zaterdag 13 oktober 2007 : TT Heestert

Amaai, deze namiddag voor den tweede keer op den bike! Om 14u afgesproken met een twintigtal (20!!!) steenbakkers aan de start. Hen allemaal opnoemen zou onbegonnen werk zijn! Het was wel een schitterend zicht aan de start! Daar het draaien en keren was in het begin, kwam er precies geen einde aan de rij!

De eerste paar kilometers werden gretig gebruikt om wat af te lachen, te praten en voor John om er een interval training van te maken om foto's te trekken...

Via enkele paadjes en krierkes raakten we aan de oude spoorwegberm, die ons richting Avelgem bracht. In Avelgem gingen we via den Dries weer lichtjes richting Heestert om dan richting Otegem gaan biken... Ondertussen was het kalmkes rijden al iets weggevallen want den Andy moest er natuurlijk weer de pees op leggen... Normaal heb ik dat wel eens graag, maar geleidelijk aan begonnen de kilometers toch wel in de benen te kruipen... Ik wou mij dus helemaal niet opblazen en nam het zekere voor het onzekere... Liever de anderen een beetje laten rijden dan mezelf te verbranden...

Na een paar gekende strookjes in en rond Otegem, zoals het "klimmende" stukje rechts van de grote baan (ook gekend als de Kloosterhoek) gevolgd door Ruifeleinde, ging het weer richting Avelgem. We kwamen daar uit op de Knok en vervolgden onze weg naar de Kaphoek. Ondertussen was onze bende al voor een groot stuk verdeeld in kleine stukjes, maar de bevoorrading in Rugge zou daar wel wat verandering in brengen... Hergroepering dus...

Soit, net voor de bevoorrading werden we voorbijgereden door een "mobilette" die onzen eigenste snelheidsmoto, den Andy, zeker wilde bijhalen. Hij rechtte zijn rug en hij was weg... Precies een pijl die uit een boog schoot!
Daarna kwamen we dan aan den oversteek aan de Oudenaardsesteenweg... Effen de baan over en aan het electriciteitspark naar links om dan via een plaatselijk rondeke aan het huis van de Wesley toe te komen. De welgekende plaats voor een schitterende bevoorrading. Enkele steenbakkers hadden de bevoorrading bijna gemist en waren door in de Waterhoek... Te geweldig zeker? Verstand op nul en blik te veel op oneindig? Plots beseften ze toch dat ze precies alleen waren en vonden ze de weg naar de bevoorrading.

Na een wat foto's, wat gekeuvel, een natje en een droogje, gingen we weer de baan op. De bult van Kluisbergen kwam dichter en dichter... We waren er nogal rap bij... Via Rugge naar den Turkenhoek en dan begon het echte werk. Het draaien en keren op de kluisberg zou beginnen.
Ik voelde direct dat ik hier zou moeten opletten... Mijn benen hadden ondertussen bijna 80 km rondgedraaid, dus kalmkes zijn en geen zotte dingen...

De kluis werd dus opgereden via de kant van Amougies. Voor de eerste keer sinds lang moest ik afstappen in het steile stukje waar de eigenlijke klim begon... Tja, te veel op enen dag? 'k Weet nie... Ondertussen waren zo goed als alle steenbakkers mij gepasseerd, nog nie veel gebeurd, da kon nie blijven duren hé... :-)

Na deze klim kregen we er een korte afdaling bij, maar dat wou natuurlijk ook zeggen dat we weer omhoog moesten... Het gekende stukje aan "Renard" zette me nogmaals met de twee voeten op de grond, de benen voelden nogal zwaar aan, maar ik zou niet plooien! Alhoewel... plooien misschien wel, maar zeker niet breken.

Na de Renard nog het klimmetje naar den Toren en dan wat tussenstukken en afdalingen die ons weer wat meer in groepjes bij elkaar bracht ipv al de "einzelgangers" onderweg... Na kluisberg ging het dan richting vliegveld van Amougies, waar onzen Brian vorig jaar een schone plas gepast had... Voorlopig geraakt hij er nog heelhuids door. Na dit mooie stuk, waar ik probeerde op John bij te halen, wat maar niet lukte, nog efkes omhoog om dan definitief de Kluis te verlaten!

Na een tijdje kwam den Rudy mij vergezellen... Zijne fysiek komt geleidelijk aan terug, maar het klimmen is er precies nog teveel aan... Soit, het komt wel...

Even later kwam er abrupt een einde op wat een heel leuke namiddag wat totnogtoe... Brian bleek nu iets verder gevallen te zijn, met alle gevolgen van dien... Waarschijnlijk een sleutelbeenbreuk, wat later bevestigd zou worden! Jammer...
John en Koen gingen mee met Brian om te wachten op de hulpdiensten... De rest reed verder.

Berre, Rudy en ikzelf waren samen... Steven kwam samen met Steve iets later...
Het stukje offroad tussen de velden achter Balta was voor Berre precies het signaal om nog eens door te trekken. Bij mij zat er op dat moment niet veel jus meer in de benen, dus moest ik de rol lossen... Rudy hield mij gezelschap...

Daarna werd het genieten op het technisch stukje achter het voetbalplein in Avelgem. Leuk, heel leuk, maar lastig na een kleine 100 km...

Uiteindelijk begonnen we de bevoorrading te naderen. Dat zou deugd doen en inderdaad, het deed deugd... De overgebleven steenbakkers werden verenigd en na efkes uitblazen gingen we weer op weg. We bleven nu langer samen en iedereen paste zijn tempo voor een groot stuk aan.

Achter de kerk van Outrijve naar rechts en daar het land ingestuurd om dan uiteindelijk uit te komen aan de grote baan naar Bossuit. Die baan over en het stuk door tot net over het kanaal. Achter het kanaal naar rechts richting Moen om dan wat verder de gekende "steenbakkers-afdaling" naar het water te nemen en dan het stukje langs de vaart te biken. Eenmaal dat gedaan ging het via de weg of de krier ernaast (jaja, sommigen waren zo flauw om de baan te kiezen, maar de benen beslisten dat :-)) tot aan de brug. Die over en langs de andere kant naar de "ballons". Die lagen er schitterend bij, wat ervoor zorgde dat Berre hier weer zijn hartje kon ophalen en zich eens goed liet gaan. Met heel veel moeite kon ik hem bijhouden, maar het werd zwaar, alhoewel ik er bleef van genieten.

Uiteindelijk kwamen we aan het zware stuk aan de vaart! Ons eerste stuk van onze tocht werd hier naar het einde gebruikt en het woog door! Hier kon ik Berre niet meer bijhouden, hij werd kleiner en kleiner... Tja... ik moet toegeven, het ging niet meer! Voor geen centimeter meer! Nu, het einde begon te naderen...

Nog een paar stroken doortrekken en we zouden er wel geraken... Via den Okkerdries ging het dan weer richting Heestert, waar ik (heel) moe, maar voldaan aankwam met een 104 km op de teller voor vandaag...

Na een paar consumaties dan weer richting thuis, want moest nog gaan eten vanavond... Gelukkig viel ik niet in slaap, da zou mij niet in dank afgenomen geweest zijn vrees ik...

Het werd een schitterende dag, schitterend weer, schitterende gezelschap, mooi parcours... kortom een perfecte bike-dag! Nie normaal!

Ik ben echt content Steenbakker te zijn en in zo'n toffe bende thuis te horen!

Door Nick