zondag 16 september 2007 : TT Douvrin (Fr.)
Zondagmorgend, 6u15, de wekker maakt een hels lawaai, althans volgens zondagse normen, en we staan klaar om voor het eerst een franse tt te rijden. Douvrin Here i come gierde door mijn keel na het lezen van alle positieve ervaringen van anderen. Met de base Des Wingles had ik al kennis gemaakt van op Google Earth en dat zag er van in de lucht al fenomenaal uit.
Wouter en Koen hadden bij mij thuis afgesproken om samen onze reis naar Douvrin aan te vatten. Nadat ik tot het besef kwam dat ik de route kwijt was moest ik nog snel de route opnieuw opzoeken en opschrijven en dus vertrokken we met enige vertraging richting franse grens. En om in de geheel franse stijl te blijven op vlak van bepijling en orientatie reden we dan ook al tweemaal verkeerd in de aanloop naar Douvrin.
Enfin om 8u30 ongeveer gepakt en gezakt vertrokken we naar de startplaats en omstreeks 9u begon onze TT. We waren er nog niet helemaal uit welke afstand we zouden aandoen, maar mijn verstand zei me enigszins dat ik mezelf niet moest telkens proberen te overtreffen. De tocht die we kozen was natuurlijk weeral meer dan dat ik gewoon ben (50km) dus dan maar de 55km.
Maar enfin, als je zover rijd kan je maar beter zien dat als je thuis komt je het tenminste voelt dat je gereden hebt he ...
In een rustig en strak tempo reden we naar de trappen om op de brug te rijden en je kon netjes langs de trappen op een breed stuk beton omhoog rijden, natuurlijk moest ik afstappen want net voor de top reed ik toch wel op een trap zekers ... nonde. Maar ik voelde dat de beentjes goed zaten en dat was het belangrijkste.
Wat volgde was een 2km lange strook waar Wouter al eens goed de gashendel opendraaide en ik kreeg het wat moelijk en moest lossen. 20m bengelde ik verder en we draaiden een stuk bos in en je kreeg al heel snel een wow-gevoel. De pijn was al meteen weg in mijn benen en ik snelde mee door de vele takken en bomen. Met een piek van 32km/u tussen de bomen dan weet je het wel ...
Eventjes verderop kwamen we weer de baan op en reden we opnieuw langs de vaart op een lange baan. Koen was eventjes achter gebleven door tragere voorliggers maar al snel kwam hij opnieuw aansluiten.
En dan was het SHOWTIME !!! Base des Wingles at our feet en tzal ni gemankeerd hebben. Ik lag weer op kop – tiens – en ik reed met een goed tempo de Base Des Wingles in. Blijkbaar had ik de bepijling van de fransen nog niet helemaal onder de knie want we sneden hier bijna 10km van de track af !!! Gelukkiglijk keerden we terug op onze fietsen – want op de stappen ging moelijk – en we vonden de opening aan een spoorwegovergang waar ik heel mooi en sierlijk tegen de vlakte ging voor een eerste keer. Maar gelukkiglijk zonder kleerscheuren ... voorlopig.
Er was hier veel volk aanwezig en op sommige klimmen moest je blijven wachten eer alles en iedereen gepasseert was. Pas dan kon je de klim inzetten. Op een eerste nijdige klim ging Wouter als eerste maar moest meteen voet aan de grond zetten door een voorligger. Koen en ik wachtten geduldig tot alles voorbij was en we vrije baan hadden. Koen ging vlotjes de berg op en ik volgde. Alleen kwamen er twee onervaren renners tussen mij en Koen te rijden zodat ik al heel snel de voeling met Wouter en Koen mistte. Door hun onoplettendheid moest ik me constant inhouden en bijna reden ze verkeerd voor een klim. Ik moest in de remmen en schakelde nog snel naar beneden maar het was te laat en had te weinig snelheid en stond nog te hoog.
Dan maar uitklikken denk je ... *pwuut* mijn voetplaatje zat los en ik kon draaien en doen wat ik wilde met mijn schoen, ik bleef er inzitten. Het onvermijdelijke noodlot voltrok zich. Een val maar nu WEL met kleerscheuren, letterlijk en figuurlijk, want bijna mijn hele kont hing uit men broek. Allez een helft van de beenhesp dan toch.
Vanaf nu kon het dus alleen maar vlotter gaan. Aangezien we de wind vanachteren hadden nu ... hmmm friskes ... Koen stond me ietsjes verder op te wachten en vroeg zich af wat er gebeurd geweest was. De glimlach op zijn gezicht verraadde veel. Grr. En ook Wouter ‘scheurde’ van het lachen.
‘Met de wind vanachter’ zetten we koers naar het einde van Base Des Wingles en bleven even staan aan het motorcrossparcours om mijn voetplaatje vast te zetten. Ik wou niet nog iemand trakteren op een halve maan. Met een laatste formidabele strook naast een spoorweg lieten we Base Des Wingles definitief achter ons en reden naar de eerste bevoorrading.
En daar ging de organisatie toch wel eventjes me ‘de billen bloot’ want een 50-tal hongerige belgen stonden daar zich te vergapen aan een 50-tal koekjes die in allerijl uit de auto werden getoverd. Voor de rest was er niets meer. Een korte maar verfrissende pauze – al was het al fris genoeg – gaf ons genoeg energie voor de volgende passages.
Het ging van bospassage naar bospassage tot aan de volgende ‘ravito’ en het kwam zeer snel vond ik. Enfin vanaf de tweede bevoorrading voelde ik me dus nog zeer goed en hoopte dat ik nu niet teveel een ‘gat’ moest toerijden. Ik nam meteen resoluut de kop en stoof weg met de Koen en Wouter in mijn ‘gat’. Het werd steeds technischer en technischer en that’s how i like ‘em. Fast and dangerous is gewoon kicken.
Maar niet iedereen kan omgaan met die techniek. Schoonste voorbeeld daarvan was Wouter die een greppel niet meer kon ontwijken en zo tegen een boom smaktte. Ik hoor nog altijd achter mij de gevleugelde woorden “Oh shit, Toeme, *Boenk*” Ik dacht wel dat ze me gingen bijhalen en sloeg meteen een groot ‘gat’. Ik was op toeren aan het komen en ik vloog echt door de singletracks langs het water. Na een 2tal km besloot ik dan toch maar eventjes te wachten en na 2minuten kwamen ze er door. Ik moet dus toch wel serieus doorgevlamd hebben, maar dat heb je met zulke technische en boomrijke passage. Allez ik toch. Ik besef gewoon niet dat ik zeer hard aan het rijden ben. Alsof je niet moe word.
Toen ze er opnieuw bijkwamen zette ik dan toch nog wat de gaskraan open. En ze bleken allemaal goed te kunnen volgen. In gestrekte draf was het dan maar naar de finish rijden ... hoezo finish ? nog maar 44km op de teller van de 55 ... ergens een afslag gemist ? Moet blijkbaar wel zo geweest zijn maar ik zou begot niet weten waar die afslag moet geweest zijn. Enfin de tank was goed leeg want op de parking moest ik ze laten rijden ... ik kon niet meer volgen met hen en ging ‘met de billen bloot’.
Het uithijgen was welkom en al gauw kreeg Wouter de eerste pijnen van zijn klapper. We besloten om het dan hier maar bij te laten. We waren tenslotte meer dan voldaan. Met nog een aprés, of wat er voor moet doorgaan, met Moustache en Fritsie (merci voor het drankske) deden we ons te goed aan de gratis pistolet en drank.
De forumtrein kwam ook binnengestrompeld en iedereen was voldaan, dat zag je. Base Des Wingles was voor iedereen genieten. En je mag er zeker van zijn dat ik hier nog terug kom ! Dan maar terug naar huis met een kontvalling.
Nog wat frieten gegeten thuis samen met de Wouter en dan begonnen aan men namiddagdutje, dromend van Base Des Wingles ... heerlijk !
door Birger aka Q-Bix
Wouter en Koen hadden bij mij thuis afgesproken om samen onze reis naar Douvrin aan te vatten. Nadat ik tot het besef kwam dat ik de route kwijt was moest ik nog snel de route opnieuw opzoeken en opschrijven en dus vertrokken we met enige vertraging richting franse grens. En om in de geheel franse stijl te blijven op vlak van bepijling en orientatie reden we dan ook al tweemaal verkeerd in de aanloop naar Douvrin.
Enfin om 8u30 ongeveer gepakt en gezakt vertrokken we naar de startplaats en omstreeks 9u begon onze TT. We waren er nog niet helemaal uit welke afstand we zouden aandoen, maar mijn verstand zei me enigszins dat ik mezelf niet moest telkens proberen te overtreffen. De tocht die we kozen was natuurlijk weeral meer dan dat ik gewoon ben (50km) dus dan maar de 55km.
Maar enfin, als je zover rijd kan je maar beter zien dat als je thuis komt je het tenminste voelt dat je gereden hebt he ...
In een rustig en strak tempo reden we naar de trappen om op de brug te rijden en je kon netjes langs de trappen op een breed stuk beton omhoog rijden, natuurlijk moest ik afstappen want net voor de top reed ik toch wel op een trap zekers ... nonde. Maar ik voelde dat de beentjes goed zaten en dat was het belangrijkste.
Wat volgde was een 2km lange strook waar Wouter al eens goed de gashendel opendraaide en ik kreeg het wat moelijk en moest lossen. 20m bengelde ik verder en we draaiden een stuk bos in en je kreeg al heel snel een wow-gevoel. De pijn was al meteen weg in mijn benen en ik snelde mee door de vele takken en bomen. Met een piek van 32km/u tussen de bomen dan weet je het wel ...
Eventjes verderop kwamen we weer de baan op en reden we opnieuw langs de vaart op een lange baan. Koen was eventjes achter gebleven door tragere voorliggers maar al snel kwam hij opnieuw aansluiten.
En dan was het SHOWTIME !!! Base des Wingles at our feet en tzal ni gemankeerd hebben. Ik lag weer op kop – tiens – en ik reed met een goed tempo de Base Des Wingles in. Blijkbaar had ik de bepijling van de fransen nog niet helemaal onder de knie want we sneden hier bijna 10km van de track af !!! Gelukkiglijk keerden we terug op onze fietsen – want op de stappen ging moelijk – en we vonden de opening aan een spoorwegovergang waar ik heel mooi en sierlijk tegen de vlakte ging voor een eerste keer. Maar gelukkiglijk zonder kleerscheuren ... voorlopig.
Er was hier veel volk aanwezig en op sommige klimmen moest je blijven wachten eer alles en iedereen gepasseert was. Pas dan kon je de klim inzetten. Op een eerste nijdige klim ging Wouter als eerste maar moest meteen voet aan de grond zetten door een voorligger. Koen en ik wachtten geduldig tot alles voorbij was en we vrije baan hadden. Koen ging vlotjes de berg op en ik volgde. Alleen kwamen er twee onervaren renners tussen mij en Koen te rijden zodat ik al heel snel de voeling met Wouter en Koen mistte. Door hun onoplettendheid moest ik me constant inhouden en bijna reden ze verkeerd voor een klim. Ik moest in de remmen en schakelde nog snel naar beneden maar het was te laat en had te weinig snelheid en stond nog te hoog.
Dan maar uitklikken denk je ... *pwuut* mijn voetplaatje zat los en ik kon draaien en doen wat ik wilde met mijn schoen, ik bleef er inzitten. Het onvermijdelijke noodlot voltrok zich. Een val maar nu WEL met kleerscheuren, letterlijk en figuurlijk, want bijna mijn hele kont hing uit men broek. Allez een helft van de beenhesp dan toch.
Vanaf nu kon het dus alleen maar vlotter gaan. Aangezien we de wind vanachteren hadden nu ... hmmm friskes ... Koen stond me ietsjes verder op te wachten en vroeg zich af wat er gebeurd geweest was. De glimlach op zijn gezicht verraadde veel. Grr. En ook Wouter ‘scheurde’ van het lachen.
‘Met de wind vanachter’ zetten we koers naar het einde van Base Des Wingles en bleven even staan aan het motorcrossparcours om mijn voetplaatje vast te zetten. Ik wou niet nog iemand trakteren op een halve maan. Met een laatste formidabele strook naast een spoorweg lieten we Base Des Wingles definitief achter ons en reden naar de eerste bevoorrading.
En daar ging de organisatie toch wel eventjes me ‘de billen bloot’ want een 50-tal hongerige belgen stonden daar zich te vergapen aan een 50-tal koekjes die in allerijl uit de auto werden getoverd. Voor de rest was er niets meer. Een korte maar verfrissende pauze – al was het al fris genoeg – gaf ons genoeg energie voor de volgende passages.
Het ging van bospassage naar bospassage tot aan de volgende ‘ravito’ en het kwam zeer snel vond ik. Enfin vanaf de tweede bevoorrading voelde ik me dus nog zeer goed en hoopte dat ik nu niet teveel een ‘gat’ moest toerijden. Ik nam meteen resoluut de kop en stoof weg met de Koen en Wouter in mijn ‘gat’. Het werd steeds technischer en technischer en that’s how i like ‘em. Fast and dangerous is gewoon kicken.
Maar niet iedereen kan omgaan met die techniek. Schoonste voorbeeld daarvan was Wouter die een greppel niet meer kon ontwijken en zo tegen een boom smaktte. Ik hoor nog altijd achter mij de gevleugelde woorden “Oh shit, Toeme, *Boenk*” Ik dacht wel dat ze me gingen bijhalen en sloeg meteen een groot ‘gat’. Ik was op toeren aan het komen en ik vloog echt door de singletracks langs het water. Na een 2tal km besloot ik dan toch maar eventjes te wachten en na 2minuten kwamen ze er door. Ik moet dus toch wel serieus doorgevlamd hebben, maar dat heb je met zulke technische en boomrijke passage. Allez ik toch. Ik besef gewoon niet dat ik zeer hard aan het rijden ben. Alsof je niet moe word.
Toen ze er opnieuw bijkwamen zette ik dan toch nog wat de gaskraan open. En ze bleken allemaal goed te kunnen volgen. In gestrekte draf was het dan maar naar de finish rijden ... hoezo finish ? nog maar 44km op de teller van de 55 ... ergens een afslag gemist ? Moet blijkbaar wel zo geweest zijn maar ik zou begot niet weten waar die afslag moet geweest zijn. Enfin de tank was goed leeg want op de parking moest ik ze laten rijden ... ik kon niet meer volgen met hen en ging ‘met de billen bloot’.
Het uithijgen was welkom en al gauw kreeg Wouter de eerste pijnen van zijn klapper. We besloten om het dan hier maar bij te laten. We waren tenslotte meer dan voldaan. Met nog een aprés, of wat er voor moet doorgaan, met Moustache en Fritsie (merci voor het drankske) deden we ons te goed aan de gratis pistolet en drank.
De forumtrein kwam ook binnengestrompeld en iedereen was voldaan, dat zag je. Base Des Wingles was voor iedereen genieten. En je mag er zeker van zijn dat ik hier nog terug kom ! Dan maar terug naar huis met een kontvalling.
Nog wat frieten gegeten thuis samen met de Wouter en dan begonnen aan men namiddagdutje, dromend van Base Des Wingles ... heerlijk !
door Birger aka Q-Bix
1 reacties:
Binnenkort is er dan een ritje waar de Base de Wingles gedaan wordt met slijk en alle winterpret erbovenop. Als je nu al enthousiast bent, dan zal je de volgende keer waarschijnlijk klaarkomen op je bike!
Maak maar dat je broekse hersteld is (of misschien in kosten komen voor een nieuwe), want zoals je er bijliep was het geen gezicht :-)
Moustache
Een reactie posten