zondag 04 mei 2008 : TT Wingles (Frankrijk)
Zondag*geeuw*morgend 06:00 zegt de wekker en mijn fiets ligt al x-aantal uur ongeduldig te blinken op mij in de auto.
De beentjes voelen niet al te schitterend en al snel denk ik terug aan mijn 'day of shame' van vorige week.
Notabene de eerste van dit jaar was dat, wat een giller was me dat. 33km gebold en als een oud manneke van de fiets gekropen.
Het zou me nu niet opnieuw overkomen want ik had voor maatregelen gezorgd.
In de frigo lag een vers bord spaghetti met spinazie en zalm op mij te wachten en ja het doet menig maagje borrelen van wansmaak, maar ik kon het wel pruimen dat bordje.
Nog een Sultana koek achter de kiezen geslagen en wat vloeibare yoghurt en ik was er klaar voor.
Ik had afgesproken met de mannen van het moutainbike.be-forum, beter bekend van reputatie dan van gezicht, althans voor mij dan toch.
Ik herkende Fritsie, Traxxer en Moustache. De rest was voor mij al even onduidelijk dan het gevoel in mijn benen.
Nadat we op de parking langs de E17 nog een kleine avant-velo hielden - je hoe moet je het anders noemen - trokken we 'en masse' het Franse grondgebied binnen.
Na een dik half uurtje kwamen we, na wat dorpelijke sightseeing, terecht aan de startplaats.
En de sfeer zat er al meteen goed in.
Iedereen kreeg ogenblikkelijk de lach op het gezicht als we nog maar begonden te denken aan wat voor moois op ons lag te wachten.
Eén grote speeltuin, voor volwassenen, maar wat een leuk aantal speeltjes! Met Loos, Wingles en Mazingarbe als hoofdattracties.
De fietsen waren in heel snel tempo uitgeladen en al ietsjes verder stonden mijn collega Steenbakkers al te wachten.
Alhoewel, nog niet iedereen had de weg gevonden.
Berre en Casper lieten nog op zich wachten, maar het werd al laat en ons ongeduld was onhoudbaar.
Steve, John, Bart en ik vertrokken dan alvast en zouden ze wel tegenkomen op de eerste ravito.
We waren nog maar een 500m verder of John herkende de auto van hun al aankomen.
Hij keerde dan terug om hen te verwittigen en wij wachtten dan maar. Maar dat duurde en dat duurde en ik hield het niet meer.
Mijn benen wilden rijden. En ik wou zo snel mogelijk weten waar ik aan toe was.
Ik was toch de minste van ons allemaal dus ik liet Steve en Bart alleen wachten. hebzuchtig i know, maar hier geld niet de wet van de sterkste of slimste.
Hier ben je goed of niet. En een voorsprong kon ik wel gebruiken.
In een gestrekt tempo begon ik er aan mijn eentje dan maar aan.
Met 23 km/u op de teller vlamde ik naar de eerste stoffige boerebaantjes. Met ik denk 'veeteeteetje' in mijn zog, maar ik ben niet zeker of hij dat is.
Ik zal hem de 'Jartazi'-man maar noemen.
Toffen tip, en ik trok maar door op die stroken, ik had een gevoel in mijn benen, man, zo licht als een veertje waande ik me.
Pas na 16 km haalden Steve en Bart, gevolgd door Berre, Casper en John mij in, nadat ik eerst de Jartazi-man had moeten laten gaan met de rest van het mountainbike treintje.
Dat gaat me nu toch wel nog veels te snel.
Dus opnieuw op mijn eentje aangewezen.
Bart en Steve kon ik nog bijbenen tot in Loos.
En het begon al met een sisser. Opstropping tot en met en noodgedwongen onze voet aan de grond moeten zetten.
En als we dan al goed en wel vertrokken waren, besloot Steve even Cheetah uit Tarzan te immiteren en zocht de eerste de beste tak dixit boom op om zich aan vast te klampen, terwijl zijn flitsende bike een struik 3m lager opzocht.
Bart trok al snel het voortouw in de technische stroken, met ik in zijn zog en Steve daarachter.
En daar kwam Loos.
*slik*
Eventjes slikken want dit had ik nog niet meteen gezien.
Helling met een gemiddelde stijgings% van om en bij de 17-18%. Niiiice :)
Mijn benen moesten en zouden stand houden en ik was niet van plan om op te geven.
Het lukte en ik reed naar boven, maar man was ik blij dat ik boven was ...
Daarna volgde een spectaculaire en zeer technische afdaling op een richel van jah, net geen meter breed denk ik.
Kicken !
Maar ik voel toch wel dat dit met V-brakes niet voor mij is.
Geef me schijven en ik zal wel sneller naar beneden durven te gaan :))
Na deze afdaling kwamen Berre en casper samen met John, mij en Steve vergezellen.
In het bos hierna was het afzien en vooral veel stappen.
Sommige stroken lagen echt spekglad. Gelukkiglijk was dit maar een klein stukje bos en we kwamen na een goeie km er opnieuw uit.
Wat verderop stond Bart op ons te wachten en gezamelijk zetten we onze tocht verder.
In een klein stukje speeltuin reden Bart samen met John en Berre weg van ons drietal en in de aanloop naar Mazingarbe reed Casper jammer genoeg lek na een onoplettendheid.
Hij reed pardous in een open stuk asfalt te midden de weg.
Steve wachtte bij hem en ik reed verder omdat ik wist dat ze me toch even later zouden oprapen.
Ik wilde zo lang mogelijk In de Steenbakkers colonne rijden want met nog maar 20km op de teller ging het een ellendig lange tocht alleen worden.
Mazingarbe kwam meteen iets vederop en had al meteen een mooie verassing klaar.
Meteen bij het opdraaien, net na een heuveltje, knalde je in een badje dat je verwelkomde.
En gelukkiglijk was dit het enige nattigheidje op deze terril.
Amper goed en wel op het terrein kwam er opnieuw een verschrikking van jewelste.
De klim was lastig en zeer steil, naar mijn gevoel was hij veel steiler en was - met die greppel in het midden - ook technisch een moelijke klim.
De rest van deze terrils was om je vingers van af te likken.
Kronkelend door bossen, plassen, snelle wegjes, een steile afdaling dan een korte knik naar rechts en opniew in een strook bos heuvelachtig en snel.
Eens we hieruit waren was de eerste Ravito daar.
Nog altijd had ik geen Steve of Casper in mijn spoor dus ik heb er wellicht wel mooi de pees opgelegd voor mezelf in dat bos.
Na een goeie 5-8 minuten kwam Steve en Casper dan toch in zicht en na een korte versnapering van 10 minuten vertrok ik alvast in de achtervolging op Steve die iets eerder was doorgereden.
De rest van de bende kwam achter me aan en al heel snel hadden ze me te pakken, nadat ik noodgedwongen voor een rood licht moest surplacen.
Aaargh !
Ik moest snel de rol lossen want ik wou op mijn eigen tempo verder rijden, maar ik bleef ze toch gedurende een 5-tal km in het vizier houden.
Even leek het er op dat ik ze opnieuw ging bijbenen, en wat voor huzarenstukje ging dat zijn. Op een zeer lang recht stuk knalde ik tegen 30/u door de smalle doorgang en zag ze.
Maar helaas ik kwam niet meer dichter dan 30 seconden.
Op het einde ervan was er zo weer een lastige slagboom waar je moest overkruipen, hatelijk als je in je ritme zit.
Ik kreeg het gezelschap van nog twee andere Belgen, wie weet ik niet en als we op, ja wat was het, een soort van 'park' 'terril' achtige gebied kwamen, reden we even verkeerd.
snel draaien en dan maar en meteen naar boven knalle.
Jajaja de benen zaten nog altijd goed.
Wat een verschil met vorige week!
Letterlijk en figuurlijk van de hel naar de hemel.
Op dit stukje terrein was er daar een klim in, mijn botten geraard ! Niet lang, misschien 15-20 meter, maar mannekes lief toch.
Ik denk dat mijn GPS hier aanduide 27% ! Ik hokkerde en dokkerde en slingerde me naar boven, ik wou niet breken in deze TT.
En breken deden we ook hier niet.
Na het verlaten van dit stuk kwam al heel snel de tweede Ravito, we tellen 36km ver op de teller en iets te dichtbij vond ik.
Al had ik dat gevoel want ik vond van mezelf dat ik tussen deze twee ravito's heel snel gereden had.
Misschien zelfs iets té snel. Bijna 19/u gemiddeld.
Berre, John en Casper stonden daar al te blinken op de tweede ravito :)
Het ergste was voorbij, daar was ik zeker van.
En nog 15 km te gaan, en mijn persoonlijk record van 47km was overschreden. Tevens ook gereden in Douvrin met 'de blote hespe'.
Het olijke drietal liet me nog wat uitrusten maar na een minuut vertrok ik er ook opnieuw aan.
Mijn benen waren nog altijd super.
Met het trio in de verte, liet ik me vergezellen in een kopgroepje van 5.
Snel tempo en ik wou me niet laten kennen.
En ik denk dat ik me hier heb doodgereden.
Maar de verleiding was TE groot met zulke grote benen.
Na 40-43 km kreeg ik de klop. Drinken hielp niet meer en de benen begonnen toch wel zwaar te worden.
Hopelijk was mijn voorspelling juist dat we het zwaartse gehad hadden of ik kon weggevoerd worden.
In het daarop volgende speeltuintje-parkje moest k voet aan de grond zetten door een voorligger en verloor ik de voeling met de groep.
Einde achtervolging en opnieuw op mezelf aangewezen.
Er kwamen lange rechte grindwegen, die trokken recht naar Wingles.
Ik heb hier wel 4! mensen met lekke banden zien staan.
En ook hier waren er vandalen aan het werk geweest. Ik zag op een bepaald stuk pijltjes aan flarden liggen.
Toch triestig.
Aan de lange rechte stukken bleef maar geen eind komen.
En eventjes consternatie in mijn bovenkamer toen ik op de grond 'Arrivee' zag geschilderd staan O_o
Het was geen fata morgana maar wel een beschildering in bijna net dezelfde kleur, maar welliswaar nog van een andere TT.
We hadden immers Wingles zelf nog niet gehad.
En ik kon Wingles wel meer dan ooit gebruiken.
De renners sneldden me voorbij, Krierecrossers en Raketmannen a volenté. Ook zij reden even verkeerd net zoals ik.
Een pijl die bijna was weggeschuurd was zo slecht zichtbaar dat ik me afvraag hoeveel er daar ipv rechtsaf, rechtdoor zullen gevlogen hebben.
1 renner sprong me wel in het oog. Normale schoenen, wollen! kousen of alleszins geen dunnen, en korte broek.
Hij snelde me voorbij samen met die krierecrossers.
Na een paar km verder op, net voor Wingles raaptte ik hem op. Mijn eerste lijk van de dag.
En blijkbaar niet de enigste!
Niet alleen ik had een klopke gekregen maar nog velen voor mij.
Wingles voor de kiezen en meteen indraaien aan het quad-terrein.
De tegengestelde richting als we in Douvrin gedaan hadden.
Bekend terrein voor mij dus ik wist precies waar ik moest versnellen en waar ik moest doseren.
Het was nodig.
De teller stond al ondertussen op 53km en ik begon te verkrampen.
De aankomst mocht al snel gaan komen nu.
Nog wat spoorwegen oversteken hier en daar, wat slingeren en eindelijk !
De parking in zicht.
En de andere Steenbakkers stonden te wachten.
Ik was zo content van mezelf dat ik dit gedaan had.
Wingles heeft me nu nog nooit ongoocheld.
Het doet iets met me. Maakt een soort beest in me wakker dat vergeet dat ik nog benen heb.
Na een hotdog te hebben verorberd en mijn welverdiende pint achterover geslagen te hebben, volgde ik het spoor van Traxxer opnieuw naar huis.
Welvoldaan en moe, meer moet dat niet zijn.
Stats :
Tijd : 3u45min
Afstand : 56.7 km
Gemiddelde : 16.7 km/u
Max. Speed : 42.6 km/u
Hoogtemeters : 605 m
Door Birger
De beentjes voelen niet al te schitterend en al snel denk ik terug aan mijn 'day of shame' van vorige week.
Notabene de eerste van dit jaar was dat, wat een giller was me dat. 33km gebold en als een oud manneke van de fiets gekropen.
Het zou me nu niet opnieuw overkomen want ik had voor maatregelen gezorgd.
In de frigo lag een vers bord spaghetti met spinazie en zalm op mij te wachten en ja het doet menig maagje borrelen van wansmaak, maar ik kon het wel pruimen dat bordje.
Nog een Sultana koek achter de kiezen geslagen en wat vloeibare yoghurt en ik was er klaar voor.
Ik had afgesproken met de mannen van het moutainbike.be-forum, beter bekend van reputatie dan van gezicht, althans voor mij dan toch.
Ik herkende Fritsie, Traxxer en Moustache. De rest was voor mij al even onduidelijk dan het gevoel in mijn benen.
Nadat we op de parking langs de E17 nog een kleine avant-velo hielden - je hoe moet je het anders noemen - trokken we 'en masse' het Franse grondgebied binnen.
Na een dik half uurtje kwamen we, na wat dorpelijke sightseeing, terecht aan de startplaats.
En de sfeer zat er al meteen goed in.
Iedereen kreeg ogenblikkelijk de lach op het gezicht als we nog maar begonden te denken aan wat voor moois op ons lag te wachten.
Eén grote speeltuin, voor volwassenen, maar wat een leuk aantal speeltjes! Met Loos, Wingles en Mazingarbe als hoofdattracties.
De fietsen waren in heel snel tempo uitgeladen en al ietsjes verder stonden mijn collega Steenbakkers al te wachten.
Alhoewel, nog niet iedereen had de weg gevonden.
Berre en Casper lieten nog op zich wachten, maar het werd al laat en ons ongeduld was onhoudbaar.
Steve, John, Bart en ik vertrokken dan alvast en zouden ze wel tegenkomen op de eerste ravito.
We waren nog maar een 500m verder of John herkende de auto van hun al aankomen.
Hij keerde dan terug om hen te verwittigen en wij wachtten dan maar. Maar dat duurde en dat duurde en ik hield het niet meer.
Mijn benen wilden rijden. En ik wou zo snel mogelijk weten waar ik aan toe was.
Ik was toch de minste van ons allemaal dus ik liet Steve en Bart alleen wachten. hebzuchtig i know, maar hier geld niet de wet van de sterkste of slimste.
Hier ben je goed of niet. En een voorsprong kon ik wel gebruiken.
In een gestrekt tempo begon ik er aan mijn eentje dan maar aan.
Met 23 km/u op de teller vlamde ik naar de eerste stoffige boerebaantjes. Met ik denk 'veeteeteetje' in mijn zog, maar ik ben niet zeker of hij dat is.
Ik zal hem de 'Jartazi'-man maar noemen.
Toffen tip, en ik trok maar door op die stroken, ik had een gevoel in mijn benen, man, zo licht als een veertje waande ik me.
Pas na 16 km haalden Steve en Bart, gevolgd door Berre, Casper en John mij in, nadat ik eerst de Jartazi-man had moeten laten gaan met de rest van het mountainbike treintje.
Dat gaat me nu toch wel nog veels te snel.
Dus opnieuw op mijn eentje aangewezen.
Bart en Steve kon ik nog bijbenen tot in Loos.
En het begon al met een sisser. Opstropping tot en met en noodgedwongen onze voet aan de grond moeten zetten.
En als we dan al goed en wel vertrokken waren, besloot Steve even Cheetah uit Tarzan te immiteren en zocht de eerste de beste tak dixit boom op om zich aan vast te klampen, terwijl zijn flitsende bike een struik 3m lager opzocht.
Bart trok al snel het voortouw in de technische stroken, met ik in zijn zog en Steve daarachter.
En daar kwam Loos.
*slik*
Eventjes slikken want dit had ik nog niet meteen gezien.
Helling met een gemiddelde stijgings% van om en bij de 17-18%. Niiiice :)
Mijn benen moesten en zouden stand houden en ik was niet van plan om op te geven.
Het lukte en ik reed naar boven, maar man was ik blij dat ik boven was ...
Daarna volgde een spectaculaire en zeer technische afdaling op een richel van jah, net geen meter breed denk ik.
Kicken !
Maar ik voel toch wel dat dit met V-brakes niet voor mij is.
Geef me schijven en ik zal wel sneller naar beneden durven te gaan :))
Na deze afdaling kwamen Berre en casper samen met John, mij en Steve vergezellen.
In het bos hierna was het afzien en vooral veel stappen.
Sommige stroken lagen echt spekglad. Gelukkiglijk was dit maar een klein stukje bos en we kwamen na een goeie km er opnieuw uit.
Wat verderop stond Bart op ons te wachten en gezamelijk zetten we onze tocht verder.
In een klein stukje speeltuin reden Bart samen met John en Berre weg van ons drietal en in de aanloop naar Mazingarbe reed Casper jammer genoeg lek na een onoplettendheid.
Hij reed pardous in een open stuk asfalt te midden de weg.
Steve wachtte bij hem en ik reed verder omdat ik wist dat ze me toch even later zouden oprapen.
Ik wilde zo lang mogelijk In de Steenbakkers colonne rijden want met nog maar 20km op de teller ging het een ellendig lange tocht alleen worden.
Mazingarbe kwam meteen iets vederop en had al meteen een mooie verassing klaar.
Meteen bij het opdraaien, net na een heuveltje, knalde je in een badje dat je verwelkomde.
En gelukkiglijk was dit het enige nattigheidje op deze terril.
Amper goed en wel op het terrein kwam er opnieuw een verschrikking van jewelste.
De klim was lastig en zeer steil, naar mijn gevoel was hij veel steiler en was - met die greppel in het midden - ook technisch een moelijke klim.
De rest van deze terrils was om je vingers van af te likken.
Kronkelend door bossen, plassen, snelle wegjes, een steile afdaling dan een korte knik naar rechts en opniew in een strook bos heuvelachtig en snel.
Eens we hieruit waren was de eerste Ravito daar.
Nog altijd had ik geen Steve of Casper in mijn spoor dus ik heb er wellicht wel mooi de pees opgelegd voor mezelf in dat bos.
Na een goeie 5-8 minuten kwam Steve en Casper dan toch in zicht en na een korte versnapering van 10 minuten vertrok ik alvast in de achtervolging op Steve die iets eerder was doorgereden.
De rest van de bende kwam achter me aan en al heel snel hadden ze me te pakken, nadat ik noodgedwongen voor een rood licht moest surplacen.
Aaargh !
Ik moest snel de rol lossen want ik wou op mijn eigen tempo verder rijden, maar ik bleef ze toch gedurende een 5-tal km in het vizier houden.
Even leek het er op dat ik ze opnieuw ging bijbenen, en wat voor huzarenstukje ging dat zijn. Op een zeer lang recht stuk knalde ik tegen 30/u door de smalle doorgang en zag ze.
Maar helaas ik kwam niet meer dichter dan 30 seconden.
Op het einde ervan was er zo weer een lastige slagboom waar je moest overkruipen, hatelijk als je in je ritme zit.
Ik kreeg het gezelschap van nog twee andere Belgen, wie weet ik niet en als we op, ja wat was het, een soort van 'park' 'terril' achtige gebied kwamen, reden we even verkeerd.
snel draaien en dan maar en meteen naar boven knalle.
Jajaja de benen zaten nog altijd goed.
Wat een verschil met vorige week!
Letterlijk en figuurlijk van de hel naar de hemel.
Op dit stukje terrein was er daar een klim in, mijn botten geraard ! Niet lang, misschien 15-20 meter, maar mannekes lief toch.
Ik denk dat mijn GPS hier aanduide 27% ! Ik hokkerde en dokkerde en slingerde me naar boven, ik wou niet breken in deze TT.
En breken deden we ook hier niet.
Na het verlaten van dit stuk kwam al heel snel de tweede Ravito, we tellen 36km ver op de teller en iets te dichtbij vond ik.
Al had ik dat gevoel want ik vond van mezelf dat ik tussen deze twee ravito's heel snel gereden had.
Misschien zelfs iets té snel. Bijna 19/u gemiddeld.
Berre, John en Casper stonden daar al te blinken op de tweede ravito :)
Het ergste was voorbij, daar was ik zeker van.
En nog 15 km te gaan, en mijn persoonlijk record van 47km was overschreden. Tevens ook gereden in Douvrin met 'de blote hespe'.
Het olijke drietal liet me nog wat uitrusten maar na een minuut vertrok ik er ook opnieuw aan.
Mijn benen waren nog altijd super.
Met het trio in de verte, liet ik me vergezellen in een kopgroepje van 5.
Snel tempo en ik wou me niet laten kennen.
En ik denk dat ik me hier heb doodgereden.
Maar de verleiding was TE groot met zulke grote benen.
Na 40-43 km kreeg ik de klop. Drinken hielp niet meer en de benen begonnen toch wel zwaar te worden.
Hopelijk was mijn voorspelling juist dat we het zwaartse gehad hadden of ik kon weggevoerd worden.
In het daarop volgende speeltuintje-parkje moest k voet aan de grond zetten door een voorligger en verloor ik de voeling met de groep.
Einde achtervolging en opnieuw op mezelf aangewezen.
Er kwamen lange rechte grindwegen, die trokken recht naar Wingles.
Ik heb hier wel 4! mensen met lekke banden zien staan.
En ook hier waren er vandalen aan het werk geweest. Ik zag op een bepaald stuk pijltjes aan flarden liggen.
Toch triestig.
Aan de lange rechte stukken bleef maar geen eind komen.
En eventjes consternatie in mijn bovenkamer toen ik op de grond 'Arrivee' zag geschilderd staan O_o
Het was geen fata morgana maar wel een beschildering in bijna net dezelfde kleur, maar welliswaar nog van een andere TT.
We hadden immers Wingles zelf nog niet gehad.
En ik kon Wingles wel meer dan ooit gebruiken.
De renners sneldden me voorbij, Krierecrossers en Raketmannen a volenté. Ook zij reden even verkeerd net zoals ik.
Een pijl die bijna was weggeschuurd was zo slecht zichtbaar dat ik me afvraag hoeveel er daar ipv rechtsaf, rechtdoor zullen gevlogen hebben.
1 renner sprong me wel in het oog. Normale schoenen, wollen! kousen of alleszins geen dunnen, en korte broek.
Hij snelde me voorbij samen met die krierecrossers.
Na een paar km verder op, net voor Wingles raaptte ik hem op. Mijn eerste lijk van de dag.
En blijkbaar niet de enigste!
Niet alleen ik had een klopke gekregen maar nog velen voor mij.
Wingles voor de kiezen en meteen indraaien aan het quad-terrein.
De tegengestelde richting als we in Douvrin gedaan hadden.
Bekend terrein voor mij dus ik wist precies waar ik moest versnellen en waar ik moest doseren.
Het was nodig.
De teller stond al ondertussen op 53km en ik begon te verkrampen.
De aankomst mocht al snel gaan komen nu.
Nog wat spoorwegen oversteken hier en daar, wat slingeren en eindelijk !
De parking in zicht.
En de andere Steenbakkers stonden te wachten.
Ik was zo content van mezelf dat ik dit gedaan had.
Wingles heeft me nu nog nooit ongoocheld.
Het doet iets met me. Maakt een soort beest in me wakker dat vergeet dat ik nog benen heb.
Na een hotdog te hebben verorberd en mijn welverdiende pint achterover geslagen te hebben, volgde ik het spoor van Traxxer opnieuw naar huis.
Welvoldaan en moe, meer moet dat niet zijn.
Stats :
Tijd : 3u45min
Afstand : 56.7 km
Gemiddelde : 16.7 km/u
Max. Speed : 42.6 km/u
Hoogtemeters : 605 m
Door Birger
0 reacties:
Een reactie posten