zondag 12 augustus 2007 : TT Vichte
Voor eens was het geen zaterdagmorgen, maar zondagmorgen en de weegschaal wees 'scherp' aan. In mijn taal wil dat zeggen ietsje minder zwaar dan gewoonlijk en dus trok ik mijn stoute schoenen aan met bijpassende kousen en tenue, en besloot om Vichte te aanvallen voor de 48km.
Goed zot die Q-BiX dachten er velen ... waaronder ikzelf. Maar ja je moet nu eenmaal een gegeven paard niet in de mond kijken tot het verdronken is en de put beter in de lucht staat dan in het hand. Met zulke wartaal in mijn hoofd besloot ik mijn gezicht nog wat te verfrissen want ik was klaarblijkelijk nog niet goed wakker.
Enfin, eens aangekomen en in Vichte-city en het koortsachtig rondspeuren naar een parkeerplaatsje, liet ik mijn glimmende Merida het asfalt toucheren en stoomde ik het alvast klaar om aan die ontiegelijk lange tocht van 48km te beginnen. Mijn 48km-ontmaagding met andere woorden. De ontmaagders van dienst waren nog een paar steenbakkers die net op het punt stonden te vertrekken.
Na een snelle check-in dixit inschrijving hopte ik op mijn fiets en ik voelde al meteen dat er iets niet goed zat. Een remblok sleepte aan men velg en kon het niet meteen goed lokaliseren waar dat verrekte geschuur vandaan kwam. Gelukkiglijk was er het argusoog van The Beast om vast te stellen dat het achteraan was. Het veertje van mijn remblok was blijkbaar losgeschoten en moest even snel weer vastgeklikt worden. Dat euvel was al verholpen ... nu nog de tocht.
Het begon al heel mooi met een glooiende passage door een parkachtig landschap. Mijn euvel was inderdaad al verholpen, het euvel van de anderen kon beginnen. Nog voor een kriere stond er al iemand zijn lekke band te herstellen. En in de kriere daarop verloor iemand van ons zijn zadel en moesten we wat wachten tot de speurtocht naar het zachte item met succes was afgerond. Eens dat verholpen was konden we meteen al beginnen om de aanloop naar de Gavers aan te vatten.
De benen zaten goed en ik toonde ze dan maar al te gretig eens we de Gavers indraaiden. De stroken die hier tussen zaten waren fenomenaal. De snelheid waarmee ik me tussen menig wortel, boomstronk, modderplas en wandelaar/loper doorheen kliefde deed me kicken. Ik denk dat ik op een gegegeven moment wel 30km/u moet gesjeesd hebben in de laatste strook bos. Na de gavers en tevens aan de eerste splitsing, moest ik de steenbakkertrein wel wat opwachten omdat ik blijkbaar iets te onstuimig geweest was met mijn krachten. Ongelooflijk ... ik heb er eens een paar los gereden.
Het genot ging maar van korte duur zijn helaas want de eerste 15km waren blijkbaar de snelste van het hele parcours. Vanaf dan was het achtervolgen geblazen voor mij. Tot aan de eerste bevoorrading besloot ik het dan wijselijk trager aan te pakken. Ik wist namelijk wel hoelang 48km was met de auto, maar niet met dit tweewielig ros.
Eens aan de bevoorrading aangekomen liet ik me de bananen en drankjes niet aan het hart komen. Ik had wat energie nodig en terwijl ik opnieuw een banaan naar binnen probeerde te schrokken tikte er een MTB-Forum-onverlaat op mijn schouder. Niemand minder dan uncle sam kwam wat lachen met mijn gezwoeg. Groen lachend zei ik tot straks, want ik wist wel dat ik hem straks zou tegen komen. of liever hij mij. Uncle sam zag daar blijkbaar een uitdaging en de daarbijhorende humor van in om me na 1km al bij te benen op een venijnige klim. Schertsend zei hij 'gaat het?' en snelde me voorbij ... wacht maar als ik wat rapper ga kunnen rijden !
De volgende passage door een bos (Bellegembos?) was er ook eentje om U tegen te zeggen. Technische stroken met veel glibber en glij en ontwijken van boomstronken. Maar wel een mooie passage. Hierna kwam de splitsing der Mohikanen. Ik was op mezelf aangewezen nu want de anderen besloot om de 60km te doen. Met twee vrouwelijke MTB’ers van de Raketmannen dacht ik, die net voor mij waren vertrokken kon ik me geen beter mikpunt voorstellen. Helaas hadden ze gezegd dat ik niet lang achter hen mocht blijven hangen en daar ging mijn mikpunt.
Hier ging het glooiend op en neer en achter me kwam er veel volk aangedraven op een kriere. Eens op de baan deden we dan eventjes haasje over en een volgende eenmalige gevaarlijke passage door een bietenveld bleek een zeer moeilijk en technisch stuk. Achteraan in het groepje dat me had overgestoken voelde er iemand de ondergrond en hopelijk geen biet. Want die klere zoetigheden zijn ongelooflijk slibber.
Het bleek een goed moment om net hierna de tweede bevoorrading te leggen met bijbehorende ambulance ... Vanaf hier kreeg ik voor een paar km het gezelschap van iemand die ik op de eerste bevoorrading had tegengekomen. Alleen weet ik zijn naam niet ... Ik weet wel dat bellen of tenminste een sms proberen te lezen tijdens het biken niet aan te raden is want zijn gsm maakte een onzachte landing tegen het asfalt.
We bleven geruime tijd samen tot Banhoutbos en vanaf hier was het opnieuw genieten. De bosrijke omgevingen beginnen me wel te smaken. Banhout lag er opmerkelijk redelijk droog bij maar het was hier en daar toch weer eventjes 'ploeteren' net na de klimmetje aan het kasteel. Ik vertrouwde het gezelschap voor me niet al te erg en besloot ze in 1 haal over te gaan. Banhoutbos bijna uit zag ik daar nog een tweetal bikers aan de splitsing staan met troubles ... Wss een lekke band.
Het zwaarste hadden we gehad zo bleek en zo dacht ik ook. Ik besloot om nog eens alles uit de kast te trekken en raapte her en der nog wat lijken op. De passage door het maïsveld op de stapsteentjes was ook opnieuw zo een stuk waar je je volledig kon laten gaan. Met het laatste kapelleke in zicht stoof ik moe en weltevreden naar de bikewash en douches en vanaf dan was het wachten op het olijke steenbakkers 5-tal.
En wat bleek dat wachten zeer lang te duren ... Had ik nu echt ZO snel gereden ... Het was nu al bijna een uur sedert mijn aankomst en nog steeds geen spoor te zien van het 5-tal. Je doet toch geen extra uur over 12km ... En ja hoor, mijn vermoeden kwam uit, iemand - The Beast - had zijn pat afgebroken. Gelukkiglijk was het maar dat.
We konden er nog een leuke aprés aan breien en ik kreeg opnieuw de complimenten dat ik progressie maak. Alleen baart mijn hartslag of liever mijn gemiddelde hartslag mij zorgen. 168 hartslagen / minuut gemiddeld gedurende 3u ... Dat is ofwel zot gereden ofwel niet goed bezig ...
Tot volgend jaar Vichte !
Door Birger
Enfin, eens aangekomen en in Vichte-city en het koortsachtig rondspeuren naar een parkeerplaatsje, liet ik mijn glimmende Merida het asfalt toucheren en stoomde ik het alvast klaar om aan die ontiegelijk lange tocht van 48km te beginnen. Mijn 48km-ontmaagding met andere woorden. De ontmaagders van dienst waren nog een paar steenbakkers die net op het punt stonden te vertrekken.
Na een snelle check-in dixit inschrijving hopte ik op mijn fiets en ik voelde al meteen dat er iets niet goed zat. Een remblok sleepte aan men velg en kon het niet meteen goed lokaliseren waar dat verrekte geschuur vandaan kwam. Gelukkiglijk was er het argusoog van The Beast om vast te stellen dat het achteraan was. Het veertje van mijn remblok was blijkbaar losgeschoten en moest even snel weer vastgeklikt worden. Dat euvel was al verholpen ... nu nog de tocht.
Het begon al heel mooi met een glooiende passage door een parkachtig landschap. Mijn euvel was inderdaad al verholpen, het euvel van de anderen kon beginnen. Nog voor een kriere stond er al iemand zijn lekke band te herstellen. En in de kriere daarop verloor iemand van ons zijn zadel en moesten we wat wachten tot de speurtocht naar het zachte item met succes was afgerond. Eens dat verholpen was konden we meteen al beginnen om de aanloop naar de Gavers aan te vatten.
De benen zaten goed en ik toonde ze dan maar al te gretig eens we de Gavers indraaiden. De stroken die hier tussen zaten waren fenomenaal. De snelheid waarmee ik me tussen menig wortel, boomstronk, modderplas en wandelaar/loper doorheen kliefde deed me kicken. Ik denk dat ik op een gegegeven moment wel 30km/u moet gesjeesd hebben in de laatste strook bos. Na de gavers en tevens aan de eerste splitsing, moest ik de steenbakkertrein wel wat opwachten omdat ik blijkbaar iets te onstuimig geweest was met mijn krachten. Ongelooflijk ... ik heb er eens een paar los gereden.
Het genot ging maar van korte duur zijn helaas want de eerste 15km waren blijkbaar de snelste van het hele parcours. Vanaf dan was het achtervolgen geblazen voor mij. Tot aan de eerste bevoorrading besloot ik het dan wijselijk trager aan te pakken. Ik wist namelijk wel hoelang 48km was met de auto, maar niet met dit tweewielig ros.
Eens aan de bevoorrading aangekomen liet ik me de bananen en drankjes niet aan het hart komen. Ik had wat energie nodig en terwijl ik opnieuw een banaan naar binnen probeerde te schrokken tikte er een MTB-Forum-onverlaat op mijn schouder. Niemand minder dan uncle sam kwam wat lachen met mijn gezwoeg. Groen lachend zei ik tot straks, want ik wist wel dat ik hem straks zou tegen komen. of liever hij mij. Uncle sam zag daar blijkbaar een uitdaging en de daarbijhorende humor van in om me na 1km al bij te benen op een venijnige klim. Schertsend zei hij 'gaat het?' en snelde me voorbij ... wacht maar als ik wat rapper ga kunnen rijden !
De volgende passage door een bos (Bellegembos?) was er ook eentje om U tegen te zeggen. Technische stroken met veel glibber en glij en ontwijken van boomstronken. Maar wel een mooie passage. Hierna kwam de splitsing der Mohikanen. Ik was op mezelf aangewezen nu want de anderen besloot om de 60km te doen. Met twee vrouwelijke MTB’ers van de Raketmannen dacht ik, die net voor mij waren vertrokken kon ik me geen beter mikpunt voorstellen. Helaas hadden ze gezegd dat ik niet lang achter hen mocht blijven hangen en daar ging mijn mikpunt.
Hier ging het glooiend op en neer en achter me kwam er veel volk aangedraven op een kriere. Eens op de baan deden we dan eventjes haasje over en een volgende eenmalige gevaarlijke passage door een bietenveld bleek een zeer moeilijk en technisch stuk. Achteraan in het groepje dat me had overgestoken voelde er iemand de ondergrond en hopelijk geen biet. Want die klere zoetigheden zijn ongelooflijk slibber.
Het bleek een goed moment om net hierna de tweede bevoorrading te leggen met bijbehorende ambulance ... Vanaf hier kreeg ik voor een paar km het gezelschap van iemand die ik op de eerste bevoorrading had tegengekomen. Alleen weet ik zijn naam niet ... Ik weet wel dat bellen of tenminste een sms proberen te lezen tijdens het biken niet aan te raden is want zijn gsm maakte een onzachte landing tegen het asfalt.
We bleven geruime tijd samen tot Banhoutbos en vanaf hier was het opnieuw genieten. De bosrijke omgevingen beginnen me wel te smaken. Banhout lag er opmerkelijk redelijk droog bij maar het was hier en daar toch weer eventjes 'ploeteren' net na de klimmetje aan het kasteel. Ik vertrouwde het gezelschap voor me niet al te erg en besloot ze in 1 haal over te gaan. Banhoutbos bijna uit zag ik daar nog een tweetal bikers aan de splitsing staan met troubles ... Wss een lekke band.
Het zwaarste hadden we gehad zo bleek en zo dacht ik ook. Ik besloot om nog eens alles uit de kast te trekken en raapte her en der nog wat lijken op. De passage door het maïsveld op de stapsteentjes was ook opnieuw zo een stuk waar je je volledig kon laten gaan. Met het laatste kapelleke in zicht stoof ik moe en weltevreden naar de bikewash en douches en vanaf dan was het wachten op het olijke steenbakkers 5-tal.
En wat bleek dat wachten zeer lang te duren ... Had ik nu echt ZO snel gereden ... Het was nu al bijna een uur sedert mijn aankomst en nog steeds geen spoor te zien van het 5-tal. Je doet toch geen extra uur over 12km ... En ja hoor, mijn vermoeden kwam uit, iemand - The Beast - had zijn pat afgebroken. Gelukkiglijk was het maar dat.
We konden er nog een leuke aprés aan breien en ik kreeg opnieuw de complimenten dat ik progressie maak. Alleen baart mijn hartslag of liever mijn gemiddelde hartslag mij zorgen. 168 hartslagen / minuut gemiddeld gedurende 3u ... Dat is ofwel zot gereden ofwel niet goed bezig ...
Tot volgend jaar Vichte !
Door Birger
1 reacties:
Een reactie posten