26.05.2007 : TT Kaprijke

Vandaag samen met Steve afgesproken om te gaan biken in Kaprijke. Yoerik had gisteren afgebeld, Rudy zou later starten. Wij dus met z'n tweeën op weg...

Ik wist helemaal niet wat ik ervan zou kunnen verwachten, plat dat wel ja, maar van parcours? Da wist ik nie... Volgens het forum mtb.be is het een mooie tocht, met veel potentieel en veel mooie off road stukken.

Toen ik toe kwam begon het te regenen... Tegen dat de bike van de wagen was en ik volledig klaar, was het gedaan met druppelen. Ik nam mijn regenjas dus niet mee, want over het algemeen is het dan toch meer tot last dan iets anders...

Steve stond al te wachten toen ik arriveerde aan de inschrijvingen. Ik mij dus vlug ingeschreven voor de 90 km... We zouden wel zien, maar de 70 waren zeker het minimum... We kwamen al gauw een splitsing tegen voor de 50 km... Diegenen die twijfelden, zouden dus niet lang mogen twijfelen of ze zouden ofwel op hun tandvlees zitten, ofwel vloeken dat het te vlug voorbij was...

Wij kozen dus resoluut voor de 70 km... De enige spelbreker zou misschien wel eens de wind kunnen worden. Die was nogal redelijk nadrukkelijk aanwezig. We zouden wel zien, misschien hadden we hem wel in de rug de laatste kilometers?

In het begin bleven we enkele meters achter de Herders en co hangen. We reden bewust niet op hun tempo mee, want die mannen kunnen een redelijk stukje biken. Het viel wel op dat we er een paar konden bijhalen in de stukken offroad, maar verhard waren die dan weer weg.
Na een stukje offroad met een schone singletrack, stopte ik onder een brug om mijn onderhemd af te doen, ik had het al meer dan warm genoeg. Ondertussen kreeg ik ook nog een sms'ke om te beantwoorden. Rechts van ons hoorden we ondertussen een paar bikers vloeken... Waarom? Het was blijkbaar nogal redelijk smallekes en glibberig door het natte gras. Direct daarna kregen we een talud voorgeschoteld die ik niet boven geraakte... Ik trok mijn stuur omhoog en kantelde bijna, moet toch nog het lichtere gewicht van deze bike gewoon worden op zo'n stukken. Aan de rode lichten keek Steve eens en die bleek 33% geweest te zijn, die talud! Niet niks dus...

Aan de overkant van de weg stond er ons een mooie speeltuin te wachten. Den talud weer omhoog op het zand... Was mooi te doen, maar de biker voor mij viel jammer genoeg stil... Hij zei het zelf dat het jammer was, dat het zeker te doen was...
Direct daarna steil naar beneden het bos binnen en hier volgde heel wat draaien en keren! Schitterend, op en neer, steil naar beneden,... Steve kwam een stuksken achter, hij stopte (zoals het bikers ondereen betaamt) voor een gevallen biker achter zich.

Het minste stukje voor deze tocht lag voor mij tussen de twee bevoorradingen, buiten het stuk bos dat daar tussen lag. Ondertussen vlamden we nogal redelijk tijdens deze kilometers. Dit toonde ook aan dat de meeste stukken verhard zich hier bevonden.

Na de laatste bevoorrading doseerden we onze krachten iets meer. Jammer genoeg vergat ik mijn hartslagmeter weer aan te leggen zodat ik geen zicht meer had op de gereden kilometers... Steve hield die dan wel weer bij, gelukkig...

Op een bepaald moment kregen we een schitterend stuk bos voorgeschoteld! Steve draaide efkes verkeerd, maar dat had ik dus niet gezien, daar ik me juist in deze draai efkes voor hem had gezet door een ander spoor te kiezen. Ik reed dit stuk op mij eigen tempo en wou eens goed vlammen. Het was wel een mooi lang stuk! Schitterend! Hier doen we het voor!
Op een bepaald moment zag ik dat Steve niet meer in mijn wiel zat en ik wachtte dan ook op een plaats waar het te doen was, de rest was immers allemaal singletrack.
Na efkes kwam Steve er ook weer bij...
Iets daarna volgde nog een fameuze zandstrook. Hier werden de benen nog eens gecontroleerd op de aanwezige (of afwezige?) jus en kracht in de benen.

Vanaf daar wist Steve me te vertellen dat de jus bijna uit de benen was... Nu ja, die 70 km waren misschien plat, maar die wind speelde ons soms parten...

Naar het einde toe werden we nog bijgehaald en gepasseerd door twee "ouderen" op de bike.

Het laatste zware stuk (dodelijk voor wie al op het einde van zijn krachten zit...) was het laatste bos. Dwars door het bos, zonder paadje, inzakken in de bladeren en turf, draaien, keren en niet echt aangeduid... Amaai, nog effen puffen... Daarna was het in sneltrein naar den arrivée, tot we nog even moesten stoppen aan de lichten en dan weer de sneltrein op gang konden trekken... iets tusse de 30 en 35 km/h haalden we nog uit de benen.

Aan de arrivée nog vlug iets gedronken en dan weer naar huis.
Voor een "platte" tocht viel deze wel heel goed mee! Ik keer hier wel terug als het kan volgend jaar!

door Nick