zondag 26 april 2008: TT Ride For Help Zwevegem

Al een tijdje geleden dat er nog eens TT doorging met Zwevegem zelf als startplaats. Het was dan ook een eenmalige organisatie van een zestal studenten L.O. die deze tocht als een soort eindwerk organiseerden. Als Groot-Zwevegemse mtb-club konden de Steenbakkers dan ook niet ontbreken. Uiteindelijk werd er rond 8.30 met een elftal Steenbakkers vertrokken : de gebroeders Mijle, de gebroeders Valcke, de gebroeders Delcroix, Bruno, Rik, Birger, Philippe en mezelf, allen zonder broers.

Al snel werd duidelijk dat enkelen er zin in hadden om het tempo net dat ietsje hoger te leggen. Rik en Bruno besloten dan ook al vlug om wat gas terug te nemen en de tocht alleen af te haspelen. Birger die al enige tijd niet meer gereden had, koos eveneens een minder tempo voor een kortere afstand.

De tocht zelf deed alle Zwevegemse deelgemeenten aan. Eigenlijk besef je dan pas hoe groot Zwevegem is, als je al een TT van 55km binnen de eigen gemeentegrenzen kan uittekenen… Voor de meeste thuisrijders zal het wel allemaal bekend voorgekomen zijn; voor mezelf zaten er toch serieus wat stukken tussen die ik niet kende of toch niet onmiddellijk. ’t Is ook eens iets anders, door een ‘droog’ Zwevegem rijden. Anders hebben we altijd die verzopen tochten van Sint-Denijs, Heestert en uiteraard Moen.

Eerste hoogtepunt in deze tocht was de passage door het Banhoutbos. Daar hoorden we al van ver iemand met de zondagmorgenziekte. Boven de helling was een biker, wellicht na een gezellige avond, toch eventjes aan het recupereren van al deze inspanningen zo vroeg op de morgen.

Eerste deelgemeente was Otegem waar zoals verwacht ook de eerste stapstenen aangedaan werden. Niet mijn favoriete ding, maar een TT in Zwevegem zonder stapstenen, is geen echte Zwevegemse TT. Voor het overige lag het parcours er echt kurkdroog bij, wat wel vervelend kon zijn bij de stukken met zware spoorvorming. Het tempo bleef aan de hoge kant waardoor de Steenbakkerstrein een toch wel heel lange elastiek werd.

Ondertussen kwamen we aan de eerste bevoorrading aan, waar meer dan voldoende voorzien was. Gehergroepeerd met de acht overblijvers, alle broers, Philippe en mezelf, en opnieuw op pad richting Heestert en Moen. Vraag me niet waar we overal gezeten hebben, ik ben geen thuisrijder. Ik weet wel dat het steeds meer glooiend werd. Op een bepaald moment herkende ik toch De Souterrain en het Orveyebos, de bakermat van de Steenbakkers. Aan de voet van het bos de eerste en gelukkig laatste lekke band. Nick was het slachtoffer van een toch wel serieuze nagel. Na ‘vereende krachten’ was het euvel opgelost en konden we beginnen iedereen die ons gepasseerd was op deze stilstaande fase terug in te halen …

Daarna ging het richting Sint-Denijs en de tweede bevoorrading. Het was nog een twaalftal kilometer en daarna werd het duidelijk dat er niet echt meer op elkaar zou gewacht worden. De kop van de trein met Dries, Philippe, John, Nick en kort daarachter Klaas verdween stilaan steeds meer uit het zicht. Met de rit van gisteren in Slijpskapelle en de voor mij toch wel snelle start in de benen, was het bij mij vooral proberen zo lang mogelijk aan te klampen bij Berre en Steven. Overmoedig bij een van de laatste hellingen nog eens geprobeerd er los over te rijden, wat in eerste instantie lukte, maar daarna het genadeschot gekregen en losjes gepasseerd.

Wat volgde was een korte maar leuke après, voor een van de eerste keren buiten in de zon. Ondertussen kwamen ook Wouter en Koen die later gestart waren, aansluiten. Nadat alle blonde leffe, alle cola en alle wisselgeld weg was, zijn de meeste vertrokken. Voor een eerste (en laatste) organisatie mocht die zeker gezien worden. Die gasten hebben zeker nog gebiket in de streek en wisten veel – niet alles – liggen. Ook een goede organisatie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik met lage verwachtingen naar deze tocht was gekomen, maar zo zie je dat je eerst een tocht moet gereden hebben, vooraleer je hem kan beoordelen.

Door Siegfried