zaterdag 19 februari 2010 : TT Dikkebus
Vandaag om 6u30 uit mijn bed om op 't gemaksken klaar te maken om te gaan biken in Dikkebus. Hadden afgesproken om 8u30 om te starten samen met Ricardo en Siegfried.
De straten leken nogal wit en gevaarlijk, de temperatuur was weer onder 0 gedaald, al was het maar één graadje... Het dilemma was er weer, windtex of niet? Mouwstukken en windblocker? De voorspellingen voor de voormiddag zagen er goed uit... Dus mouwstukken en windblocker. Redelijk fris om te starten, maar toch, anders voor de rest van de rit veel te warm met wintervest.
Soit, eenmaal ginder, mij klaargemaakt, ingeschreven, een koffieke besteld en wachten. Plots kwam er iemand nen goeiendag zeggen, bleek dat de kersverse Steenbakker Tom te zijn... Hij ging zich ook inschrijven. Ik wou hem nog vragen met ons mee te rijden, maar hij bleek al weg te zijn. Nog vlug efkes naar buiten iets uit de auto halen en daar zag ik hem. Dus uitgenodigd om mee te rijden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Rond 8u45 uiteindelijk kunnen vertrekken. Ik moest vroeg thuis zijn, dus alles zou afhangen van de snelheid waarmee we deze rit konden afhaspelen. De eerste 7 - 8 km bijna geen adem, net als vorige week dus. Kalm starten en geleidelijk aan de gaspedaal open draaien zou dus weer de boodschap zijn.
Om van Dikkebus naar de "bergenzone" te rijden was er eerst een redelijk lang stuk verhard en saai gedoe. Toen we de Klijte gepasseerd waren, begon dat te verbeteren. De eerste meters klimmen waren de flanken van de Scherpenberg die we heel even aanraakten, niet echt veel jammergenoeg, zou al een goede opwarming geweest zijn. We waren ondertussen een goede 5 km onderweg.
Eindelijk begon het echte werk, we kwamen rond de Rodeberg. Hier kon er naar hartelust geklommen worden. We reden hem op langs een strook die ik al veel naar beneden had gedaan, maar zo goed als nooit naar boven. Ondertussen begonnen de benen erdoor te komen en voelde ik dat het wel goed zou komen vandaag. Halverweg de Rodeberg, na 9.5 km ongeveer kwamen we al aan de eerste bevoorrading... Ondertussen had Siegfried al duidelijk gemaakt dat de conditie nog dat niet was... In deze streek kan dat wel tellen hé.
Bij mij ging het klimmen beter en beter, leuk want om af te kunnen dalen moet je ook altijd eerst omhoog, pure logica...
De afdaling na de bevoorrading, was er eentje dat redelijk vlug genomen kon worden. Verstand op nul, blik op oneindig en go with the flow... Zodanig gegaan met de flow dat ik het bordje op het einde niet zag en bijna verkeerd weg was. Zat bijna op het parcours van de 28 ipv de twee andere afstanden...
Het stuk offroad richting de N375 ter hoogte van het Koudekot, lag er hier en daar vervaarlijk bij door de sneeuw en het aanwezige ijs... Opletten dus.
Na de dit stuk efkes temporiseren, wachten op elkaar en ne ketting naar de knoppen rijden. Dat van die ketting, dat was toch wat onzen Tom deed. Gelukkig had Ricardo een beke van alles bij, powerlinks van verschillende maten, kettingpons en aan de slag dus. Ketting hersteld en wij konden weer verder. Ik had het koud gekregen en wou me weer wat sneller opwarmen... Rond de Zwartenberg dus efkes het gaspedaal opengedraaid in zowel de beklimmingen als de afdalingen. Ook de Vidaigneberg werd aan een schoon tempo opgereden. Ondertussen zag ik dat ik een redelijk gat geslagen had, maar met die opeenvolgende klimmekes is het ook niet makkelijk om samen te blijven... Dit moet je op je eigen tempo doen. Boven op de Vidaigneberg dan efkes gewacht aan de splitsing. Ik moest vroeg thuis zijn vandaag, dus gekozen voor de 36 km. De rest ging voor de 47 km, al was het na wat getwijfel bij een tweetal... Tom was overtuigd van de grote afstand.
Uiteindelijk dus alleen verder op weg. De tweede passage van de Rodeberg was er alweer, net als de tweede bevoorrading. Daarna dan weer de afdaling vlug naar beneden gevlamd, nu wist ik al welke kant ik uitmoest, dus dat was geen probleem... Wat volgde was heel wat weg, op een paar stroken na, tot aan de voet van de Kemmelberg, die ik voor het eerst via de straat deed ipv via de strook achter het kerkhof. Tijdens de beklimming nog een telefoontje van mijnen baas, dus moest ik dan ook vna den bike en al puffend terugbellen... Tja, opendeurdagen hé...
Na wat rondtoeren op de Kemmel, was het weer het gaspedaal opendraaien en deze keer dan tot op het einde van de tocht...
Niet echt veel speciaals meer, een oud "jaagpad" langs de kemmelbeek, een plaatselijk rondeke langs een stuk van Dikkebusvijver en dat was het dan... We hadden een goede 38 km op de bike en konden weer naar huis.
Vlug den bike afgespoten, zelfs niets meer gedronken, en terug in den otto richting home sweet home
Leuke rit, maar de streek kan veel meer brengen dan wat ze hier brengen. Het werd leuk gemaakt door het feit dat je niet wist of het harde al dan niet zachte sporen waren die je zag en waar je in terecht kwam. Het eerste deel werd ook leuk gemaakt door het gezelschap! Bedankt en tot vanavond!
Op naar volgend weekend voor meer bikeplezier..
Door Nick
De straten leken nogal wit en gevaarlijk, de temperatuur was weer onder 0 gedaald, al was het maar één graadje... Het dilemma was er weer, windtex of niet? Mouwstukken en windblocker? De voorspellingen voor de voormiddag zagen er goed uit... Dus mouwstukken en windblocker. Redelijk fris om te starten, maar toch, anders voor de rest van de rit veel te warm met wintervest.
Soit, eenmaal ginder, mij klaargemaakt, ingeschreven, een koffieke besteld en wachten. Plots kwam er iemand nen goeiendag zeggen, bleek dat de kersverse Steenbakker Tom te zijn... Hij ging zich ook inschrijven. Ik wou hem nog vragen met ons mee te rijden, maar hij bleek al weg te zijn. Nog vlug efkes naar buiten iets uit de auto halen en daar zag ik hem. Dus uitgenodigd om mee te rijden. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
Rond 8u45 uiteindelijk kunnen vertrekken. Ik moest vroeg thuis zijn, dus alles zou afhangen van de snelheid waarmee we deze rit konden afhaspelen. De eerste 7 - 8 km bijna geen adem, net als vorige week dus. Kalm starten en geleidelijk aan de gaspedaal open draaien zou dus weer de boodschap zijn.
Om van Dikkebus naar de "bergenzone" te rijden was er eerst een redelijk lang stuk verhard en saai gedoe. Toen we de Klijte gepasseerd waren, begon dat te verbeteren. De eerste meters klimmen waren de flanken van de Scherpenberg die we heel even aanraakten, niet echt veel jammergenoeg, zou al een goede opwarming geweest zijn. We waren ondertussen een goede 5 km onderweg.
Eindelijk begon het echte werk, we kwamen rond de Rodeberg. Hier kon er naar hartelust geklommen worden. We reden hem op langs een strook die ik al veel naar beneden had gedaan, maar zo goed als nooit naar boven. Ondertussen begonnen de benen erdoor te komen en voelde ik dat het wel goed zou komen vandaag. Halverweg de Rodeberg, na 9.5 km ongeveer kwamen we al aan de eerste bevoorrading... Ondertussen had Siegfried al duidelijk gemaakt dat de conditie nog dat niet was... In deze streek kan dat wel tellen hé.
Bij mij ging het klimmen beter en beter, leuk want om af te kunnen dalen moet je ook altijd eerst omhoog, pure logica...
De afdaling na de bevoorrading, was er eentje dat redelijk vlug genomen kon worden. Verstand op nul, blik op oneindig en go with the flow... Zodanig gegaan met de flow dat ik het bordje op het einde niet zag en bijna verkeerd weg was. Zat bijna op het parcours van de 28 ipv de twee andere afstanden...
Het stuk offroad richting de N375 ter hoogte van het Koudekot, lag er hier en daar vervaarlijk bij door de sneeuw en het aanwezige ijs... Opletten dus.
Na de dit stuk efkes temporiseren, wachten op elkaar en ne ketting naar de knoppen rijden. Dat van die ketting, dat was toch wat onzen Tom deed. Gelukkig had Ricardo een beke van alles bij, powerlinks van verschillende maten, kettingpons en aan de slag dus. Ketting hersteld en wij konden weer verder. Ik had het koud gekregen en wou me weer wat sneller opwarmen... Rond de Zwartenberg dus efkes het gaspedaal opengedraaid in zowel de beklimmingen als de afdalingen. Ook de Vidaigneberg werd aan een schoon tempo opgereden. Ondertussen zag ik dat ik een redelijk gat geslagen had, maar met die opeenvolgende klimmekes is het ook niet makkelijk om samen te blijven... Dit moet je op je eigen tempo doen. Boven op de Vidaigneberg dan efkes gewacht aan de splitsing. Ik moest vroeg thuis zijn vandaag, dus gekozen voor de 36 km. De rest ging voor de 47 km, al was het na wat getwijfel bij een tweetal... Tom was overtuigd van de grote afstand.
Uiteindelijk dus alleen verder op weg. De tweede passage van de Rodeberg was er alweer, net als de tweede bevoorrading. Daarna dan weer de afdaling vlug naar beneden gevlamd, nu wist ik al welke kant ik uitmoest, dus dat was geen probleem... Wat volgde was heel wat weg, op een paar stroken na, tot aan de voet van de Kemmelberg, die ik voor het eerst via de straat deed ipv via de strook achter het kerkhof. Tijdens de beklimming nog een telefoontje van mijnen baas, dus moest ik dan ook vna den bike en al puffend terugbellen... Tja, opendeurdagen hé...
Na wat rondtoeren op de Kemmel, was het weer het gaspedaal opendraaien en deze keer dan tot op het einde van de tocht...
Niet echt veel speciaals meer, een oud "jaagpad" langs de kemmelbeek, een plaatselijk rondeke langs een stuk van Dikkebusvijver en dat was het dan... We hadden een goede 38 km op de bike en konden weer naar huis.
Vlug den bike afgespoten, zelfs niets meer gedronken, en terug in den otto richting home sweet home
Leuke rit, maar de streek kan veel meer brengen dan wat ze hier brengen. Het werd leuk gemaakt door het feit dat je niet wist of het harde al dan niet zachte sporen waren die je zag en waar je in terecht kwam. Het eerste deel werd ook leuk gemaakt door het gezelschap! Bedankt en tot vanavond!
Op naar volgend weekend voor meer bikeplezier..
Door Nick
0 reacties:
Een reactie posten