zondag 18 mei 2008 : TT Beuvry (Frankrijk)

Vandaag zouden we nog eens in actie komen... Eindelijk! Sinds 28/04 niet meer op den bike gezeten omwille van een valpartij tijdens de "Ride For Help" in Zwevegem.

De ribben waren redelijk zwaar gekneusd en na het nemen van foto's bleek er gelukkig niets gebroken of gebarsten te zijn. Ik mocht dus, als ik mezelf goed genoeg voelde, weer biken. Ik voel me daar nogal rap goed genoeg voor... :-)

Ik heb het me vandaag geen twee seconden beklaagd dat ik zo vroeg uit mijn bed gekropen ben. Om 6u05 opstaan op een zondag, het is niet voor iedere week...
Om 6u40 bij Yoerik, den bike inladen en dan op weg naar het Franse Beuvry, dicht bij Bethune. Onderweg wou ik nog een boterhammeke eten dat ik 's ochtends klaargemaakt had. Jammergenoeg had ik ipv van mijn koekebrood de oude boterhams voor de kippen mee...
Soit, een droog wafelke van Yoerik dan maar.

Eenmaal aangekomen in Beuvry, bleek het daar al een gezellige drukte te zijn. Na een plaatselijke op een rond punt samen met andere vlamingen (dat komt ervan door mij te volgen...) toch aan den départ geraakt.

Na de inschrijving nog effen wachten op John, Rik en Bruno om dan op weg te gaan. Ondertussen kwamen meer en meer vlamingen aan, waaronder ook onze medesteenbakker Siegfried die iets verder dan kwam aansluiten bij ons. Hij twijfelde... kortere afstand of de grotere afstand? Hij is immers niet zo'n grote fan van terrils en vooral niet echt van de afdalingen... Toch maar de grote tocht genomen onder onze aanmoedigingen.

Daar waren we dus op weg... Ik verlande al tot de eersten terril. Na wat draaien en keren en bitter weinig verhard kwamen we bij de eerste bult... Allez, hier was het nog een bultje, die van Verquin. De eerste afdeling die we ter verwerken kregen was er direct ook eentje die wat duidelijkheid schiep rond wat er nog volgen kon. Effen ver achter het zadel hangen, een beetje door de knieën en de bike zijn werk laten doen. Zeker niet versteven op den bike zitten, anders lig je er gegarandeerd.
Hier bleek al dat de schijfremmen hier toch wel hun nut zouden bewijzen. In combinatie met de bredere band die ik oplegde in plaats van de 1.5 winterband...

John bleek gelijk te krijgen, het zou een schitterende tocht worden. De ribben voelden hier en daar wel een beetje ambetant aan, maar ik zou het wel volbrengen.

Ondertussen werd ook duidelijk dat een aantal stroken toch ook wel redelijk smerig lagen. We zouden weer vuil zijn tegen de middag. Dienen ondergrond in deze steengroeves en terrils is toch niet te onderschatten.

Ondertussen waren we een tiental kilometer ver en hadden we al twee beklimmingen gedaan. De zwaarste moesten echter nog komen. We hadden immers alleen nog maar Verquigneul gedaan en Verquin.

Nu was het richting Mazingarbe... Op onze rechterkant zagen we de skipiste van Noeux Les Mines waar we natuurlijk niet op mochten... Wa zou da nie geven. De oude spoorweg richting Mazingarbe was het moment om nog eens door te geven en het gaspedaal iets verder in te duwen. Ondertussen was Siegfried ietske achterop geraakt en werd het efkes wachten geblazen. Ook John had blijkbaar last van de tegenwind. Yoerik liet het niet aan zijn hart komen en bleef lustig doortrappen, tot we beslisten om efkes te temporiseren.

We kwamen dan plots temidden een leefgemeenschap van zigeuners die toch een nogal grote vuilen boel achterlaten... Soit, we lieten het de pret niet bederven. Ook deze beklimming werd op het gemak gedaan, want het zwaarste en mooiste van de tocht moest nog komen... Hier begon mijnen achterderailleur nu en dan raar te doen. Mijn ketting blokkeerde en trok den boel mee. Bleek het na gans Mazingarbe gedaan te hebben gewoon een te lange ketting te zijn.
Ondertussen had ik wel Siegfried een duik zien nemen en was ikzelf ook een tweetal keren in de struiken beland.
Op het einde van den dezen dan maar een stuk ketting uitgehaald...

En dan...

De tieten van Loos en Gohelle, een klein stadje bij Lens. De bulten zijn meer dan gekend in het vlaamse MTB milieu, het is echt een droom om hier te biken... Kijk maar hier...

Hier werd het puur genieten van begin tot einde. We kozen echter wel voor de 45 km hier, we hadden dus een luske minder van een 5 tal kilometer. De beklimming van de bulten begon hier dus pas echt. Als je van beneden naar bovenaan keek zag je ze hier en daar toch fameus puffen zunne... Nie normaal... Wa zou da gaan geven?

Bij het eerste stuk effen moeten afstappen, maar aangezien de anderen het konden, moest ik het ook kunnen. Ik had wel ietsken achterstand maar begon beetje bij beetje dichterbij te komen. De afdalingen op de randen zorgden er dan voor dat ik weer dichter bij John kwam en hem voorbij ging. Siegfried had mij laten passeren vooraleer we aan de afdaling begonnen. Yoerik was als rasechte daler niet meer bij te halen.

Bij het draain en keren in het bosje na de afdaling ging ik John dus voorbij, maar iets later ging hij mij weer voorbij door een stuurfout van mijnentwege... Nog ne keer... Effen naar beneden gegleden op een boordeke.

Dan nog ne keer pal recht omhoog en tot mijn verbazing stond Yoerik daar stil... Kramp, ging dus niet meer... Da klein stukske klimmen was dan ook echt heel steil... Weinigen reden tot boven... John probeerde nog, maar de laatste paar meters waren er teveel aan.

Nog effen wachten op Siegfried en dan weer op weg... Wat draaien en keren boven en dan weer een fameuze afdaling die ik wijselijk te voet deed, net als Siegfried en John. Yoerik probeerde, maar ging tegen de grond in het steilste stuk...
Na deze strook recht naar beneden sprongen we weer op onzen bike en was het puur genieten tot aan de tweede bevoorrading.

Na een deugddoende ravito ging het dan tot aan den arrivée. John gaf er plots een fameuze lap op. Daarna was het nog even aan Yoerik, maar dat bleek één van de laatste stuiptrekkingen. Ook Siegfried kwam plots uit het niets en draaide de gashendel nog eens goed open. Dit duurde echter ook maar een paar honderd meter meer... Ook blijkbaar de laatste snukskes voor het definitieve einde...

Ondertussen zaten John en ik dus alleen... Aan de bevoorrading had ik gehoord dat het nog een 7 tal kilometer was. 7 kilometer gas geven, da moest lukken... Het bleken echter heel wat meer dan 7 kilometer te zijn, het was nog het dubbel.
De gas bleef echter open tot op het einde en John nam niet meer over... Slimme zet of niet beter meer kunnen?

Op het einde kregen we nog een bultje te verwerken die nog effen pijn kon doen. We konden het echter nemen in snelheid, maar het beet toch zunne... Voor John was het echter net iets van het goede teveel..., maar den arrivée lag juist achter het "bergske", dus niet getreurd...

Heel content dat ik weer den bike op kon vandaag en heel content van de benen. Het drie weken stil liggen heeft niet echt negatieve gevolgen gehad bleek vandaag... Leuk, heel leuk...

Allez, op naar de Herdermarathon van volgende week en de 103 km... De week erop naar Beuvrages en dan op 7 juni de 100 of 130 km op de regiotour en we zitten weer op schema voor deze zomer...

door Nick

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Merelbeke

Voila ze, mijne proza is klaar.

Zaterdagmorgen heel laat vertrokken, door omstandigheden, naar Merelbeke met de bedoeling om een 60-tal kms te rijden.
Echter, ter plaatse aangekomen - na wat zoeken, wegens wegenwerken in de omgeving van de startplek - om 9h55, was er nog de mogelijkheid te starten voor de twee grote afstanden.
En aangezien ik vandaag eens met niemand rekening moest houden, heb ik me ingeschreven voor, jawel….. , de 110km.
’t Was warm, erg warm en ik zou wel zien hoe het me onderweg zou vergaan.
De splitsingen waren, volgende de beschrijving ter plaatse een beetje verdeeld over het parkoers, maar ze hadden alles in tekstvorm gegoten, er was dus geen kaart met het parkoers.
Als de 110 niet ging, zou ik nog altijd kunnen kiezen voor de kortere afstanden, dacht ik....

De eerste kilometers waren wat je kan noemen een vlakke aanloop met behoorlijk veel off-road tussen merelbeke en gavere, in de wijde omgeving van de schelde. ’t Was genieten van de schaduwplekken onderweg, want de zon was genadeloos aan het branden (getuige daarvan de stukjes vel die ik niet genoeg had voorzien van zonnecreme Embarassed ).
Naarmate we Gavere aan het naderen waren was het parkoers aan het overgaan naar glooiend, met hier en daar een toch wel fikse afdaling.
Ondertussen was de eerste bevoorrading reeds gepasseerd, en behalve wat droge cake en een of ander soort sportdrank was er niet veel keuze meer (al kan dat ook aan het late startuur gelegen hebben).
Vanuit gavere verder getrokken richting Mater, om dan tenslotte via talrijke krieren en prachtige singletracks in de zwalmstreek terecht te komen.
Wat volgende was een opeenvolging van klimmen en afdalen, met tot de verbeelding sprekende beklimmingen als de molenberg (waar ik twee “ koersjanetten” den indruk heb gegeven dat ze stilstonden halverwege de beklimming Twisted Evil ), de leberg en een dubbele beklimming van de berendries, waar de organisatie er toch in was geslaagd om wat modder in het parkoers te krijgen. Alle beklimmingen vlot kunnen rijden, de benen waren blijkbaar goed. Enige spelbreker was een kanjer van een boom die zich dwars over het parkoers had genesteld waardoor je noodgedwongen voet aan de grond moest zetten en over den boom klimmen.
Ondertussen was er een probleem Confused opgedoken met mijn middenblad vooraan (een van de bevestigingen was losgekomen en het blad stond scheef, waardoor ik de nog enkel kon kiezen tussen de grote of de kleinste plateau. Op een paar pittige beklimmingen na zou ik de rest van de rit dus op de grote plateau afwerken.
Verder passeerden we in dorpen als Elst, michelbeke, st-maria-horebeke, st-kornelius-horebeke, st-goriks-oudenhove, zegelsem, zottegem, strijpen… enz. Na dik 2,5 uur fietsen en een niet meer bij te houden resem beklimmingen en afdalingen kwam de twee bevoorrading eraan. Meer dan hoog tijd trouwens, want ik zat al een 5-tal km’s zonder drank, en dat hou je bij dit weer niet lang uit.
Met de tweede ravito was ook het zwaarste gedeelte van het parkoers voorbij, althans dat dachten ze aan de bevoorrading.
Tussen de tweede en de derde bevoorrading werd het parkoers weer glooiend, met de uitlopers van de zwalmstreek. Onderweg een duo opgepikt dat van zwalm afkomstig was.
Bij de derde bevoorrading kwamen de 40, de 60, de 90 en de 110 weer samen, om dan gezamenlijk via vurste (met nog enkele korte klimmetjes) richting merelbeke te rijden. Ondertussen de mannen van zwalm achtergelaten.
De laatste splitsing moet vlakbij merelbeke geweest zijn, maar hebben ons (de 60 en de 110km) daar nog een 20-tal kms laten in de buurt van lemberge en gontrode laten rondcrossen, op voornamelijk verharde paden, met hier en daar nog een kriere en af en toe een beetje schaduw Razz om dan uiteindelijk de allerlaatste kms tussen de villa’s van merelbeke af te werken.

’t Was een mooie ervaring, en dit is zeker voor herhaling vatbaar, toch in deze omstandigheden.

Op mijn tellerke stond uiteindelijk 115km, en ik zat 5 uur op de fiets.


Door Philippe

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Hertsberge

Gezien meerdere Steenbakkers op zaterdagochtend naar Hertsberghe gingen biken, en ikzelf niet direkt goesting had om weeral vroeg op te staan na een hele week de ochtendploeg gewerkt te hebben, besliste ik om in de namiddag te starten.

Geen enkele collega Steenbakker had er goesting om in volle zon te starten blijkbaar, maar de vele bossen zouden voor de nodige verkoeling zorgen !

Omstreeks 13.40 aangekomen ter plaatse, vlot ingeschreven ( elektronisch, jawel ) klaargemaakt en tegen 13.50U de bike op.

Na enkele kilometers diende zich reeds de eerste off-road strook aan, een toffe slingerende single-track door prachtige bossen.

Na een tiental Km haalde ik een vriendelijke bikester in reden verder samen tot aan de eerste BV waar alles voorhanden was!

Het tweede deel van de tocht waren vooral lange off-road dreven in de bossen en velden rond Beernem – Wingene en vooral de lange off-road stroken langs een kanaal waar ook een jachthaven gelegen is. Net na dat stuk even misreden, en toen m’n bike-compagnon voor 1 dag efkes doortrok en zich nadien in het zog zette van 2 ‘laagvliegers’ moest ik passen. Op eigen tempo verder biken was de boodschap, maar wat verder liet ze zich terug uitzakken tot bij mij en reden we samen met nog wa bikers uit het Brugse en een Brigandbiker verder. Toen een bij efkes het ‘decollete’ van onze bikester bezocht, stopte ze om eventjes te bekomen, maar aan de 2de BV kwamen ze terug aansluiten en bleven we de rest van de tocht samen!

We kwamen aan na 65Km biken en reden er 2u20’ over, goe gefietst zou ik zeggen.

Hertsberghe, bedankt voor het mooie parcours.

Dan nog enen gedronken, die leffe smaakte hoor en dan tevreden terug naar Moen !

Aan de bikester uit Meulebeke : bedankt voor het aangename en charmante gezelschap !



Tot de volgende

door Steven

Read more...

zaterdag 10 mei 2008 : TT Reningelst

De TT van Reningelst is een van de minst bekendste TT’s in Heuvelland, maar voor mij persoonlijk de beste qua parcours. Hij stond zaterdag dan ook weer op de agenda. Bij mijn aankomst in Reningelst waar de uitgebreide parkeermogelijkheid verraadde dat het weer geen overrompeling zou worden, stond Steven2 al in de zaal te wachten. Enkele forumbikers stonden vertrekkensklaar, maar zouden we nog wel eens terugzien op de bevoorrading. Kort daarop arriveerde ook Pascal. Na nog even vruchteloos te wachten op Philippe (op het laatste verhinderd) en Birger dan met zijn drieën vertrokken met ook nog Fritsie van het forum bij ons.

Het voordeel van deze TT is dat je meteen in het Heuvelland zit. De aanloop bestond uit de beklimming van de Sulferberg, de minste van alle molhopen uit de buurt. Na nog wat opwarming op de weg naderden de Rode Berg en de Vidaigne. Hoewel de klim niet zo spectaculair is, ben ik al altijd zot geweest van die passage. Prachtig zicht! Kort hierna zijn we ergens Fritsie kwijtgeraakt. Veel recuperatietijd was er niet, want de Zwarte Berg verscheen voor de eerste keer in het vizier. Alle offroadstroken lagen er kurkdroog bij.

Daarna reden we een hele tijd net over de Franse grens richting Abele. Het parcours werd onderbroken door een paardenpiste die er uitzonderlijk droog bij lag en heel wat stof deed opwaaien. De piste is niet meer dan een speeltje waar vooral Pascal niet meer op te houden was. Het was zijn eerste tocht na twee maanden inactiviteit, maar dat was er nauwelijks aan te zien. Hoe sneller hij reed en hoe beter hij klom, hoe sneller de moraal van Steven2 zonk. Na de piste passeerden we Abele waar verrassend geen bevoorrading stond. We reden door naar de oude spoorwegroute die ons naar de voet van de Catsberg leidde. Ondertussen was ons groepje een heel rekbare elastiek geworden met toch heel wat verschil tussen iedereen. Bij de Cats werd er gehergroepeerd, maar bij de klim werd het opnieuw ieder op zijn tempo. Aan de eerste klim (langs het kerkhof) kwam maar geen eind. Bijna boven werden we nog de technische beklimming opgestuurd tot aan het klooster. Daarna opnieuw naar beneden voor de beklimming van de achterkant met het steilste stuk en eindelijk de bevoorrading op de top van de Cats. Daar aangekomen stond Pascal al een tijdje in gesprek met Fritsie en Traxer die voor ons vertrokken was.

Na de Cats afgedaald te hebben, ging het via de klassieke offroadstukken richting Boeschepe en Berthen waar we in volle snelheid het dorp verlieten. Hoewel de tocht uitblinkt qua parcours, kan dat van de bepijling niet echt gezegd worden. Die was wat zuinig aangebracht en niet altijd even duidelijk. Dat werd hier duidelijk. Met een tiental bikers vanuit Berthen naar beneden gevlamd en daardoor een onduidelijke pijl niet gezien,wat voor een bijkomende kilometer zorgde. Nog een geluk dat alle offroadstroken genummerd waren (49 in totaal), zo werd de afslag die we gemist hadden, toch iets gemakkelijker om terug te vinden.

Daarna kwamen we aan bij de tweede bevoorrading (met chocoladewafeltjes in de blakende zon, die na een opmerking van een ‘wijze biker’ toch beter afgeschermd werden). Ondertussen werd duidelijk dat het weer een stralende warme dag zou worden. We zochten al vlug eventjes de schaduw op. De afdaling daarna verliep onder de bomen en was lekker verfrissend. Er volgde ook nog een leuke afdaling met trapjes die ik zelfs aankon.

Ondertussen kwam de Zwarte Berg in het zicht. Hier werd het rode baksteengravierpad beklommen richting trappen. Kort daarna volgde de splitsing. Pascal was toen al voor, maar zou door tijdsgebrek de 55 doen. Steven2 en ik waren vertrokken met de 75 in gedachten, maar in de kilometers voor de splitsing waren we elkaar al aan het bewerken om ook op de 55 af te slaan. Geen van beiden wou echt toegeven dat hij dat wou, maar uiteindelijk toch samen besloten om af te slaan. Het mooiste hadden we toch al gehad. De extra lus ging gewoon richting Kemmelberg. Bovendien zaten mijn gedachten al volledig bij het zonnig terras dat op ons stond te wachten met daarnaast die prachtig gestroomlijnde Vedettglazen en witschuimende kraag.

We zaten al aan kilometer 52 en dachten er snel te zijn, maar eenmaal over Loker City werd duidelijk dat we nog wel wat voorgeschoteld zouden krijgen. Offroadzone 4 leidde ons opnieuw naar de Rode Berg voor een mooie beklimming naar het parkeerterrein. Daarna volgde een minder gebruikelijke afdaling en ging het richting Scherpeberg. Deze werd volledig uitgemolken met zelfs een stuk dat ik nog nooit gedaan had. Ondertussen liep onze kilometerteller steeds verder op. Bij 62 zagen we Reningelst Kerk in de diepte liggen, maar de organisatie had nog een laatste verrassing in petto. We werden afgeleid naar een laatste offroadzone bergaf.

Met 64km op de teller kwamen Steven 2 en ik toe waar we opgewacht werden door een heel nest TOF-ers die aan de inhoud van de tafel daar al lang zaten, maar geen Pascal te vinden. Hij kwam even later toe. Hij had zoals nog wel meer bikers de splitsing niet gezien en op de derde bevoorrading toegekomen. Daarna had hij de Kemmel links laten liggen om met 71km in Reningelst toe te komen.

Daarna volgde de après in de zon met de Vedetts (of een bruine Maredsous als u dat wil), een mooie afsluiter van een al even mooie en ondergewaardeerde tocht. Rond 13.00 nog maar zo’n 420 bikers! Na het vertrek van Pascal en Steven2 me gaan douchen en in de tweede ronde van de après beland toen Fritsie, Katrien20, HanZi en nog enkele andere bekende en minder bekende forumbikers arriveerden. Rond 14.00 ook nog Steenbakker Wouter zien vertrekken. Hij zag het nog volledig zitten om de 80 in uiterst zonnige en warme omstandigheden te rijden. Pas eventjes voor 15.00 terug huiswaarts vertrokken. Vanavond nog naar een BBQ, wat moet een mens meer hebben op een zaterdag…


Door Siegfried

Read more...

zondag 04 mei 2008 : TT Wingles (Frankrijk)

Zondag*geeuw*morgend 06:00 zegt de wekker en mijn fiets ligt al x-aantal uur ongeduldig te blinken op mij in de auto.
De beentjes voelen niet al te schitterend en al snel denk ik terug aan mijn 'day of shame' van vorige week.
Notabene de eerste van dit jaar was dat, wat een giller was me dat. 33km gebold en als een oud manneke van de fiets gekropen.
Het zou me nu niet opnieuw overkomen want ik had voor maatregelen gezorgd.
In de frigo lag een vers bord spaghetti met spinazie en zalm op mij te wachten en ja het doet menig maagje borrelen van wansmaak, maar ik kon het wel pruimen dat bordje.
Nog een Sultana koek achter de kiezen geslagen en wat vloeibare yoghurt en ik was er klaar voor.
Ik had afgesproken met de mannen van het moutainbike.be-forum, beter bekend van reputatie dan van gezicht, althans voor mij dan toch.
Ik herkende Fritsie, Traxxer en Moustache. De rest was voor mij al even onduidelijk dan het gevoel in mijn benen.
Nadat we op de parking langs de E17 nog een kleine avant-velo hielden - je hoe moet je het anders noemen - trokken we 'en masse' het Franse grondgebied binnen.
Na een dik half uurtje kwamen we, na wat dorpelijke sightseeing, terecht aan de startplaats.
En de sfeer zat er al meteen goed in.
Iedereen kreeg ogenblikkelijk de lach op het gezicht als we nog maar begonden te denken aan wat voor moois op ons lag te wachten.
Eén grote speeltuin, voor volwassenen, maar wat een leuk aantal speeltjes! Met Loos, Wingles en Mazingarbe als hoofdattracties.
De fietsen waren in heel snel tempo uitgeladen en al ietsjes verder stonden mijn collega Steenbakkers al te wachten.
Alhoewel, nog niet iedereen had de weg gevonden.
Berre en Casper lieten nog op zich wachten, maar het werd al laat en ons ongeduld was onhoudbaar.
Steve, John, Bart en ik vertrokken dan alvast en zouden ze wel tegenkomen op de eerste ravito.
We waren nog maar een 500m verder of John herkende de auto van hun al aankomen.
Hij keerde dan terug om hen te verwittigen en wij wachtten dan maar. Maar dat duurde en dat duurde en ik hield het niet meer.
Mijn benen wilden rijden. En ik wou zo snel mogelijk weten waar ik aan toe was.
Ik was toch de minste van ons allemaal dus ik liet Steve en Bart alleen wachten. hebzuchtig i know, maar hier geld niet de wet van de sterkste of slimste.
Hier ben je goed of niet. En een voorsprong kon ik wel gebruiken.
In een gestrekt tempo begon ik er aan mijn eentje dan maar aan.
Met 23 km/u op de teller vlamde ik naar de eerste stoffige boerebaantjes. Met ik denk 'veeteeteetje' in mijn zog, maar ik ben niet zeker of hij dat is.
Ik zal hem de 'Jartazi'-man maar noemen.
Toffen tip, en ik trok maar door op die stroken, ik had een gevoel in mijn benen, man, zo licht als een veertje waande ik me.
Pas na 16 km haalden Steve en Bart, gevolgd door Berre, Casper en John mij in, nadat ik eerst de Jartazi-man had moeten laten gaan met de rest van het mountainbike treintje.
Dat gaat me nu toch wel nog veels te snel.
Dus opnieuw op mijn eentje aangewezen.
Bart en Steve kon ik nog bijbenen tot in Loos.
En het begon al met een sisser. Opstropping tot en met en noodgedwongen onze voet aan de grond moeten zetten.
En als we dan al goed en wel vertrokken waren, besloot Steve even Cheetah uit Tarzan te immiteren en zocht de eerste de beste tak dixit boom op om zich aan vast te klampen, terwijl zijn flitsende bike een struik 3m lager opzocht.
Bart trok al snel het voortouw in de technische stroken, met ik in zijn zog en Steve daarachter.
En daar kwam Loos.
*slik*
Eventjes slikken want dit had ik nog niet meteen gezien.
Helling met een gemiddelde stijgings% van om en bij de 17-18%. Niiiice :)
Mijn benen moesten en zouden stand houden en ik was niet van plan om op te geven.
Het lukte en ik reed naar boven, maar man was ik blij dat ik boven was ...
Daarna volgde een spectaculaire en zeer technische afdaling op een richel van jah, net geen meter breed denk ik.
Kicken !
Maar ik voel toch wel dat dit met V-brakes niet voor mij is.
Geef me schijven en ik zal wel sneller naar beneden durven te gaan :))
Na deze afdaling kwamen Berre en casper samen met John, mij en Steve vergezellen.
In het bos hierna was het afzien en vooral veel stappen.
Sommige stroken lagen echt spekglad. Gelukkiglijk was dit maar een klein stukje bos en we kwamen na een goeie km er opnieuw uit.
Wat verderop stond Bart op ons te wachten en gezamelijk zetten we onze tocht verder.
In een klein stukje speeltuin reden Bart samen met John en Berre weg van ons drietal en in de aanloop naar Mazingarbe reed Casper jammer genoeg lek na een onoplettendheid.
Hij reed pardous in een open stuk asfalt te midden de weg.
Steve wachtte bij hem en ik reed verder omdat ik wist dat ze me toch even later zouden oprapen.
Ik wilde zo lang mogelijk In de Steenbakkers colonne rijden want met nog maar 20km op de teller ging het een ellendig lange tocht alleen worden.
Mazingarbe kwam meteen iets vederop en had al meteen een mooie verassing klaar.
Meteen bij het opdraaien, net na een heuveltje, knalde je in een badje dat je verwelkomde.
En gelukkiglijk was dit het enige nattigheidje op deze terril.
Amper goed en wel op het terrein kwam er opnieuw een verschrikking van jewelste.
De klim was lastig en zeer steil, naar mijn gevoel was hij veel steiler en was - met die greppel in het midden - ook technisch een moelijke klim.
De rest van deze terrils was om je vingers van af te likken.
Kronkelend door bossen, plassen, snelle wegjes, een steile afdaling dan een korte knik naar rechts en opniew in een strook bos heuvelachtig en snel.
Eens we hieruit waren was de eerste Ravito daar.
Nog altijd had ik geen Steve of Casper in mijn spoor dus ik heb er wellicht wel mooi de pees opgelegd voor mezelf in dat bos.
Na een goeie 5-8 minuten kwam Steve en Casper dan toch in zicht en na een korte versnapering van 10 minuten vertrok ik alvast in de achtervolging op Steve die iets eerder was doorgereden.
De rest van de bende kwam achter me aan en al heel snel hadden ze me te pakken, nadat ik noodgedwongen voor een rood licht moest surplacen.
Aaargh !
Ik moest snel de rol lossen want ik wou op mijn eigen tempo verder rijden, maar ik bleef ze toch gedurende een 5-tal km in het vizier houden.
Even leek het er op dat ik ze opnieuw ging bijbenen, en wat voor huzarenstukje ging dat zijn. Op een zeer lang recht stuk knalde ik tegen 30/u door de smalle doorgang en zag ze.
Maar helaas ik kwam niet meer dichter dan 30 seconden.
Op het einde ervan was er zo weer een lastige slagboom waar je moest overkruipen, hatelijk als je in je ritme zit.
Ik kreeg het gezelschap van nog twee andere Belgen, wie weet ik niet en als we op, ja wat was het, een soort van 'park' 'terril' achtige gebied kwamen, reden we even verkeerd.
snel draaien en dan maar en meteen naar boven knalle.
Jajaja de benen zaten nog altijd goed.
Wat een verschil met vorige week!
Letterlijk en figuurlijk van de hel naar de hemel.
Op dit stukje terrein was er daar een klim in, mijn botten geraard ! Niet lang, misschien 15-20 meter, maar mannekes lief toch.
Ik denk dat mijn GPS hier aanduide 27% ! Ik hokkerde en dokkerde en slingerde me naar boven, ik wou niet breken in deze TT.
En breken deden we ook hier niet.
Na het verlaten van dit stuk kwam al heel snel de tweede Ravito, we tellen 36km ver op de teller en iets te dichtbij vond ik.
Al had ik dat gevoel want ik vond van mezelf dat ik tussen deze twee ravito's heel snel gereden had.
Misschien zelfs iets té snel. Bijna 19/u gemiddeld.
Berre, John en Casper stonden daar al te blinken op de tweede ravito :)
Het ergste was voorbij, daar was ik zeker van.
En nog 15 km te gaan, en mijn persoonlijk record van 47km was overschreden. Tevens ook gereden in Douvrin met 'de blote hespe'.
Het olijke drietal liet me nog wat uitrusten maar na een minuut vertrok ik er ook opnieuw aan.
Mijn benen waren nog altijd super.
Met het trio in de verte, liet ik me vergezellen in een kopgroepje van 5.
Snel tempo en ik wou me niet laten kennen.
En ik denk dat ik me hier heb doodgereden.
Maar de verleiding was TE groot met zulke grote benen.
Na 40-43 km kreeg ik de klop. Drinken hielp niet meer en de benen begonnen toch wel zwaar te worden.
Hopelijk was mijn voorspelling juist dat we het zwaartse gehad hadden of ik kon weggevoerd worden.
In het daarop volgende speeltuintje-parkje moest k voet aan de grond zetten door een voorligger en verloor ik de voeling met de groep.
Einde achtervolging en opnieuw op mezelf aangewezen.
Er kwamen lange rechte grindwegen, die trokken recht naar Wingles.
Ik heb hier wel 4! mensen met lekke banden zien staan.
En ook hier waren er vandalen aan het werk geweest. Ik zag op een bepaald stuk pijltjes aan flarden liggen.
Toch triestig.
Aan de lange rechte stukken bleef maar geen eind komen.
En eventjes consternatie in mijn bovenkamer toen ik op de grond 'Arrivee' zag geschilderd staan O_o
Het was geen fata morgana maar wel een beschildering in bijna net dezelfde kleur, maar welliswaar nog van een andere TT.
We hadden immers Wingles zelf nog niet gehad.
En ik kon Wingles wel meer dan ooit gebruiken.
De renners sneldden me voorbij, Krierecrossers en Raketmannen a volenté. Ook zij reden even verkeerd net zoals ik.
Een pijl die bijna was weggeschuurd was zo slecht zichtbaar dat ik me afvraag hoeveel er daar ipv rechtsaf, rechtdoor zullen gevlogen hebben.
1 renner sprong me wel in het oog. Normale schoenen, wollen! kousen of alleszins geen dunnen, en korte broek.
Hij snelde me voorbij samen met die krierecrossers.
Na een paar km verder op, net voor Wingles raaptte ik hem op. Mijn eerste lijk van de dag.
En blijkbaar niet de enigste!
Niet alleen ik had een klopke gekregen maar nog velen voor mij.
Wingles voor de kiezen en meteen indraaien aan het quad-terrein.
De tegengestelde richting als we in Douvrin gedaan hadden.
Bekend terrein voor mij dus ik wist precies waar ik moest versnellen en waar ik moest doseren.
Het was nodig.
De teller stond al ondertussen op 53km en ik begon te verkrampen.
De aankomst mocht al snel gaan komen nu.
Nog wat spoorwegen oversteken hier en daar, wat slingeren en eindelijk !
De parking in zicht.
En de andere Steenbakkers stonden te wachten.
Ik was zo content van mezelf dat ik dit gedaan had.
Wingles heeft me nu nog nooit ongoocheld.
Het doet iets met me. Maakt een soort beest in me wakker dat vergeet dat ik nog benen heb.
Na een hotdog te hebben verorberd en mijn welverdiende pint achterover geslagen te hebben, volgde ik het spoor van Traxxer opnieuw naar huis.
Welvoldaan en moe, meer moet dat niet zijn.

Stats :

Tijd : 3u45min
Afstand : 56.7 km
Gemiddelde : 16.7 km/u
Max. Speed : 42.6 km/u
Hoogtemeters : 605 m

Door Birger

Read more...

donderdag 01 mei 2008 : La Wissantaise (Frankrijk)

Bij mijn weten als enige steenbakker in Wissant gereden (en 'k had dan nog mijnTOF-tenuetje aan :wink: ) Bij deze een relaas om u te doen watertanden of om aan de regenhaters te tonen dat ze misschien de juiste keuze gemaakt hebben.

Na Katrien20 (na twee maanden blessure haar eerste TT en je moet nu eenmaal iets rijden als eerste TT, waarom niet een marathon in Wissant?)opgepikt te hebben in een alsmaar meer stralende zon richting Frankrijk vertrokken. Eenmaal Calais naderde, verschenen daar ook alsmaar donker wordende wolken en in Wissant was het zo ver : gieten! Daarna beterde het wel, maar pas na 36km stopte het eindelijk met regenen. Daarna fantastisch weer en zowaar een verkwikkend zonnetje.

Met enkele forumbikers vertrokken, maar al na enkele kilometers moeten laten gaan. Niet dat ze zo snel reden, maar toch te snel voor mij. Raakte niet meteen opgewarmd door de regen en doordat de zwaarste stukken toch wel in de eerste helft zaten. Al direct enkele kuitenbijtertjes en zeer lange geleidelijke klims. Dat stuk bij Cap Gris Nez was zalig, waar o zo zwaar. Daar er een eerste keer afgemoeten, maar 't zou niet de laatste keer worden. Vlak voor de eerste bevoorrading was er een oneindig lang stuk offroad dat ongenadig klom en voor veel slachtoffers zorgde. Ongelooflijk veel afgebroken patten en wandelende Fransen.

Daarna volgde een van de zwaarste beklimmingen, die naar het panoramapunt vlakbij Wissant. Opnieuw net niet boven. Dit stuk was zowat het enige dat er ook vorig jaar inzat en dan nog in omgekeerde volgorde. Het parcours was compleet anders dan de twee voorbije edities. Men koos er nu voor om de kustlijn te volgen, eerst noordwaarts naar Cap Gris Nez, terug en dan naar het zuiden. De grootste afstand ging tot in Boulogne-sur-Mer. Daarna nog dichter bij de kust terug. We hebben dus vaak de zee en 's morgens ook enkele keren Engeland gezien. Prachtige zichten over zee, velden, groen en lieflijke dorpjes.

Bij de tweede bevoorrading hergroepering met Kenny (TT Oudenburg), Katrien20 en nog een Bikedevil. De rest van de rit samengebleven. Het was gestopt met regenen en na sterk op elkaar ingepraat te hebben, gingen we allemaal voor de 90 ipv de 70 die we door regen in ons hoofd geprent hadden. Meteen werd duidelijk dat er niet veel de 90-105 gedaan hebben. Slechts een 20-30tal sporen nog te zien. De 105 lag mooi te blinken, maar wijselijk werd voor de 90 gekozen. (morgen tweedaagse TOF-trektocht) Daar lag een niet te toen nat keienpad met trappen, omhoog. We naderden Boulogne en de tocht kreeg hier wat meer road. We moesten door een voorstadje en kregen daar de derde bevoorrading met baguette-jambon ou paté à volonté (a ja, want ze hadden er te veel want maar weinigen deden de grote afstanden en 't waren dan nog zeker 3/4 Belgen). Ook daarna nog leuke stukken met ietsje meer road, daar we door het charmante Wimereux en Ambleteuse moesten. Door de kustlijn te volgen was er geen ander parcours mogelijk, want door het domein Dunes de Slack mag je niet. Overigens welgekomen.

Daarna weer veel offroad en minder zware hellingen. Gelukkig want de remblokken vooraan waren volledig weg en tot overmaat van ramp plots een gescheurde buitenband. Gelukkig kon Kenny dit tijdelijk oplossen, leve de plastiek zak! Daarna heel voorzichtig en met een minimum aan remmen verder gereden en de meet gehaald! Chance dat het dan steeds mee wind was. Dan opnieuw une boisson en pistolets à volonté. Even nagepraat met enkele diehards van de 100 die ook aankwamen, incl. HanZi die als enige van de bende waarmee ik startte dit gereden had. Opnieuw een geslaagde rit, maar ellendig lang onderweg, een avg van net boven de 15.

Volgend jaar zeker terug, hopelijk met mooier weer, minder pech en meer steenbakkers.

Resultaat van deze tocht is een nieuw bezoek aan de veloboer voor twee nieuwe velgen (versleten), een nieuwe buitenband en binnenband, nieuwe remblokken voor en achter en hij zal nog wel iets vinden zeker? Maar 't kan mij eigenlijk niet schelen, 'k heb mij rotgeamuseerd.

Door Siegfried

Read more...