zaterdag 28 juli 2007 : TT Lierde

Zuig

Zaterdagochtend, ja want zo moest ik mijn verslag beginnen van Jimmy, was het een en al druilerig wat de klok sloeg. De ogen en het weer waren zo slecht dat ik al gauw mijn lenzen in stak en daardoor mijn zicht wat beterde. Het zicht buiten daarentegen had ik zelfs met slechte ogen gezien. Slecht.
Ach ja, een mens doet maar 1 keer een TT van Lierde op 28 juli 2007, en met dat motto trok ik naar mijn collega-steenbakker en tevens ook werkmakker, Wouter.

Ten huize "Rapzat" kwam Wouter al snel de hoek omkomen piepen en ik zag al dat hij er niet gelukkig mee was dat het zulk leuk zomerweer was.
Enfin, met de regen in ons hoofd en vooral de moed om door te gaan achterin de auto, namelijk de fietsen, trokken we naar Lierde.

Toen we daar aankwamen en onze fietsen aan het uitstallen waren, kwamen er plotsklaps twee gele truien aan gereden. De klassementsrijders dacht ik ... maar het waren Berre en Casper. De één al wat geler dan de andere en ik dacht dat ze straks wel wat zouden verkleuren naar groen eens ze aan de tocht waren begonnen ... Nochtans waren er geen punten te verdienen voor de spurters maar goed.

Ik laadde mijn camelbag uit en constateerde dat ik wel eens een dorstige dag zou kunnen hebben. Note to myself Star date 234322 : Don't freeze your camelbag with Isostar! It wont defrost in these circumstances.

We trokken gezamenlijk naar de kantine om onze inschrijving te vervolledigen en zagen Jimmy, Pascal, Lichterveldenare en nog een één of de andere gek staan wachten om in deze plensbuien te gaan rijden met een fiets. Wouter moest al meteen om geld komen schooien omdat hij strategisch zijn portefeuille had vergeten thuis. Verdient dus duidelijk niet genoeg bij ons maar is wel zo slim om te sparen, handig.

Het bleek ook al dat we met Pascal al heel snel onze handen zouden vol hebben. Nu was zen soupappe te veel in zijn band gaan schuilen van de regen of van angst omdat hij zelfs al wist wat er hem te wachten stond. Even later, ja de volle 200m was het weer prijs. Pascal zijn kilometerteller vertrok van angst op zijn stuur en besloot niet meer te functioneren. Eens beiden tot een consensus kwamen zetten we onze heldhaftige TT-reis verder.

En het ging geen sinecure worden om hier heelhuids en zonder zweetplekken vanaf te komen. De eerste baggerstrook was al na een goeie 2km een feit. En wat voor 1! Het hotste en totste en schoof en slipte langs alle kanten. Mijn fiets werd al heel snel een mixer en ik de moddercocktail. Lekker die moddergrond in je bek terwijl je je suf zit te zuigen op je bevroren camelbag.
En de bagger bleef maar komen en eventjes werd ik sportief. Jimmy was namelijk wat verderop helemaal het noorden en dus ook de track kwijt en zette zijn bivak op in de lokale graskant. Het werd al gauw gezellig toen ik ook daar mijn tent opsloeg. Op identiek dezelfde plek, volgens Jimmy, slipte ik weg en kon gelukkiglijk snel voet aan grond zetten. Even verderop was het weer prijs. Ditmaal in een poel van modder en dat viel nog zacht. Jimmy besloot een wederdienst te geven en bleef dapper steken in de modderpoelbrij. Het olijke viertal stond het olijke modderduo op te wachten wat verderop.

En ik maar zuigen ondertussen ... nog niet ontdooit.

Aan de splitsing moest er gekozen worden en het was voor mij al zo klaar als een klontje dat je mij geen 52km lang modderbad moest geven. Pascal deed natuurlijk weer moeilijk zoals met de kilometerteller en soupappe en ook Wouter besloot de 52km zonder genade te enteren. Dappere ridders op hun verend stalen ros. Wouter zijn nieuw ros moest blijkbaar nog wat meer modderdoop ondergaan. Berre, Casper, Jimmy en ik besloten maar om de kortste weg naar de kantine te nemen namelijk de 25 km.

Jimmy had er duidelijk zin in want kon zich in de kleine baantjes niet inhouden met als gevolg dat hij bijna in de stekkerdraad hing. Flying Jimmy was almost born. Ik hoorde achter mij het rubber welig de tegels versieren. Gelukkiglijk.
Na de bevoorrading had ik meteen de kop genomen al bleek het weer niet het goeie moment. 3 Aqualibi-modderbaden stonden mij als pionier van de track te wachten en op goed geluk sneed ik me door de plassen door hier en daar een biet mee te graaien.
Een venijnige klim van 16% was het volgende wapenfeit en ik ging niet breken.

En ik maar zuigen ondertussen ... godver.

Uit pure miserie zocht ik mijn soelaas bij Jimmy Jerrycan en ik mocht van hem wat sippen. Met de opgedane energie besloot ik de Casper het vuur aan zijn schenen te leggen op weer zo een venijnige klim. Helaas stond er veel wind en was de vlam rap uit de pijp. Hijg.

Zuig ... "Jimmy!" riep ik.

Het ging maar omhoog en omlaag en Berre zette zijn turbo nog eens geregeld op met als gevolg dat den deze weer al eens aan de rekker hing.
Met verbeten gezicht trok ik me nog eens in gang op een klein klimmetje nog voor het einde en ik zag de Casper al in zicht. Ik zette me nog eens recht en net als ik dat deed dacht Casper hetzelfde om naar de voorliggende Jimmy te duiken.

Ik was al lang gestopt met zuigen ondertussen en ook met trappen want het ging toch niet lukken.

De sprint werd gewonnen door Berre, gevolgd door Casper en Jimmy in zijn zog. Ik stond weer niet op de foto. De fiets dan maar afgespoten en ingeladen, gerief om te wassen gaan halen en nog wat onderbroekentips gekregen van Casper.

Ik besloot maar wat te praten met de volgende clan die binnen kwam. Maar ze bekeken me niet eens en praatten niet terug ... Daar ging mijn sympathie voor de wielerwereld. Bende onverlaten ! Ik hoorde wat gegrom en gestom en bleek dat het niet moeilijk was dat ze niets zeiden ... ze waren doofstom. Oeps ... ik kon niet zuigen maar moest wel effen slikken ...
In mijn beste gebarentaal maakte ik duidelijk dak moe was en dat ik er enen ging drinken. De rest was een mengeling van vliegtuigsignalisatie en een verkeersagent die het verkeer regelt op een veel te druk kruispunt. Casper en Co zaten al aan den drank en ik besloot mee te doen. Even later kwamen de aangespoelde modderratten Pascal en Wouter ook nog toe met Lichterveldenare en Barty in hun zog.

Den aprés werd door Wouter en ik nog wat uitgebreid verder gezet ten huizen Jimmy.
Wat een hof !!!! Wat een zwembad !!! Wat een vr... enfin !
De afwezigen hadden zeer groot ongelijk zenne. We ate French fries at Jimmy Ice !!! en nog wat pinten ook , maar die dronken we dan uit. Onze dag was goed geëindigd en meer dan geslaagd. Eens thuis gekomen was het kuisen begonnen en kon ik eindelijk van mijn camelbag zuigen.

Zuig.

Door Birger a.k.a. Q-Bix