zondag 2 september 2007 : TT Bléharies (Fr.)
Men schrijve zondag - godbetert een rustdag - dat we Bleharies aandoen. Men zou voor minder mensen aan de schandpaal knallen die terrils, bostroken en weilanden zien zitten op een fleurige zondagmorgen. Deze persoon in kwestie mocht dus meteen beginnen aan de boete en als Jeanne d'Arc waagde ik me aan dit waalse avontuurtje.
Met Bruno, die al stond te turen naar mijn aanwezigheid in zijn straat en de fiets in de koffer, trokken we naar de Steenbakkersheimat Moen om met een hele bende Steenbakkers naar het leutige Bleharies te trekken. Ik was van complete ontreddering van deze tocht - op een zondagmorgen godbetert - vergeten te smikkelen maar gelukkig gaf Bruno me een energiebar. Hopelijk kon hij nog dienst doen eens ik op de fiets zat.
Eens aangekomen in Bleharies was er al tamelijk veel volk op de been. De forumtrein stond al mooi te wachten en na het inschrijven vertrokken we - De Steenbakkers - aan de tocht. Het bleek al meteen dat je je mocht verwachten aan harde ondergrond en vooral veel gedokker over verharde geulen en stenen.
Ik had blijkbaar goeie benen want ik kon zeer gemakkelijk volgen aan de kop en waarachtig bleek ik ook de kop te trekken. Op singletracks doorheen de velden hing een lange sliert bikers achter me te puffen en dat is voor mij een compleet nieuwe ervaring. Straffe energiebars van Bruno moeten menig Steenbakker gedacht hebben. Ook Steven vond al dat het tamelijk straf was wat ik aan het doen was en vroeg of het ik dikke schellen gegeten had, de lolbroek, en dat op ne zondagmorgend godbetert.
Het terrein leende zich wel om een degelijk tempo te rijden al sneuvelden er wel vele banden me dunkt want je was nog maar de ene fiets met panne gepasseerd of er stond al weer een andere ietsjes verder. Mede door mijn tempo had ik weinig aandacht voor wat er rond me heen gebeurde want vraag me niet waar ik gereden heb want ik zou het begot niet meet weten.
Ik weet wel of beter ik herinner of beter ik voel nog die ene steen strook die ons deed schudden van de ene kant naar de andere kant. Ik heb het namelijk over die strook waar men in de walen waarschijnlijk door een verkeerde vertaling van het nederlands naar het frans, treinstenen hadden gesmeten.
Het is niet omdat je in het wielerjargon een 'treintje' kan vormen, je dan ook effectief een 'treinparcours' moet aandoen. En dan al zeker niet op een zondagmorgen, godbetert. Het was nogal een treintje me dunkt want ik hoorde overal geschuif en vooral ook gezucht dat het een lieve lust was. Ik hoopte al heel snel op deze strook dat het volgende station al gauw in zicht kwam en we dit traject achter ons konden laten liggen.
Al gauw kwam een grote groep bij elkaar met een paar forumleden en ik maakte meteen gebruik van de luwte om me eventjes te laten afzakken naar achter om te kijken waar Bruno zat. Bleek dat hij een niet zo beste dag had want hij bengelde al een geruime tijd achteraan. Ik nam al snel mijn plaats weer vooraan in na een paar stroken en kwam weer vooraan.
Toen ik Katrien zag rijden kon ik niet aan de drang weerstaan om ze in te halen. Een unicum voor mij op dit moment want geef toe, als je nog maar 4 maand rijd, dan zal je niet gauw Katrien inhalen. Maar ik hoop dat het beetje per beetje verbeterd. Al gauw begon ik een beetje de rol te lossen want men 'schellen' waren blijkbaar uitgewerkt.
We naderden de eerste bevoorrading en we kregen nog een kasseistrook van jewelste voor de kiezen; Rue Du Bois Delpierre genaamd en 1500meterkens lang. Ik reed er nog een redelijk tempo op - 21/u - maar als ik hoorde dat ze vooraan zaten te knallen tegen 39-40/u trok ik maar bleekskes.
De bevoorrading was meer dan welkom na 22km precies. Met een gemiddelde van 20/u in het eerste uur was dit voor mij meer dan welkom. De benen zaten wel nog redelijk fris maar ik was al weer een mijlpaal verder geraakt. Ik heb de groep zeker 18km kunnen volgen en voorheen was me dit nog nooit zolang gelukt.
Steven was ook blij met de bevoorrading denk ik, want op de kasseistrok bleek dat zijn klikpedaal de dienst weigerde. Bleek dat zijn voetplaatje in de klikpedaal was losgekomen en er zo gelukkiglijk in blee vastzitten. Na wat geknoei en gedrink zetten we onze tocht verder.
Na 2km moesten we ieder onze weg gaan want de splitsing van de 45 en 60+ kwam eraan. Ik en Bruno gingen dus de 45km doen. Ik riskeer me nog geen zotte dingen te doen zoals die 60 km want het zou allemaal een beetje veels te snel gaan denk ik dan. En het bleek ook al een mooi schot in de roos de 45 want we kregen meteen mooie stroken bos en singletracks op ons menu. Een prachtige bosstrook waar je nog echt de humusgrond kan van opsnuiven ... wat wil je nog meer.
Tussen de confetti’s doorlaveren om je baan te vinden is natuurlijk wel wat anders maar goed ... Ik begon steeds beter in het ritme te komen en een 10km voor het einde moest ik soms eens kijken waar Bruno bleef, hij had geen al te goeie dag dacht ik. We schipperden door naar een andere bosstrook en ik zag een Steenbakkers-achtige outfit achter me hangen dus Bruno kwam er klaarblijkelijk opnieuw door en ik kon de gaskraan wat opendraaien.
We vlogen tussen de vele bomen en wortels door en eventjes zag ik de confetti niet meer ... Bruno draaide wel goed af ... maar Bruno ???... da was Bruno niet ... het was klaarblijkelijk iemand anders met een zeer goed gelijkende Steenbakkersoutfit die ik had zitten afpeigeren. Ik kon nu onmogelijk nog proberen te wachten op Bruno want we waren al tenslotte weer 5km verder en het was nog maar een paar km’s. Dus zette ik men draf verder en reed naar de meet met de wannabe Steenbakker.
Even later kwam ook Bruno wel voldaan binnen gereden. Bleek dat hij in de laatste km’s nog wat extra klopkes had gekregen ... en dat op ne zondagmorgen godbetert ... Enfin Bikske kwam ook al binnen en bleek dat Nick een vlokje as in zijn oog had gekregen. Gelukkig zonder erg en dat bleek ook wel toen hij binnenkwam met John en co in zijn zog.
Na nog ne goeien apres in ons kas te gieten en een lauwe worst met mosterd reden we voldaan naar huis. Thuis gekomen ploftte ik neer in de zetel en begon aan men namiddagdutje ...tot 19u ... En dat op ne zondag ... avond !
door Birger aka Q-Bix
Met Bruno, die al stond te turen naar mijn aanwezigheid in zijn straat en de fiets in de koffer, trokken we naar de Steenbakkersheimat Moen om met een hele bende Steenbakkers naar het leutige Bleharies te trekken. Ik was van complete ontreddering van deze tocht - op een zondagmorgen godbetert - vergeten te smikkelen maar gelukkig gaf Bruno me een energiebar. Hopelijk kon hij nog dienst doen eens ik op de fiets zat.
Eens aangekomen in Bleharies was er al tamelijk veel volk op de been. De forumtrein stond al mooi te wachten en na het inschrijven vertrokken we - De Steenbakkers - aan de tocht. Het bleek al meteen dat je je mocht verwachten aan harde ondergrond en vooral veel gedokker over verharde geulen en stenen.
Ik had blijkbaar goeie benen want ik kon zeer gemakkelijk volgen aan de kop en waarachtig bleek ik ook de kop te trekken. Op singletracks doorheen de velden hing een lange sliert bikers achter me te puffen en dat is voor mij een compleet nieuwe ervaring. Straffe energiebars van Bruno moeten menig Steenbakker gedacht hebben. Ook Steven vond al dat het tamelijk straf was wat ik aan het doen was en vroeg of het ik dikke schellen gegeten had, de lolbroek, en dat op ne zondagmorgend godbetert.
Het terrein leende zich wel om een degelijk tempo te rijden al sneuvelden er wel vele banden me dunkt want je was nog maar de ene fiets met panne gepasseerd of er stond al weer een andere ietsjes verder. Mede door mijn tempo had ik weinig aandacht voor wat er rond me heen gebeurde want vraag me niet waar ik gereden heb want ik zou het begot niet meet weten.
Ik weet wel of beter ik herinner of beter ik voel nog die ene steen strook die ons deed schudden van de ene kant naar de andere kant. Ik heb het namelijk over die strook waar men in de walen waarschijnlijk door een verkeerde vertaling van het nederlands naar het frans, treinstenen hadden gesmeten.
Het is niet omdat je in het wielerjargon een 'treintje' kan vormen, je dan ook effectief een 'treinparcours' moet aandoen. En dan al zeker niet op een zondagmorgen, godbetert. Het was nogal een treintje me dunkt want ik hoorde overal geschuif en vooral ook gezucht dat het een lieve lust was. Ik hoopte al heel snel op deze strook dat het volgende station al gauw in zicht kwam en we dit traject achter ons konden laten liggen.
Al gauw kwam een grote groep bij elkaar met een paar forumleden en ik maakte meteen gebruik van de luwte om me eventjes te laten afzakken naar achter om te kijken waar Bruno zat. Bleek dat hij een niet zo beste dag had want hij bengelde al een geruime tijd achteraan. Ik nam al snel mijn plaats weer vooraan in na een paar stroken en kwam weer vooraan.
Toen ik Katrien zag rijden kon ik niet aan de drang weerstaan om ze in te halen. Een unicum voor mij op dit moment want geef toe, als je nog maar 4 maand rijd, dan zal je niet gauw Katrien inhalen. Maar ik hoop dat het beetje per beetje verbeterd. Al gauw begon ik een beetje de rol te lossen want men 'schellen' waren blijkbaar uitgewerkt.
We naderden de eerste bevoorrading en we kregen nog een kasseistrook van jewelste voor de kiezen; Rue Du Bois Delpierre genaamd en 1500meterkens lang. Ik reed er nog een redelijk tempo op - 21/u - maar als ik hoorde dat ze vooraan zaten te knallen tegen 39-40/u trok ik maar bleekskes.
De bevoorrading was meer dan welkom na 22km precies. Met een gemiddelde van 20/u in het eerste uur was dit voor mij meer dan welkom. De benen zaten wel nog redelijk fris maar ik was al weer een mijlpaal verder geraakt. Ik heb de groep zeker 18km kunnen volgen en voorheen was me dit nog nooit zolang gelukt.
Steven was ook blij met de bevoorrading denk ik, want op de kasseistrok bleek dat zijn klikpedaal de dienst weigerde. Bleek dat zijn voetplaatje in de klikpedaal was losgekomen en er zo gelukkiglijk in blee vastzitten. Na wat geknoei en gedrink zetten we onze tocht verder.
Na 2km moesten we ieder onze weg gaan want de splitsing van de 45 en 60+ kwam eraan. Ik en Bruno gingen dus de 45km doen. Ik riskeer me nog geen zotte dingen te doen zoals die 60 km want het zou allemaal een beetje veels te snel gaan denk ik dan. En het bleek ook al een mooi schot in de roos de 45 want we kregen meteen mooie stroken bos en singletracks op ons menu. Een prachtige bosstrook waar je nog echt de humusgrond kan van opsnuiven ... wat wil je nog meer.
Tussen de confetti’s doorlaveren om je baan te vinden is natuurlijk wel wat anders maar goed ... Ik begon steeds beter in het ritme te komen en een 10km voor het einde moest ik soms eens kijken waar Bruno bleef, hij had geen al te goeie dag dacht ik. We schipperden door naar een andere bosstrook en ik zag een Steenbakkers-achtige outfit achter me hangen dus Bruno kwam er klaarblijkelijk opnieuw door en ik kon de gaskraan wat opendraaien.
We vlogen tussen de vele bomen en wortels door en eventjes zag ik de confetti niet meer ... Bruno draaide wel goed af ... maar Bruno ???... da was Bruno niet ... het was klaarblijkelijk iemand anders met een zeer goed gelijkende Steenbakkersoutfit die ik had zitten afpeigeren. Ik kon nu onmogelijk nog proberen te wachten op Bruno want we waren al tenslotte weer 5km verder en het was nog maar een paar km’s. Dus zette ik men draf verder en reed naar de meet met de wannabe Steenbakker.
Even later kwam ook Bruno wel voldaan binnen gereden. Bleek dat hij in de laatste km’s nog wat extra klopkes had gekregen ... en dat op ne zondagmorgen godbetert ... Enfin Bikske kwam ook al binnen en bleek dat Nick een vlokje as in zijn oog had gekregen. Gelukkig zonder erg en dat bleek ook wel toen hij binnenkwam met John en co in zijn zog.
Na nog ne goeien apres in ons kas te gieten en een lauwe worst met mosterd reden we voldaan naar huis. Thuis gekomen ploftte ik neer in de zetel en begon aan men namiddagdutje ...tot 19u ... En dat op ne zondag ... avond !
door Birger aka Q-Bix
0 reacties:
Een reactie posten