werd ons niet gegund.
Na bijna 35 km kregen we een 2de, mooie, bevoorrading. Hapje, drankje, tip van Steven gekregen over mijn ketting probleem (bedankt Steven! Zitten vermoedelijk enkele braampjes op het tandwiel) fiets terug op en alweer een nieuwe veldweg op.
Toen volgden enkele rustige kilometers. We begonnen ons al af te vragen waarom die laatste 10 km er zaten. Maar, onze “gebeden” werden verhoord en hopla, weer het veld in. Even een kleine pitstop voor Steven. Eén van de pedalen was losgekomen en vooraleer de pedalen te verliezen besloot Steven alles netjes vast te zetten. Stilletjes aan begonnen de kilometers in de benen te zitten. Maar ja, het paard ruikt zijn stal en dan kan het altijd nog iets meer. Nog een grapje van de organisatie net voor het einde. Men laat ons rijden tot bijna aan de auto’s en dan hup, weer weg om nog enkele kilometers off road te krijgen.
Aangekomen! Dik 50 km op de teller met een AVG van 17. Voor zoveel onverhard en in die omstandigheden, vind ik dit een mooi resultaat. Ook het begrip vuil heeft een nieuwe dimensie gekregen. Amai, als die fiets maar weer proper krijg, maar vooral , die kleren! ’t Vrouwke zal me graag zien komen.
Daar ik om 12h30 thuis moest zijn, zat een after bike er niet meer in. Afscheid genomen van Steven en beloofd dat we spoedig nog eens samen gaan rijden. De auto in en richting Waarmaarde.
Wauw, dat is mijn omschrijving van deze tocht. Prachtig parkoers, goede organisatie, verzorgde en uitgebreide bevoorradingen. Kortom, alles wat een goeie TT moet hebben. Hiervan wil ik nog meer.
Groeten,
Jemp
