zondag 18 mei 2008 : TT Beuvry (Frankrijk)

Vandaag zouden we nog eens in actie komen... Eindelijk! Sinds 28/04 niet meer op den bike gezeten omwille van een valpartij tijdens de "Ride For Help" in Zwevegem.

De ribben waren redelijk zwaar gekneusd en na het nemen van foto's bleek er gelukkig niets gebroken of gebarsten te zijn. Ik mocht dus, als ik mezelf goed genoeg voelde, weer biken. Ik voel me daar nogal rap goed genoeg voor... :-)

Ik heb het me vandaag geen twee seconden beklaagd dat ik zo vroeg uit mijn bed gekropen ben. Om 6u05 opstaan op een zondag, het is niet voor iedere week...
Om 6u40 bij Yoerik, den bike inladen en dan op weg naar het Franse Beuvry, dicht bij Bethune. Onderweg wou ik nog een boterhammeke eten dat ik 's ochtends klaargemaakt had. Jammergenoeg had ik ipv van mijn koekebrood de oude boterhams voor de kippen mee...
Soit, een droog wafelke van Yoerik dan maar.

Eenmaal aangekomen in Beuvry, bleek het daar al een gezellige drukte te zijn. Na een plaatselijke op een rond punt samen met andere vlamingen (dat komt ervan door mij te volgen...) toch aan den départ geraakt.

Na de inschrijving nog effen wachten op John, Rik en Bruno om dan op weg te gaan. Ondertussen kwamen meer en meer vlamingen aan, waaronder ook onze medesteenbakker Siegfried die iets verder dan kwam aansluiten bij ons. Hij twijfelde... kortere afstand of de grotere afstand? Hij is immers niet zo'n grote fan van terrils en vooral niet echt van de afdalingen... Toch maar de grote tocht genomen onder onze aanmoedigingen.

Daar waren we dus op weg... Ik verlande al tot de eersten terril. Na wat draaien en keren en bitter weinig verhard kwamen we bij de eerste bult... Allez, hier was het nog een bultje, die van Verquin. De eerste afdeling die we ter verwerken kregen was er direct ook eentje die wat duidelijkheid schiep rond wat er nog volgen kon. Effen ver achter het zadel hangen, een beetje door de knieën en de bike zijn werk laten doen. Zeker niet versteven op den bike zitten, anders lig je er gegarandeerd.
Hier bleek al dat de schijfremmen hier toch wel hun nut zouden bewijzen. In combinatie met de bredere band die ik oplegde in plaats van de 1.5 winterband...

John bleek gelijk te krijgen, het zou een schitterende tocht worden. De ribben voelden hier en daar wel een beetje ambetant aan, maar ik zou het wel volbrengen.

Ondertussen werd ook duidelijk dat een aantal stroken toch ook wel redelijk smerig lagen. We zouden weer vuil zijn tegen de middag. Dienen ondergrond in deze steengroeves en terrils is toch niet te onderschatten.

Ondertussen waren we een tiental kilometer ver en hadden we al twee beklimmingen gedaan. De zwaarste moesten echter nog komen. We hadden immers alleen nog maar Verquigneul gedaan en Verquin.

Nu was het richting Mazingarbe... Op onze rechterkant zagen we de skipiste van Noeux Les Mines waar we natuurlijk niet op mochten... Wa zou da nie geven. De oude spoorweg richting Mazingarbe was het moment om nog eens door te geven en het gaspedaal iets verder in te duwen. Ondertussen was Siegfried ietske achterop geraakt en werd het efkes wachten geblazen. Ook John had blijkbaar last van de tegenwind. Yoerik liet het niet aan zijn hart komen en bleef lustig doortrappen, tot we beslisten om efkes te temporiseren.

We kwamen dan plots temidden een leefgemeenschap van zigeuners die toch een nogal grote vuilen boel achterlaten... Soit, we lieten het de pret niet bederven. Ook deze beklimming werd op het gemak gedaan, want het zwaarste en mooiste van de tocht moest nog komen... Hier begon mijnen achterderailleur nu en dan raar te doen. Mijn ketting blokkeerde en trok den boel mee. Bleek het na gans Mazingarbe gedaan te hebben gewoon een te lange ketting te zijn.
Ondertussen had ik wel Siegfried een duik zien nemen en was ikzelf ook een tweetal keren in de struiken beland.
Op het einde van den dezen dan maar een stuk ketting uitgehaald...

En dan...

De tieten van Loos en Gohelle, een klein stadje bij Lens. De bulten zijn meer dan gekend in het vlaamse MTB milieu, het is echt een droom om hier te biken... Kijk maar hier...

Hier werd het puur genieten van begin tot einde. We kozen echter wel voor de 45 km hier, we hadden dus een luske minder van een 5 tal kilometer. De beklimming van de bulten begon hier dus pas echt. Als je van beneden naar bovenaan keek zag je ze hier en daar toch fameus puffen zunne... Nie normaal... Wa zou da gaan geven?

Bij het eerste stuk effen moeten afstappen, maar aangezien de anderen het konden, moest ik het ook kunnen. Ik had wel ietsken achterstand maar begon beetje bij beetje dichterbij te komen. De afdalingen op de randen zorgden er dan voor dat ik weer dichter bij John kwam en hem voorbij ging. Siegfried had mij laten passeren vooraleer we aan de afdaling begonnen. Yoerik was als rasechte daler niet meer bij te halen.

Bij het draain en keren in het bosje na de afdaling ging ik John dus voorbij, maar iets later ging hij mij weer voorbij door een stuurfout van mijnentwege... Nog ne keer... Effen naar beneden gegleden op een boordeke.

Dan nog ne keer pal recht omhoog en tot mijn verbazing stond Yoerik daar stil... Kramp, ging dus niet meer... Da klein stukske klimmen was dan ook echt heel steil... Weinigen reden tot boven... John probeerde nog, maar de laatste paar meters waren er teveel aan.

Nog effen wachten op Siegfried en dan weer op weg... Wat draaien en keren boven en dan weer een fameuze afdaling die ik wijselijk te voet deed, net als Siegfried en John. Yoerik probeerde, maar ging tegen de grond in het steilste stuk...
Na deze strook recht naar beneden sprongen we weer op onzen bike en was het puur genieten tot aan de tweede bevoorrading.

Na een deugddoende ravito ging het dan tot aan den arrivée. John gaf er plots een fameuze lap op. Daarna was het nog even aan Yoerik, maar dat bleek één van de laatste stuiptrekkingen. Ook Siegfried kwam plots uit het niets en draaide de gashendel nog eens goed open. Dit duurde echter ook maar een paar honderd meter meer... Ook blijkbaar de laatste snukskes voor het definitieve einde...

Ondertussen zaten John en ik dus alleen... Aan de bevoorrading had ik gehoord dat het nog een 7 tal kilometer was. 7 kilometer gas geven, da moest lukken... Het bleken echter heel wat meer dan 7 kilometer te zijn, het was nog het dubbel.
De gas bleef echter open tot op het einde en John nam niet meer over... Slimme zet of niet beter meer kunnen?

Op het einde kregen we nog een bultje te verwerken die nog effen pijn kon doen. We konden het echter nemen in snelheid, maar het beet toch zunne... Voor John was het echter net iets van het goede teveel..., maar den arrivée lag juist achter het "bergske", dus niet getreurd...

Heel content dat ik weer den bike op kon vandaag en heel content van de benen. Het drie weken stil liggen heeft niet echt negatieve gevolgen gehad bleek vandaag... Leuk, heel leuk...

Allez, op naar de Herdermarathon van volgende week en de 103 km... De week erop naar Beuvrages en dan op 7 juni de 100 of 130 km op de regiotour en we zitten weer op schema voor deze zomer...

door Nick