17.05.2007 : TT Wissant
Vandaag stond de "Wissantaise" op het programma. Tot nu toe was de vorige editie van den dezen één van de mooiste tochten die ik reed! Schitterend gewoon. Het was dus weer al een tijdje dat ik naar deze tocht uit keek! Enige nadeel, het is dus zeer vroeg opstaan om er op tijd te geraken...
Pascal had de de dag ervoor laten weten dat hij door een plotse koorts geveld was en dus niet kon meegaan, jammer!
Om 5u30 had ik afgesproken bij Yoerik om dan door te rijden naar Waregem en daar om 5u45 Rudy op te pikken. Samen reden we dan naar de grensovergang in Rekkem. Daar stond Berre ons reeds op te wachten met Wouter. John kwam iets later... Van Andy jammergenoeg geen spoor... Petanker en Vommie van het forum mtb.be kwamen ook nog aansluiten en wij weg...
Wij dus richting Wissant in de regen. Het leek weer te worden zoals vorig jaar... Regen tot we ginder waren en dan mistig weer om later over te gaan in mooi zomerweer... Het bleef echter wel lang regenen vandaag! Hopelijk zou het geen regentochtje worden, want dan zou de tocht veel aan amusementswaarde inboeten!
Toen we toekwamen in Wissant konden we zo goed als aan de deur parkeren... In Vlaanderen zou dit toch geen waar zijn zunne... Het zou een overrompeling zijn, in Frankrijk dus niet! Schitterend, die kleinschaligheid.
Na ons ingeschreven te hebben, konden we van start gaan. We hadden net de groepsstart gemist, maar dat was niet erg, we konden dan op ons gemakske en zonder al te veel drukte aan de slag...
Na een paar kilometers kwamen we Scubaluc al tegen, die het te warm had... Nog geen vijf kilometer gereden en we hadden er ook al een hoop gezien met heel wat pech! Amaai, het leek een slagveld te worden.
Het werd ook al gauw duidelijk dat het weer zijn invloed had gehad op de staat van het parcours. Via La Basse Sombre, Les Gros Hures en Le Courtil Brulé gingen we op weg! Het zou weer puur genieten zijn! Direct klimmen, dalen, klimmen, dalen,... zonder enige kans op recuperatie. Wouter toonde direct dat hij weer in form zat... Als het klimmen was, was hij steevast voorin te vinden... Net als Yoerik die blijkbaar ook wel een goede dag had! Na een achttal kilometer kwamen we in het dorpje Hervelinghen. De afdaling ervoor bleek toch wel heel pijnlijk geweest te zijn voor iemand... We gokten op een gebroken sleutelbeen te zien aan de manier waarop de man liep...
Na deze stukken ging het richting het dorpke Bonningues-Les-Calais, om dan richting de "Mont Blanc" te gaan. Verder volgden ze elkaar vlug op, de beklimmingen, de afdalingen, de offroad stroken,... Net voor de eerste bevoorrading kregen we nog een mooie singletrack voor de wielen geschoven! Amaai, net voor het opdraaien van de grote baan, was het effen afstappen omdat er geen aanloop kon genomen worden door enkele tragere voorgangers, maar geen erg, we hebben geduld...
Aan de bevoorrading kwamen we dan nog Petanquer en Vommie weer tegen, die iets vroeger vertrokken dan ons. Na wat gebabbeld te hebben, bleken de mannen die de bevoorrading verzorgden de enige die Frans spraken.
Een paar kilometer na de bevoorrading mochten we een bos binnen en daar was het puur genieten... Het Domaniale de Guines was schitterend om in te biken. Het viel wel op dat de Fransen telkens afstapten van de eerste stroken modder en zo de boel een stuk ophielden... In het bos was het dus slalommen tussen de wandelende Fransen...
Na dit bos was het effen zoeken naar de pijlen voor de 70 km... Blijbkaar waren die weg en na wat zoeken gingen wij dan maar de tocht van de 90 km volgen om dan een stuk verder aan te sluiten op de 70 km... Van daar uit kregen we een fameus stuk "vals plat" voor de wielen geschoven! Amaai, niet te doen... Ne fameus zuigenden ondergrond en dan nog eens omhoog! Ik moest flink doseren of het was echt opblazen van de benen.
Na het iets verderop liggende bois de Hermelinghen kwamen we ter hoogte van het dorpje Boursin. Naast het Bois du Boursin liep een schitterende, maar smerige strook offroad. Wouter nam (zoals vaak tijdens de tocht) het voortouw en gaf er een lapke op... Plots zagen we hem tegen de vlakte liggen, nochtans, geen afdaling... Hij was in het verkeerde spoor gekomen en viel onzacht op zijn knie. Na een korte analyse belden we de pechdienst op en spraken we af aan de witte toren ook gekend als de Ferme du Mont, maar blijkbaar niet door de pechdienst...
Soit, na een goed uur stil te staan en een redelijk afgekoelde Wouter als gevolg, kwam de pechdienst aan. Wouter en zijn bike werden ingeladen en John vergezelde hem. Yoerik, Rudy, Berre en ik zetten onze weg verder...
Geleidelijk aan bleken Yoerik en Berre over de sterkste benen te beschikken van ons vieren... Ze namen dan ook geleidelijk aan wat voorsprong. De beklimmingen bleven elkaar opvolgen, afdalingen werden soms wat moeilijker (of was dat door de vermoeidheid?) Le Mont Gallien, La Vallee, Le Grand Vieux Rietz, Le Courtil Boujon, Le Mont De Fiennes, Le Mont Cochet, La Croix,... er bleek geen einde aan te komen aan alles...
Op een bepaald moment konden we kiezen tussen de makkelijke weg en de moeilijke. Yoerik en Berre die al een stuk voor ons waren namen echter de makkelijke, wat ons dus op nog wat meer achterstand bracht. Ondertussen deed mijn achterderailleur ook een beke raar en kwam de ketting terecht tussen de cassette en het wiel terecht... Tja, pech, iets verder weer van het zelfde, dus mijn grootste tandwiel achteraan lukt niet meer... Nog enkele beklimmingen volgden... We moesten nog naar de afdaling aan de Mont Du Couple... Onderweg waren we al Jocca tegengekomen, maar die lieten we al even vlug weer achter... Hij had blijkbaar ook het beste van zijn krachten gehad.
Deze afdaling nu was echt schitterend! Na deze afzink, was het nog effen richting Wissant om dan zeer voldaan toe te komen, nog een broodje te eten, nog wat te drinken, een campingdouche te nemen en weer naar huis te gaan!
Wouter stond ons, samen met John op te wachten. Hij zag er al stukken beter uit dan een paar uurkes eerder...
Awel Steenbakkers, merci voor het gezelschap tijdens deze weer heel schitterende tocht! Staat met stip genoteerd voor volgend jaar!
door Nick
Pascal had de de dag ervoor laten weten dat hij door een plotse koorts geveld was en dus niet kon meegaan, jammer!
Om 5u30 had ik afgesproken bij Yoerik om dan door te rijden naar Waregem en daar om 5u45 Rudy op te pikken. Samen reden we dan naar de grensovergang in Rekkem. Daar stond Berre ons reeds op te wachten met Wouter. John kwam iets later... Van Andy jammergenoeg geen spoor... Petanker en Vommie van het forum mtb.be kwamen ook nog aansluiten en wij weg...
Wij dus richting Wissant in de regen. Het leek weer te worden zoals vorig jaar... Regen tot we ginder waren en dan mistig weer om later over te gaan in mooi zomerweer... Het bleef echter wel lang regenen vandaag! Hopelijk zou het geen regentochtje worden, want dan zou de tocht veel aan amusementswaarde inboeten!
Toen we toekwamen in Wissant konden we zo goed als aan de deur parkeren... In Vlaanderen zou dit toch geen waar zijn zunne... Het zou een overrompeling zijn, in Frankrijk dus niet! Schitterend, die kleinschaligheid.
Na ons ingeschreven te hebben, konden we van start gaan. We hadden net de groepsstart gemist, maar dat was niet erg, we konden dan op ons gemakske en zonder al te veel drukte aan de slag...
Na een paar kilometers kwamen we Scubaluc al tegen, die het te warm had... Nog geen vijf kilometer gereden en we hadden er ook al een hoop gezien met heel wat pech! Amaai, het leek een slagveld te worden.
Het werd ook al gauw duidelijk dat het weer zijn invloed had gehad op de staat van het parcours. Via La Basse Sombre, Les Gros Hures en Le Courtil Brulé gingen we op weg! Het zou weer puur genieten zijn! Direct klimmen, dalen, klimmen, dalen,... zonder enige kans op recuperatie. Wouter toonde direct dat hij weer in form zat... Als het klimmen was, was hij steevast voorin te vinden... Net als Yoerik die blijkbaar ook wel een goede dag had! Na een achttal kilometer kwamen we in het dorpje Hervelinghen. De afdaling ervoor bleek toch wel heel pijnlijk geweest te zijn voor iemand... We gokten op een gebroken sleutelbeen te zien aan de manier waarop de man liep...
Na deze stukken ging het richting het dorpke Bonningues-Les-Calais, om dan richting de "Mont Blanc" te gaan. Verder volgden ze elkaar vlug op, de beklimmingen, de afdalingen, de offroad stroken,... Net voor de eerste bevoorrading kregen we nog een mooie singletrack voor de wielen geschoven! Amaai, net voor het opdraaien van de grote baan, was het effen afstappen omdat er geen aanloop kon genomen worden door enkele tragere voorgangers, maar geen erg, we hebben geduld...
Aan de bevoorrading kwamen we dan nog Petanquer en Vommie weer tegen, die iets vroeger vertrokken dan ons. Na wat gebabbeld te hebben, bleken de mannen die de bevoorrading verzorgden de enige die Frans spraken.
Een paar kilometer na de bevoorrading mochten we een bos binnen en daar was het puur genieten... Het Domaniale de Guines was schitterend om in te biken. Het viel wel op dat de Fransen telkens afstapten van de eerste stroken modder en zo de boel een stuk ophielden... In het bos was het dus slalommen tussen de wandelende Fransen...
Na dit bos was het effen zoeken naar de pijlen voor de 70 km... Blijbkaar waren die weg en na wat zoeken gingen wij dan maar de tocht van de 90 km volgen om dan een stuk verder aan te sluiten op de 70 km... Van daar uit kregen we een fameus stuk "vals plat" voor de wielen geschoven! Amaai, niet te doen... Ne fameus zuigenden ondergrond en dan nog eens omhoog! Ik moest flink doseren of het was echt opblazen van de benen.
Na het iets verderop liggende bois de Hermelinghen kwamen we ter hoogte van het dorpje Boursin. Naast het Bois du Boursin liep een schitterende, maar smerige strook offroad. Wouter nam (zoals vaak tijdens de tocht) het voortouw en gaf er een lapke op... Plots zagen we hem tegen de vlakte liggen, nochtans, geen afdaling... Hij was in het verkeerde spoor gekomen en viel onzacht op zijn knie. Na een korte analyse belden we de pechdienst op en spraken we af aan de witte toren ook gekend als de Ferme du Mont, maar blijkbaar niet door de pechdienst...
Soit, na een goed uur stil te staan en een redelijk afgekoelde Wouter als gevolg, kwam de pechdienst aan. Wouter en zijn bike werden ingeladen en John vergezelde hem. Yoerik, Rudy, Berre en ik zetten onze weg verder...
Geleidelijk aan bleken Yoerik en Berre over de sterkste benen te beschikken van ons vieren... Ze namen dan ook geleidelijk aan wat voorsprong. De beklimmingen bleven elkaar opvolgen, afdalingen werden soms wat moeilijker (of was dat door de vermoeidheid?) Le Mont Gallien, La Vallee, Le Grand Vieux Rietz, Le Courtil Boujon, Le Mont De Fiennes, Le Mont Cochet, La Croix,... er bleek geen einde aan te komen aan alles...
Op een bepaald moment konden we kiezen tussen de makkelijke weg en de moeilijke. Yoerik en Berre die al een stuk voor ons waren namen echter de makkelijke, wat ons dus op nog wat meer achterstand bracht. Ondertussen deed mijn achterderailleur ook een beke raar en kwam de ketting terecht tussen de cassette en het wiel terecht... Tja, pech, iets verder weer van het zelfde, dus mijn grootste tandwiel achteraan lukt niet meer... Nog enkele beklimmingen volgden... We moesten nog naar de afdaling aan de Mont Du Couple... Onderweg waren we al Jocca tegengekomen, maar die lieten we al even vlug weer achter... Hij had blijkbaar ook het beste van zijn krachten gehad.
Deze afdaling nu was echt schitterend! Na deze afzink, was het nog effen richting Wissant om dan zeer voldaan toe te komen, nog een broodje te eten, nog wat te drinken, een campingdouche te nemen en weer naar huis te gaan!
Wouter stond ons, samen met John op te wachten. Hij zag er al stukken beter uit dan een paar uurkes eerder...
Awel Steenbakkers, merci voor het gezelschap tijdens deze weer heel schitterende tocht! Staat met stip genoteerd voor volgend jaar!
door Nick
0 reacties:
Een reactie posten