zondag 19 april 2009 : TT Huissignies

Het was kalm op het forum voor deze rit, doch uiteindelijk toch met 5 steenbakkers kunnen starten.

Eerlijk gezegd, nog nooit van Huissignies gehoord, doch nu onvergetelijk geworden. Huissignies, nabij BELOEIL en het gekende kasteel daar. In BELOEIL zelf was er trouwens ook een toertocht.

Ik was afgesproken om Steven2 op te pikken en onze bikes vlogen vanboven op de capeau. Vriend Bruno is achter gereden en John en Casper waren terplaatse. John was eerst in Huissignies, Casper reed juist voor ons.

Met zijn vijven ingeschreven voor de 60 Km in gedachte houdend dat we misschien nog een lus van 20 Km zouden aanbreien door een extra stuk van de 100Km te volgen. Volgens forumbikers die vorig jaar reden zou er in het begin een groot stuk via de weg gaan. Niets was echter minder waar.

Constant off-road – prachtige natuur en bossen. Echt spijtig dat het zoveel geregend had de dagen er voor. Alles lag beestig modderig. Eigenlijk waren laarzen zelfs niet genoeg om droge voeten te houden, enkel garnaalvissersbotten hadden soelaas kunnen brengen.

Tot onze verbazing ging de tocht ook door een steengroeve – ons totaal onbekend maar fantastisch om te doen. Zowel Bruno als ik hadden daar wat kettingproblemen, gelukkig was Steven2 paraat om ons te depanneren. Na de steengroeve hadden we 15 meter weg en dan ging het weer off-road.

Aan de splitsing van de 40Km en de 60KM/100Km afscheid genomen van Casper, John en Bruno. Ik had Steven2 meegenomen, dus ik wilde absoluut de grotere toer doen.

Door de zware modder was het werkelijk tot het uiterste gaan. De bepijling was goed, zelfs zeer goed voor Wallonië, maar toch 2 pijltjes die te kort na een bocht stonden terwijl er ook een weg rechtdoor was niet gezien. Richting derde bevoorrading afgezien als een beer en het onderste uit mezelf gehaald om niet te laten blijken dat Steven2 zijn conditie toch nog wel beter is dan de mijne.

Steven2 zich nog bezeerd aan de voet en ikzelf een moddersliding gemaakt zonder hierbij mij te bezeren. Bij het glijden even gedacht hoe zalig een varkensleven toch wel is. Aan de laatste bevoorrading dachten we dat het nog een km of 7 moest zijn, maar men sprak van nog 15Km en dat was uiteindelijk er over, temeer dat ik beloofd had aan moeder de vrouw om ten laatste om 14 uur thuis te zijn gezien we nog naar Hulste gingen voor de plaatselijke openbedrijvendag. Dan maar de gewone weg genomen naar Huissignies, nadat Steven2 alweer een ketting van een vlaamse biker aan de praat kreeg.

Is voor mij een zware rit geweest, maar achteraf bekeken er echt van genoten. Ik was om 14uur en zeven minuten thuis en om 14u45 waren we al aan Agristo te Hulste voor ons eerste bedrijfsbezoek zodat we ook de rest van het gezin nog een aangename zondag konden bezorgen.
En vandaag, maandag met veel plezier terug een werkweek gestart om uit te kijken naar een volgende rit met menige sympathieke steenbakker.

Ricardo

Read more...

zaterdag 11 april 2009 : mini Parijs-Roubaix

Op Stille Zaterdag was het zover, mijn eerste deelname aan een ondertussen al berucht geworden Steenbakkersactiviteit : Paris-Roubaix. Het was de bedoeling de laatste 107km van deze kasseienklassieker af te haspelen en daarbij meer dan 32km kasseien te overbruggen. De club had een bus met aanhangwagen voor het transport ingelegd wat extra handig was.

De conditie was niet 100%, de voorbereiding nog veel minder en dus met weinig vertrouwen vertrokken naar Moen. Daar aangekomen stond al een hele groep samen. Er waren maar liefst 22 deelnemers. Naast mezelf o.a. Steven1 en 2, Berre, Klaas, Wouter, Bucky, Filip, Giovanni, Kevin, Bram, Jan, Andy, Koen, Jeffrey, (kan zijn dat ik er een vergeet) nog enkele niet-steenbakkers die ik niet kende en nog twee van mijn collega’s, Dries en Stijn, die meekwamen op de bus mee te vullen. Verder ook nog op het appèl : John en Filip/Levin die de bevoorrading en fotoshoots zouden verzorgen en Rik die de taak van volgwagen op zich had genomen.

Na wat gesukkel met de bus uit Moen geraakt te zijn, bereikten we na een vlotte busrit Denain waar we zouden starten. Bij het uitladen van de fietsen viel al snel op dat niet iedereen dezelfde visie op deze rit had. Sommigen hadden nog superbrede mtb-banden opliggen, anderen dan weer heel smalle wegbanden met quasi nul profiel.

Al snel bereikten we de eerste van zo’n 19 kasseistroken, een mooie opwarmer en kennismaker. Het parcours lag gelukkig kurkdroog en het weer beloofde prachtig te worden. Deze kasseiweg bolde dan ook redelijk goed, gelukkig want dat gras dat er op groeide zag er niet echt katholiek uit.

Na enkele kilometers kregen we dan de meest besproken kasseistrook van het parcours : la trouée d’Arenberg, beter gekend als het bos van Wallers. Een vijfsterrenstrook die kan tellen alleszins. Onbegrijpelijk hoe die banecoureurs de zondag nadien daarop kunnen rijden zonder grote accidenten! De groep werd al meteen uiteengereten. Na een helse 2km werd er weer verzameld. Gelukkig volgde er een lange asfaltstrook zodat er voldoende kon gerecupereerd worden voor de rest van de rit.

Toen kregen we de derde en langste kasseistrook van de dag, van Wallers naar Hélesmes, een driesterrenstrook van 3,7km. Halverwege sloog het noodlot toe. Vlak voor een VIP-tent viel een van de niet-Steenbakkers in Discoverytenue plat en meteen ook de gracht in. Na het leggen van een nieuwe band, werd er weer vertrokken, maar toen na de kasseistrook verzameld werd, bleek de Discoveryman niet meer mee te zijn. Bleek opnieuw platgevallen en kort nadien op de asfaltstrook opnieuw. Na grondige controle bij de bevoorrading werd de oorzaak van de drie platte banden gevonden, waarna de rit vlekkeloos werd uitgereden.

Ondertussen bleek dat een van de snelste steenbakkers continu achteraan bengelde. Een zieke Wouter was duidelijk niet in de form van zijn leven, maar zou op karakter toch de hele rit uitrijden met Rik als trouwe volgwagen achter hem!

Na een goede 30km kregen we de eerste bevoorrading van John en Levin voorgeschoteld. Prachtig na een kasseistrook in de uitkomende zon. Goed voorzien trouwens, sportdrank bij de vleet, koeken, bananen, wafels, … Er werd opnieuw gestart voor enkele driesterrenstroken. Op enkele (Vlaamse) deelnemers van de tocht in Templeuve na was het zeer kalm op het parcours. De organisatie was duidelijk ook nog in volle voorbereiding. Pas bij kasseistrook 14 zagen we een eerste spandoek met nummer. Bij strook 13 in Beuvry stelde ik wel vast dat de meeste steenbakkers toch geen zo’n kasseienliefhebbers zijn. Zowat iedereen passeerde me links op het smalle aardeweggetje naast de mottige kasseistrook die van mij gerust een ster meer mag krijgen. Zelf wou ik geen enkele kasseistrook links (of rechts) laten liggen, dus koppig in groot verzet op de kasseistrook gebleven en dan zo snel mogelijk weer proberen aan te sluiten op de weg, ondertussen bij mezelf aan het denken dat mijn metgezellen allemaal softies zijn!

Het viel op dat we gaandeweg meer mobilhomes tegenkwamen en al nu en dan eens wat vroege supporters. Toch opvallend, zeker 90% ervan zijn Belgen. We kregen nu ook enkele stukken met lichte tegenwind. Stilaan naderden we de volgende vijfsterrenstrook, Mons-en-Pévèle. Opnieuw op de kasseistrook van 3km lang blijven rijden en helemaal in de achterste linie beland. Venijnige strook, zeker met die korte knik omhoog op het laatste. Gelukkig was daar weer een bevoorrading, met deze keer taart! Opvallend ook dat heel wat andere wielrenners tevergeefs daar van onze bevoorrading wilden profiteren!

Er kon opnieuw in groep gestart worden en er volgden nu wat lichtere stukken, waardoor het tempo gevoelig omhoog ging. Mijn gemiddelde was ondertussen al gestegen, uitzonderlijk voor een marathonafstand. In dit stuk ook naar persoonlijke topsnelheden gegaan zoals 43 op de baan en 37 op de kasseien. Heel hoog gezien ik geen snelheidsrijder ben. Op strook 6 in Bourghelles verrassend zelfs helemaal vooraan de kasseistrook geraakt en enkel met de Lotto-man bij de derde bevoorrading toegekomen. Komt wellicht vooral doordat de snellere mannen zich al aan het sparen waren voor de finale.

Het was de bedoeling om samen nog de twee volgende viersterrenstroken te rijden en dan op de Carrefour de l’Arbre, de laatste vijfsterrenstrook, ieder zijn gang te laten. Door een misverstand werd er echter al van bij de bevoorrading vertrokken. Groep 1 met de snelste mannen was in geen tijd uit het zicht. Zelf in de tweede groep beland met o.a. Steven2, Koen en mijn collega Stijn, maar op strook 5 in Camphin-en-Pévèle de groep moeten lossen en zo alleen de Carrefour moeten aanvatten. Achter mij zat nog groep met o.a. Berre, Steven1, Klaas, Jeffrey en natuurlijk Wouter. De Carrefour was al bij al nog redelijk te doen. Gewoon verstand op nul en volle snelheid op de kasseien vlammen. Met dit weer best te doen en de sfeer die rond deze strook al hangt… Ik waande me bij momenten op de Oogstfeesen van de landelijk gilde, zo’n Vlaamse kermis.

Na de Carrefour en aanpalende strook was het nog zo’n 15km koersen om zo snel mogelijk maar niet uitgeput in Roubaix te geraken. Klaas haalde me vlotjes in, net voor de laatste grote kasseistrook in Hem. Ik kon hem echter niet volgen. Na Hem kwamen ook Berre, Steven1 en Jeffrey aansluiten, maar bij die venijnige klim net voor Roubaix bleek ik nog steeds in staat om te klimmen en eigenlijk tot mijn verrassing zat ik weer helemaal alleen. Dan maar zo snel ik kon gecrosst naar Roubaix en daar nog Steven2, Stijn en Klaas tegengekomen die bij een optocht opgehouden waren. Zo samen naar de piste in Roubaix kunnen rijden alwaar we bijna allemaal nog een ronde en ereronde konden rijden. Toch wel opvallend, zo kalm daar, hier in België zou dat een overrompeling zijn en zou je aan geen kanten nog op die piste mogen. Nu zaten die Fransen gewoon te kijken en zich af te vragen wat die domme Belgen daar kwamen doen.

De fietsen werden vlotjes weer ingehaald en nadat Wouter een deel van zijn hinderde maaginhoud kwijt was, keerden we terug naar Moen en het clublokaal waar Dirkie ons al verwachtte. Hoewel ik persoonlijk nog niet stikkapot zat, liet ik het geestrijk vocht maar wijselijk voor het was. De après was een waardige afsluiter voor de mooie tocht. Volgend jaar zie ik dit weer zitten, maar dan liefst met hetzelfde weer!

Tot slot nog een grote proficiat en dank-u-wel voor de organisatie van het bestuur, de busregeling, Dirkie voor het openhouden van lokaal en in het bijzonder John, Levin en Rik die ons de hele tijd excellent hebben begeleid en van alles voorzien!

Read more...